De geur van aangebrand vlees ontsnapt onder de gesloten deur van de keuken. Mijn moeder, die haar kookkunsten liever uitvoert in een besloten kring bestaande uit zichzelf, staat met een verhit hoofd boven een koekenpan. Het thuisfront kijkt vanaf de andere kant van de deur nieuwsgierig haar kant op. De magen beginnen te knorren, voeten schuiven zenuwachtig over de grond.
Als na een kleine twintig minuten het verlossende woord “eten!” uit de inmiddels met beslagen ramen gedecoreerde keuken klinkt, haasten de drie resterende gezinsleden zich naar de plek waar de veelbelovende geuren vandaan komen.
Ik neem zoals gewoonlijk mijn vaste plek in, aan het uiteinde van de houten tafel. Een prima plaatsje, keurig gedekt volgens de vaste indeling: placemat, mes aan de rechterkant, vork aan de linkerkant. Geen lepel. Een groot glas, gul gevuld met water. En op mijn bord een nieuwe vleesvervanger van de Albert Heijn. De innovatieve ideeën binnen de vegetarische voedingsbranche blijven me verbazen.
Degene aan de andere kant van de tafel kijkt argwanend naar mijn abstract uitziende vleesalternatief. ‘Wat een rotzooi, zeg. Kijk,’ vervolgt hij, terwijl hij hunkerend naar een enorme homp vlees kijkt dat met een smak op zijn bord wordt geslingerd, ‘dít is eten.’ Waarna hij gulzig zijn tanden in het verbazingwekkend grote object zet. Alsof hij zichzelf met zijn verwoede gekauw probeert te beschermen. Alsof hij de haat tegen ‘die neo-hippies’ bij elke hap rechtvaardigt.
Arme jongen, kan ik alleen maar denken. Als hij over twintig jaar nog steeds zo gretig elke dag zijn overgewaardeerde stukje vlees weg kauwt, kunnen we een duurzamere wereld wel op onze buik schrijven. Elke gram vlees dat dagelijks in de winkelmandjes van de consument verdwijnt, zien we over een paar jaar terug in de Afrikaanse weilanden waar de steeds groter wordende veestapel het voedsel, bedoeld voor mensen die daar nu te weinig van hebben, weggraast.
Ga vooral zo door, wereld. Uiteindelijk zullen wij noodlottig met z’n allen gedefinëerd worden als de nieuwe generatie hippies.
Layla Mulder is eerstejaars student aan de School voor Journalistiek in Utrecht. En vegetariër.
