Het is geen toeval dat Remember Me zich afspeelt in het jaar 2084. Het is een overduidelijke verwijzing naar de wereld die George Orwell in zijn boek 1984 schetst. Ook in de game zijn de aanwezigheid van een politiestaat en het gebrek aan vrijheid de onbetwistbare motieven. Vooral dit gebrek aan vrijheid dringt door in Remember Me, zelfs in de gameplay.
Wat als het in de nabije toekomst niet de overheid is die alles controleert, maar een technologisch geavanceerd bedrijf? Dat scenario verkent Remember Me. Het Franse ‘Memorize’ heeft een hersenimplantaat ontwikkeld waarmee herinneringen gedeeld, opgeslagen en verwijderd kunnen worden. Het heet ‘Sensen’ en 99 procent van de inwoners van ‘Neo-Paris’ gebruikt het. Wil je zicht houden op wat men denkt, dan zijn dit de gouden jaren, en de mensen achter ‘Memorize’ realiseren zich dat heel goed. Het interessante aan deze vertelling is dat het niet eens zo ongeloofwaardig of onwaarschijnlijk is: Amerikaanse wetenschappers zijn op dit moment al druk bezig met het ontwikkelen van geheugenchips.
Centraal in dit verhaal staat ‘Nilin’, die aan het begin van de game opgesloten zit in de La Bastille-gevangenis. Ze is een ‘Errorist’ (vergelijk het met een Syrische rebel) en een doorn in het oog van Memorize. En precies daarom is een groot gedeelte van haar geheugen gewist. Bestaat er een groter cliché dan een hoofdpersoon met amnesie? Godzijdank ontwikkelt Nilin zich op een manier die het volgen waard is. Het gezeik van bepaalde uitgevers dat er in games geen plaats zou zijn voor vrouwelijk personages, wordt door de Franse ontwikkelaar Dontnod Entertainment naar het rijk der fabelen verwezen. Nilin is ad rem in haar opmerkingen, vecht als een karateka met een zwarte band en heeft geen extreem grote borsten nodig om indruk te maken.
Toch volgt ze als een mak lammetje de man die haar uit La Bastille bevrijdt: ‘Edge’. Dat is jammer, want op die manier krijg je maar weinig te zien van de wereld. ‘Neo-Paris’ heeft een paar locaties waar de ‘cyberpunk’-sfeer vanaf druipt, een paar klauterroutes tussendoor en tja, dat is het eigenlijk wel. Doordat sommige trekpleisters uit het Parijs van nu nog steeds overeind staan, ontstaat desondanks de indruk dat ‘Neo-Paris’ heel veel in z’n mars heeft – ook al is het maar een schim van de oude stad. Nilin baant zich een weg door een lineaire façade…
Het kost ook nog eens bijzonder weinig moeite om je van de ene plek naar de andere te verplaatsen. Van muur naar richel springen, het is kinderspel. Je kunt je namelijk alleen voortbewegen langs de handgrepen die met een pijl zijn gemarkeerd, waardoor verkeerde keuzes uitgesloten zijn. Soms krijg je de gelegenheid om op zoek te gaan naar extra ‘health containers’ en achtergrondinformatie over de wereld, maar de vaste route is nooit ver weg.
Een van de aspecten die al veelbelovend klonk voordat de game in de winkels lag, was het ‘remixen’ van andermans geheugen. In de hoofden van mensen duiken en met hun herinneringen spelen, dát is de superkracht van Nilin. Tijdens de uitvoering daarvan wordt meermaals duidelijk dat een paar kleine dingen veranderen grote gevolgen heeft. Een wijnfles die op de grond valt? Het kan er zomaar voor zorgen dat je slachtoffer zijn vrouw vermoordt. Althans, dat hij dénkt dat hij zijn vrouw heeft vermoord. Want het verleden verandert Nilin niet, alleen de toekomst: haar slachtoffer pleegt uit eigen initiatief zelfmoord zodra hij denkt dat hij een moordenaar is. Helaas is ook hier steeds maar één weg de juiste; Dontnod doet overduidelijk niet aan verschillende manieren om tot een succesvol eind te komen. Bovendien is het aantal remixmomenten op één hand te tellen. Hoe tof het bewerken van andermans gedachten ook is, er zijn heel veel mogelijkheden onbenut gelaten.
Het afrekenen met je opponenten gebeurt dan ook vooral op de ouderwetse manier: een lekker potje vechten. Wanneer je voor het eerst geconfronteerd wordt met het vechtsysteem van Remember Me, is de kans groot dat je overweldigd raakt. Het combomenu dat Nilin gebruikt, ziet er behoorlijk ingewikkeld uit. Door vuiststoten en trappen af te wisselen, stel je combo’s samen, waarbij sommige acties ook nog extraatjes opleveren. Zo zorgen de oranje onderdelen ervoor dat je gezondheid herstelt. De combostructuur is wennen, maar doordat je geleidelijk steeds meer moves vrijspeelt, blijft het behapbaar.
Aanvankelijk gaat het vechten zo vloeiend als een tango. Toch wordt het later steeds vaker ‘knopjes rammen’. Gelukkig bieden de speciale aanvallen, die ook gaandeweg ontgrendeld worden, wat rust in alle hectiek. Zo kun je robottegenstanders herprogrammeren, waarna ze aan jouw kant staan. Het laat zien dat Nilins geavanceerde apparatuur op meerdere manieren ingezet kan worden, en dat is maar goed ook. De speciale krachten zorgen ervoor dat het vechten iets minder op stramienwerk lijkt.
Ontwikkelaar Dontnod Entertainment wil de gamer te veel aan het handje nemen. ‘Neo-Paris’ lijkt een prachtige, mistroostige wereld, maar door de lineaire opzet van Remember Me zie je er veel te weinig van. Het is een gebrek aan vrijheid dat vaker terugkomt in de game. Het verhaal van heldin Nilin en megabedrijf ‘Memorize’ is echter zó intrigerend dat de spelwereld blijft boeien. Eigenlijk is het zonde dat Remember Me een gesloten einde kent: ik zou heel blij worden van een vervolg waarin Nilin nog meer hersenspoelspelletjes mag spelen.
SCORE: 
Remember Me is ontwikkeld door Dontnod Entertainment en is verschenen voor Xbox 360, Playstation 3 en Windows-computers. De PEGI geeft het spel een 16+-rating, vanwege het grove taalgebruik en het vele geweld.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected], of volg Bits op Twitter: ‘@Bitspost’.
