De zon is de afgelopen dagen nog louter tussen de wolken door te zien. En het is koud, of die zon nou schijnt of niet. Uit protest aan rokjesdag doen heeft geen zin meer en een barbecue is vooral succesvol omdat je vlees in een natuurlijke koelkast ligt. Toch is op de zomerse valreep nog even het zonnige debuutalbum van The Maureens gereleased.
Voordat de Utrechtse band The Maureens bij elkaar kwam, maakten de leden vlieguren in bands als Silence is Sexy, Mr. Love and the Stallions en Brown Feather Sparrow. Een jaar geleden doken de mannen de studio in om het gelijknamige debuut op te nemen. Een zonnig album met lieve harmonietjes dat eigenlijk nét te laat komt voor het weer.
Volgens het persbericht, de website én De Wereld Draait Door afgelopen donderdag, is The Maureens flink beïnvloed door onder andere de Beach Boys. Dat belooft zomerse pop die blijft hangen, ballads die je nog opvrolijken en briljante koortjes. Het sixties surf-gevoel. Deze voorspelling maakt dat het album in eerste instantie best een teleurstelling is. Geen nieuwe Barbara-Ann, meisjes die plezier-plezier-plezier maken en de drang om te surfen is niet zo aanwezig als ze in ’63 in de U.S.A. deden.
Dat idee losgelaten heeft The Maureens eigenlijk een best prima album neergezet. De jongens hebben ondanks de vele harmonieën een eigen geluid weten te produceren op het album. Het idee van de koortjes doet inderdaad aan de sixties surfpop denken, maar dat is slechts een kleine invloed. Ergens is er ook iets typisch Nederlands op de plaat te horen, het geluid dat de Handsome Poets en Rigby ook produceren. Alleen dan net even wat zomerser. Wellicht begint Nederland naast de palingsound nog een herkenbaar geluid te ontwikkelen, zoals we de gitaarbandjes uit het Verenigde Koninkrijk ook kunnen onderscheiden van hun concurrenten uit Amerika. In Nederland maken we lieve, gepolijste pop met iets meer instrumenten dan de gemiddelde singer-songwriter. En een stuk minder dramatisch.
Over de tracklijst is vrij goed nagedacht. De nummers lopen redelijk vloeiend in elkaar over, zeker het intro Zuma Beach en Brother, het nummer dat volgt. Dat de nummers zo vloeiend in elkaar overlopen, maakt niet dat er heel veel blijft hangen. Op Early June, Lullaby, Mary-Ann en Boy Meets Girl na, volgen de meeste liedjes elkaar zo vloeiend dat het soms wat lastig is de liedjes uit elkaar te houden. Gelukkig niet in zoverre dat het album eentonig wordt. De ballad Lullaby breekt het album een beetje. Terwijl de luisteraar lekker mee kan zingen, is er ineens een halve minuut aan in-slaap-val-muziek. Lullaby was een prachtige afsluiter geweest, zeker na het ingetogen nummer Boy Meets Girl, dat nu het laatste nummer is. Gelukkig volgen daarna weer genoeg zomerse liedjes met meezingpotentie.
Dat zomerse maakt de plaat niet alleen fijn, ook erg vervelend. Het idee een tent te kopen, achterin de auto te gooien en naar het zuiden van Europa te rijden, komt toch zeker ieder nummer wel een keertje op. Misschien is dat dan ook wel gewoon een goed idee. Met deze plaat op de achtergrond.
