Een dikke week geleden mocht ik mijn eerste jubileum vieren: een jaar woonachtig in Utrecht. Van een klein dorpje in het pittoreske Drenthe verhuisde ik naar het centrum van de lage landen. Mijn ouders zijn Fries, ik ben in Gelderland geboren, opgegroeid tussen de koeien en nu was het tijd voor de volgende halte in mijn leven: de stad.
Ik verhuisde naar een kamer die drie keer in mijn oude slaapkamer past. Ook ging ik van dubbelglas naar enkelglas, wat ervoor zorgt dat elke seizoen zich niet langer alleen buiten afspeelt, maar ook in mijn woonruimte. Mijn ouders ruilde ik in voor een viertal gezellige vrouwen. De dikke, rode kater bleef achter en spinnen namen zijn plek in. Mijn slaapplek ging van een heerlijk tweepersoonsbed, naar een wankele en onbetrouwbare hoogslaper.
Maar mán, wat houd ik toch van mijn plekkie. Ík betaal de huur, ík maak de rommel en mensen komen bij míj op visite. Het mag dan maar enkele vierkante meters zijn, het zijn wel míjn vierkante meters. En wat is het is een uitkomst dat ik opeens fietsend naar de sportclub kan, de universiteit en helaas ook de kledingwinkels. Wat heerlijk dat het altijd leeft in een stad, dat er altijd iets te doen is. Wat een geschenk uit de hemel, zo’n stad.
Een jaar geleden gooide ik mijn hele leven om: uit huis, van middelbare school met hapklare dagindelingen naar de universiteit met enkele contacturen per week en ik werd lid van een studentenvereniging. De eerste maanden was het een behoorlijk gejongleer tussen deze drie nieuwe aspecten van mijn leven. En laat ik nou, letterlijk en figuurlijk, geen talent in jongleren te zijn. Maar na een tijdje begin je het begrijpen, en ik ook. Een dorp is kleinschalig, een ‘ons kent ons’ verhaal. Een stad brengt anonimiteit met zich mee en dat vind ik geen vervelend gegeven.
Ik ben blij met de plek waar ik ben opgegroeid, maar voor nu geef ik de voorkeur aan een stad. Met name Utrecht. Voor mij is dit de plaats waar de sfeer van een dorp hangt, maar de activiteiten, het leven en het soort mensen typisch stads is. Als ik langs de gracht fietst kan ik ontzettend genieten van de omgeving waar ik mij in mag bevinden. Ik ben helaas hopeloos verliefd geworden op Utrecht en hoef hier de komende jaren echt nog niet weg.
Voor alle mensen die twijfelen om uit huis te gaan wil ik zeggen: ga gewoon, doe het. Natuurlijk kan het spannend zijn en is het vervelend dat je als je thuiskomt er geen bord met warm eten voor je klaarstaat. Opeens moet je zelf je was doen en kun je alleen maar tegen je spiegelbeeld zeuren wanneer je een shirt wilt dragen dat nog vies blijkt te zijn.
Als je een poosje van huis bent weg geweest zijn niet de kastjes magisch gevuld en ook brood groeit niet in de tuin. Dat zijn allemaal overkomelijke problemen. Uit huis gaan biedt zelfstandigheid en neemt je mee naar een nieuwe fase in je leven richting het Grote Mensen Bestaan. Maar voorlopig blijf ik, als niemand het erg vindt, nog even lekker student.
