Laatst vroeg iemand me hoe het kwam dat er zoveel muzikaal aanbod was en of ik door de bomen het bos nog wel kon zien. Mijn antwoord was simpel, door de ontwikkelingen van de afgelopen jaren is de instap een stuk lager geworden. Zowel op het technische, promotionele en distributie vlak is het tegenwoordig mogelijk om jezelf aan de wereld te laten zien en om alles groter te maken dan het is. Plat gezegd kan iedereen met een computer muziek maken. Althans, de technologie in huis halen om een poging te wagen. Maar gelukkig moet je nog enigszins talent hebben om je weg in de muziekbranche te vinden en om er boven uit te steken.
Toen Digidesign in 1992 met de eerste versie van pro-tools kwam verschoof de audiowereld van analoog naar digitaal. Het duurde niet lang voordat alle grote studio’s de overstap maakten en waar eerst met multitrack op tape gewerkt werd, ging alles nu de computer in. Het proces werd toegankelijker en bood mogelijkheden die verder gingen dan wat je kon bereiken op tape. Waar technici faam verwierven met het precies knippen en plakken van stukjes tape, werd de muis de schaar en de computer de tape machine.
Zoals bij de meeste nieuwe technologieën volgde de ene innovatie op de andere, verdween het exclusieve stempel en kwamen er mogelijkheden voor het grote publiek om gebruik te maken van deze vooruitgang. Waar software programma’s eerst exclusief voor mac’s geschreven werden, kwam de massa pas echt in actie nadat de eerste programma’s voor windows kwamen. Niet alleen waren deze vaak specifiek voor het platform geschreven, maar veelal gratis te verkrijgen of ergens stiekem te downloaden. Waar DAW’s (digital audio workstation, een sjiek woord voor muziek programma) vooral gebruikt werden voor het live opnemen van bands maakten de step sequencers een snelle opmars. Door de geweldige integratie van midi maakt een programma als Ableton het een stuk makkelijker voor zijn gebruiker om instrumenten in te ‘’kleuren’’, in plaats van het live in te spelen. Manipulatie ten top dus en precies de reden waardoor de lat omlaag ging. De 10.000 uur die Malcom Gladwell nodig acht om ergens in uit te blinken versprong dus van een instrument naar je computer.
Als dj en producer blijf ik alle charts goed in de gaten houden. Niet alleen om te kijken wat er speelt in de clubs, maar ook om te peilen hoe hoog het niveau eigenlijk nog ligt. Aangezien iedereen een platenlabel kan beginnen is de aanwas bijna niet meer bij te houden. Volg bijvoorbeeld de updates van Traxsource maar eens, per week verschijnen er honderden nieuwe releases plus remixes waarvan een handvol tracks misschien geschikt zijn om te draaien. Het aanbod is tien keer groter dan de vraag en daarom is het inderdaad lastig om soms de bomen door het bos te zien. Net zoals het creatie proces van analoog naar digitaal verschoof, is er in de dj scene een verschuiving gaande.
Waar dj’s vroeger beoordeeld werden op hun kwaliteiten in de club krijgen veel dj’s tegenwoordig vooral boekingen door hun producties of door edits die de wereld in geslingerd worden. Een oude discotrack verknippen, een housebeat onder leggen en releasen onder een andere naam betekent nog niet dat zij ook in staat zijn om een club af te breken. Of enige credit als producer verdienen. En dat is precies waar het mis zou kunnen gaan in de toekomst. Kwantiteit mag nooit sterker dan kwaliteit worden waardoor gages automatisch omlaag zouden kunnen gaan omdat er altijd wel iemand anders te vinden is die voor 25 euro en een kratje bier vier uur komt draaien.
Is het erg dat iedereen een podium heeft om zichzelf te laten zien? Nee, want ik blijf er in geloven dat het publiek kwaliteit altijd zal blijven waarderen. Alleen moet men tegenwoordig iets harder zoeken om het te vinden.
DJ D-Rok (Daan Koekelkoren) draait onder andere op Wicked Jazz Sounds, Lovebirds en Zwarte Koffie, schrijft en produceert eigen tracks, maar is ook niet te beroerd om ons te onderwijzen in (zwarte) muziek.
Beeld: Shutterstock
