In 2006 maakte Nederland kennis met een ietwat alternatieve band die een vrij grote hit scoorde met I Write Sins, Not Tragedies. De reguliere MTV- en toen nog TMF-kijker heeft het nummer van Panic! At The Disco geregeld voorbij zien komen. het debuutalbum A Fever You Can’t Sweat Out werd, zeker in Amerika, groot en inmiddels is de band toe aan het vierde studio-album: Too Weird to Live, Too Rare to Die.
Even terug naar het begin, het ging uiteraard niet zonder slag of stoot. De band uit Las Vegas heeft nogal wat veranderingen ondergaan de afgelopen tijd. Tot het tweede album Pretty. Odd ging alles prima. Toen in 2011 het derde album Vices & Virtues uitkwam, veranderde de boel. Gitarist, achtergrondzanger en belangrijkst: componist Ryan Ross verliet samen met bassist Jon Walker de band om op hun eigen muzikale quest te gaan, dat werd hun nieuwe band The Young Veins.
Het vertrek van Ryan Ross is duidelijk te horen op Vices & Virtues. Ondanks dat het geluid van Ross er nog wel een beetje inzit, is het duidelijk dat de samenstelling van de band is veranderd en de hoofdcomponist is vertrokken. De liedjes? Die worden tegenwoordig geschreven door zanger Brendon Urie. De man met een stem waar je een hekel aan hebt of gek op bent. Een middenweg zit er niet in, maar hij blijft hoe dan ook hangen.
Waar die liedjes op Vices & Virtues nog veel gitaar en strijkers hebben, slaat Panic! At The Disco op Too Weird to Live, Too Rare to Die een totaal nieuwe weg in. De liedjes zijn radiovriendelijker, commerciëler en meer pop. De rock is niet meer terug te vinden op het nieuwe album. Het elektronische aspect wel. Zo wordt er op Casual Affair dankbaar gebruik gemaakt van autotune en is This Is Gospel ook zeker een geslaagd computerexperiment.
Een andere opvallende ontwikkeling is dat de band op het nieuwe album een stuk dramatischer klinkt. Geen Nine In The Afternoon-vrolijkheid of de The Ballad of Mona Lisa-chaos, maar de tragiek die de liefde met zich mee kan brengen lijkt een hoofdrol te spelen op het album. Niet alleen in de teksten, ook de muziek is net even wat donkerder en dramatischer. Zoals ook het eerste nummer This Is Gospel of het afsluitende nummer The End of All Things. Een nummer dat overigens veel te snel lijkt te komen. Er hadden prima nog wat extra nummers op het album kunnen staan.
Desondanks is het geen vervelend album om naar te luisteren. Wie al sinds 2006 luistert, heeft een prima kans gehad met de band mee te groeien. En wat ook, er is maar één ding dat Panic! At The Disco maakt, en dat is zanger en tegenwoordig componist Brendon Urie. Zonder zijn zoetgevooisde stem zou het pas een andere band zijn. De mannen kunnen de compositiekunsten van Ryan Ross prima missen. Op Too Weird To Live, Too Rare To Die vindt Panic! At The Disco zichzelf gewoon opnieuw uit.
Panic! At The Disco staat 14 november in Paradiso. Er zijn nog kaarten beschikbaar.
