De zorgzame samenleving wordt momenteel opzij geschoven door de participatiemaatschappij van Rutte. We moeten er met zijn alleen de schouders onder zetten, is het devies. Wordt echter zo niet de crisis afgewenteld op de minder draagkrachtigen? En kan de zogenaamde ‘derde weg’ niet meer betekenen voor de burger?
Het is crisis. De spreekwoordelijke financiële luchtbel is lek geprikt. De hele financiële wereld staat op z’n kop en bankschandalen volgen elkaar op. Vandaag de Rabobank en morgen? De ‘grote jongens’ weten het niet meer, zogezegd. Weten het niet meer? Ze weten heel goed dat ze gisteren rijk waren en vandaag nog steeds. En dat de gewone burger weer het losgeld betaalt. Dat noemt men ‘participatiemaatschappij’. Men wil daarmee terug naar een situatie van tijdens de oorlog.
Laten de rijken hun ware gezicht nu ook in het westen zelf zien? Het lijkt er wel op. Ook hier blijkt dat men ‘het maar uit moet zoeken’. Dat men na jaren trouwe dienst in een winkel of in een bedrijf ineens in de kou staat. ‘Verdienen’ we dat? Nee, zeker niet. We verdienen iets heel anders. We verdienen met ons geld te kunnen kopen wat we nodig hebben. Hiermee kom ik op de ‘derde weg’.
Onlangs zag ik een interview met Anton Philips. Hij bleek jarenlang door de wereld te hebben gereisd om de derde weg naar voren te brengen. Hij bleek een sociale man te zijn met principes. Zaken doen en sociaal zijn, dat is kort gezegd de derde weg. Niet links, noch rechts, maar door het midden.
In die lijn ligt ook het Inkomens of Vermogens Afhankelijk Betalen. Vorig jaar was dit een hot item, toen de PvdA een inkomensafhankelijke zorgpremie wilde invoeren. Protest was het gevolg en de plannen verdwenen van tafel. Maar wat als de plannen wel waren doorgevoerd? Dan zou men nu met zijn duur verdiende geld kunnen kopen wat men verdient. En wat als ook de arme Derde Wereld-bewoner met zijn verdiende geld kan kopen wat hij verdient?
Precies ja, een ieder die ook maar een klein beetje verdient kan er dan goed van leven. En wat als zijn met een microkrediet begonnen bedrijfje groeit en hij goed kan inkopen met zijn verdiende geld? Hij kan ineens goedkoop inkopen, want met een laag vermogen kan hij toch veel doen. Met veel initiatief en inzet kan hij doorgroeien en een normale speler op de markt worden.
Zie hier een vorm van ontwikkelingshulp middels het doorvoeren van een simpele maatregel: het inkomensafhankelijke betalen oftewel het betalen naar mate men verdient. Weinig als men weinig heeft en veel als men veel heeft. Rechtvaardig toch?
Het gevolg is een evenwichtige situatie. Evenwicht betekent vrede en wat is er meer waard dan dat? Ik weet het: dit zijn nieuwe gedachten voor een wereld die er heel anders uit ziet. Eten, onderdak en kleding voor iedereen. Is dat mogelijk? Volgens mij wel.
