Als je een WW-uitkering hebt kan je aanspraak maken op een sociale studielening. Zit je in de bijstand, dan zijn je kansen terug te keren naar de arbeidsmarkt nog kleiner, maar is omscholing tegelijkertijd onmogelijk geworden.
Vroeger (een half jaar geleden) had ik het mooi voor elkaar. Ik werkte als beeldend kunstenaar en had als zodanig enig succes. Ik heb nooit gedacht dat ik er mijn brood mee kon verdienen, ik ging ervan uit dat ik altijd op een andere wijze mijn geld moest verdienen. En waar was je voorgoed verzekerd van een baan? In de zorg natuurlijk, want daar zou men altijd werknemers nodig blijven hebben. Nederland vergrijst immers, wat had ik toch een grote realiteitszin.
En dus begon ik eind 2007 aan een prachtige carrière als huishoudelijke hulp in de thuiszorg. Overdag bijdragen aan de leefbaarheid van behoeftige mensen en ’s avonds en in de weekenden als beeldend kunstenaar aan het werk in mijn atelier, dat was niet gek. Onafhankelijk, met een voor een beeldend kunstenaar passend karig loon.
Tegenwoordig bieden thuiszorginstellingen geen vaste contracten meer. Die van mij werd aan het begin van dit jaar beëindigd, waarna ik eerst in de WW en niet veel later in de bijstand belandde. De bijstand, men had mij al gewaarschuwd had dat het een bittere pil was om te slikken. Maar toch had ik niet verwacht dat wat ik nu meemaak gebeuren kon, namelijk dat mij kansen om terug te keren naar de arbeidsmarkt ontnomen worden.
In de sector waar ik in werkte bestaat geen uitzicht meer op een volledige baan. Zoals gezegd bieden instellingen geen vaste contracten meer aan en zullen dat voorlopig ook niet meer doen. Het gevolg is dat ik moet solliciteren (vijf keer per week) op functies waar ik geen werkervaring in heb en tevens geen opleiding.
Altijd een kleine kans dat je de baan toch krijgt? Voor mij staan honderden mensen in de rij die wél de papieren en de ervaring hebben, waarbij alleen de vijf tot tien mensen die vooraan staan een kans maken. Ik mag netjes achteraan sluiten en hoef niet te verwachten dat men mijn motivatiebrief überhaupt leest.
Omdat ik een HBO-opleiding in de pocket heb, bezit ik een zogenaamde ‘hoge startkwalificatie’. Dit betekent dat ik weinig tot geen moeite zou moeten hebben terug te keren naar de arbeidsmarkt en heb daardoor geen recht op middelen waarmee ik omscholing zou kunnen financieren. De MBO-ers in een aantal gevallen wel.
Mijn ‘hoge startkwalificatie’, het klinkt prachtig, in de praktijk merk ik er niets van. Ik kan immers niet terugkeren naar de thuiszorg en zal als beeldend kunstenaar ook alleen maar, zij het misschien in stijl, verhongeren.
Omscholen mag alleen in de vorm van een avondopleiding, want je moet volledig beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt. Maar al kon ik zo’n opleiding volgen, dan nog heb ik een dagelijks budget van vijf euro. Ik besteed het liever aan voedsel en tandpasta, dat zult u begrijpen.
Hoe dan ook, ik kost klauwen vol geld, maar als ik zelf een studie van enig formaat wil doen om zo weer aan het werk te komen mag dat niet. Ik moet immers vijf dagen per week beschikbaar zijn voor werk dat er niet is.
Het zou mogelijk gemaakt moeten worden te studeren terwijl je in de bijstand zit. Een systeem waarbij men bijvoorbeeld mag studeren, tegelijk een sollicitatieplicht heeft en de studie moet afbreken mocht er een baan aangeboden worden. De kosten voor de studie kunnen worden betaald uit een bijstandslening die banken verplicht aan moeten bieden. De banken, die hebben ons immers in dit ongeluk gestort.
Ik chargeer natuurlijk, het is waarschijnlijk een belachelijk idee. Om eerlijk te zijn weet ik zelf niet hoe omscholing voor mensen in de bijstand betaald moet worden. Daar ben ik niet voor opgeleid.
