Badr Hari en Rob Wijnberg. Twee heel verschillende mannen, zou je denken. Maar vandaag riepen ze allebei min of meer exáct hetzelfde. Badr Hari verklaart heel Nederland verantwoordelijk voor zijn daden in dit stuk.
Volgens Badr is het vooral aan andere personen te wijten dat er tijdens zijn aanwezigheid in uitgaansgelegenheden een agressieve sfeer ontstaat.
“Ik sta niet in voor andermans mongolige gedrag. Dat is het gebeuren dat ik vaak meemaak in uitgaansgelegenheden”, aldus Badr tijdens politieverhoor. “Ik kom jongens tegen, die kijken huizenhoog tegen mij op. ‘Badr is een machine, de beste kickbokser van de wereld'”. En omdat die jongens zo huizenhoog tegen hem opkijken worden ze agressief. Of zoiets. Badr vraagt ons stervelingen, die met zijn huizenhoge superioriteit om moeten gaan dan ook met klem: ‘Doe normaal!’
Op dezelfde dag verklaart Rob Wijnberg heel Nederland voor gek in dit stuk
De paar Wiedergutmachungs-regeltjes op het einde zie ik voor het gemak even over het hoofd. Het is duidelijk dat Robs stuk een catharsis-stuk is. De Correspondent is zijn kindje. En iedereen die zijn kindje niet het allermooiste kindje van de wereld vindt is gewoon gek: bipolair, schizofreen of borderliner. Of zoiets.
Het is volgens Rob vooral aan andere personen te wijten, dat er sinds zijn aanwezigheid op het internet met betaalblog De Correspondent een Gilles de la Tourette-achtige, agressieve sfeer ontstaan is. Het zou zomaar kunnen dat Rob bij zichzelf denkt wat Badr hardop zegt: “Ik kom jongens tegen, die kijken huizenhoog tegen mij op. ‘Rob is een machine, de beste filosoof van de wereld.'” Ook Rob vraagt ons stervelingen, die met zijn huizenhoge superioriteit om moeten gaan dus eigenlijk: ‘Doe normaal!’
De tragiek van zowel Wijnberg als Hari is dat ze allebei ook werkelijk knettergoed zijn in hun ‘game’. Ze zijn altijd sneller, beter en sterker geweest. Daar kun je lang mee doorgaan.
Maar altijd beter zijn heeft een keerzijde: het creëert een raar, verwrongen beeld van de wereld in je hoofd. Je gaat denken dat succes en aanbidding van de massa je natuurlijke geboorterecht is. En bij iedere tegenslag trek je automatisch dat kunstje waar je zo verrekte goed in bent weer uit de kast: Je slaat erop. In het geval van Badr met knuisten en in het geval van Rob met woorden.
Stop daar nou eens mee jongens. Voor jullie persoonlijke groei gun ik het jullie zo. Maak van de gelegenheid gebruik om even flink op je neus te kijken. Effe dimmen, weet je wel. Doe zelf normaal.
