Nee hoor, dat vind ik niet, maar ik mag het wel zeggen, aangezien ik zelf in Brabant woon. Maar wat als ik nu uit de Randstad kwam? Dan waren de Brabanders onder jullie waarschijnlijk afgehaakt. Waarom? Omdat we het niet verdragen als iemand iets negatiefs over ons zegt. Dat mag namelijk alleen als het ook jezelf betreft.
Zo mag ik vrouwen voor de gek houden, blanke vrouwen dus, maar van moeders moet ik afblijven, want ik heb zelf niet geworpen. Ik mag zeggen dat ik een vrouwenquota in het bedrijfsleven infantiel en betuttelend vind, want ik ben een vrouw. Als een man dat zegt wordt zijn kop eraf gebeten door Opzij types met weelderig okselhaar. Over zwarte piet heb ik blijkbaar geen mening want ik ben lelieblank dus begrijp ik de impact van discriminatie niet. Een neger mag gewoon neger zeggen, een allochtoon mag allochtoon zeggen, een homo mag homo zeggen, en als een Marokkaan de term kut-Marokkaan in de mond neemt, is dat geen discriminatie maar vooruitstrevend en zit hij diezelfde avond in een van de primetime talkshows.
Ik mag dat niet, want dan ben ik een racist. Als Frits Wester tegen Humberto Tan ‘He kale!’ roept, moet iedereen daar waarschijnlijk om lachen terwijl Jeroen Pauw met dezelfde uitspraak geen punten scoort. Diezelfde meneer Pauw kan op zijn beurt weer prima aan een willekeurige man vragen waarom de desbetreffende persoon nog steeds geen kinderen heeft, of waarom hij zoveel vrouwvolk verslindt. Ik mag geen column schrijven over rare hippe kindernamen, maar als ik moeder zou zijn van een dochter genaamd Regendruppel had dat wel gemogen, en was het zelfs grappig geweest.
Ergo, we mogen alleen onszelf becommentariëren. In principe moet ik me dus beperken tot het praten over blanke Brabantse vrouwen met kort haar zonder kinderen. Ik kan het eventueel ook nog hebben over stiefkinderen (heb ik) en een dode vader (heb ik ook). Want zodra je ervaringsdeskundige bent, heb je een gefundeerde mening. Anders moet je je smoel houden.
Wat je natuurlijk ook kunt doen, is het stereotype beeld wat men van jou heeft ontkrachten. Dat heet tegenwoordig ‘authentiek zijn’. Zo is Arie Boomsma authentiek, omdat het een intelligente brave christelijke jongen is met een immense tatoeage op z’n rug. Dat is niet stereotype en daarom per definitie authentiek. Juist.
De truc is blijkbaar een algemeen beeld van jezelf te scheppen, dit immens te overdrijven, en dan resoluut 180 graden te draaien. Een PVV’er die moslim wordt bijvoorbeeld. Of een gevangenisjongen die een literair boek tikt. Het ultieme voorbeeld van dit fenomeen is toch wel dat clubje Nederlandse rappers. Ik behoor zelf niet tot de doelgroep, aangezien ik dat hele Hollandse gerap echt ontzettend kinderlijk en knullig vind klinken, maar is de muziek eigenlijk de reden waarom bijvoorbeeld een Ali B. zo bekend is, of is het omdat hij een verrassend sympathieke Marokkaan is? Het algemene beeld wat er heerst, zeg maar gerust een immens vooroordeel, is toch dat jonge Marokkanen, getooid in jassen met bontkraagjes en namaak Burberry petjes op opgevoerde brommertjes hele wijken onveilig maken, jonge meisjes betasten en tasjes roven.
Ali B. die de minister-president tutoyeert, pleit voor wereldvrede, drie vingers in de lucht steekt voor de vaderlandse monarchie en in een commercial teder een verhaaltje voorleest aan zijn zoon. En niet alleen meneer Bouali heeft dit trucje door, maar ook zijn rappende vriendjes. Ze zien eruit alsof ze hele dagen doorbrengen in duistere clubs op bordeauxrode velours banken, heftig zuigend aan een joint of waterpijp terwijl ze hun gouden tanden blootlachen naar hoerige dames met immense konten in minuscule bikini’s. Misschien doen ze dat ook wel, maar dat zien wij niet. Wij zien diezelfde figuren huilen op TV, gezamenlijk een strategische traan wegslikken terwijl Bonny St. Claire of Willeke Alberti een liedje zingt, of in een reclame vertedert boven een wieg hangen en hoppa, ze zijn sympathiek. En authentiek. Zelfs als ze zichzelf de naam Kleine Viezerik hebben aangemeten. En er ook zo uitzien.
Nee, authentiek zijn is blijkbaar niet iets zijn, maar graag iets willen zijn. Of; iets proberen te zijn omdat men dit graag ziet en dan net doen of je zo bent. En dat is, net als deze zin, uitermate vermoeiend lijkt me zo. Daarom probeer ik maar gewoon te zijn wie ik ben, of althans, de persoon die ik denk dat ik ben. Een vrouw, met kort haar, zonder kinderen en een heel authentiek Brabants accent. Houdoe en bedankt.
Foto: Shutterstock
