Tom Hanks is terug. En hoe. Hij speelt de titelrol in de nieuwe film Captain Phillips. Phillips is een Amerikaans kapitein wiens Maersk Alabama containerschip in 2009 wordt overvallen door Somalische piraten. De Somaliërs houden Phillips en zijn bemanning gevangen voor vijf zeer gespannen dagen. Het gijzelingsdrama wordt ondertussen opgepakt door de internationale pers.
Hanks speelt een overtuigende kapitein die in benarde situaties goede beslissingen moet maken en deze film lijkt een kanshebber te zijn voor de Oscars.
“Ik hou van werken en ik ben dol op het kameraadschap wat je hebt op een filmset”, zegt Hanks. “En ik heb het geluk dat ik niet echt hoef te werken, tenzij er een project langskomt dat mij echt interesseert. De echte kapitein Phillips is een buitengewone man. Ik voel me vereerd om zo’n heroïsch figuur te mogen spelen.”
Hanks is 25 jaar getrouwd met actrice en producer Rita Wilson en samen hebben zij twee zoons: Chester (23) en Truman (17). Ook heeft hij een zoon en een dochter uit zijn eerste huwelijk met Samantha Lewes, zij overleed in 2002. Volgens Tom Hanks heeft Rita Wilson voor gemoedsrust gezorgd en dat hij door haar meer als acteur heeft bereikt dan hij ooit had kunnen bedenken. Samen produceerden zij dan ook de film My Big Fat Greek Wedding .
Jij speelt vaak de goede vent. De held. Voelt het natuurlijk aan om deze karakters als kapitein Philips te spelen?
“Ik heb het idee dat ik begrijp hoe het is voor mensen om in dergelijke situaties te zitten. Ik heb een prima empatisch vermogen en ik hou ervan iemand uit te beelden met een bepaald perspectief en emoties zoals bijvoorbeeld kapitein Phillips. Ik stel me dan ook graag voor hoe het was toen die piraten het schip naderden.”
Hoe moeilijk was het om te werken in kleine ruimtes, zoals het moment dat je vast werd vastgehouden op een kleine reddingsboot, terwijl er om je heen werd geschoten?
“Dat was niet een van de leukste dingen die we deden. Maar het geeft je wel een bepaalde mindset zodat je je nog beter kan inleven in je personage. Voor de film werd er een exacte kopie van een reddingsboot gebouwd en gesimuleerd dat we echt op zee waren. De boot stonk vreselijk en schudde erg heen en weer.
“Maar het was niet zo erg als op zee zelf. Mijn maag kreeg een behoorlijke work-out, om maar zo te zeggen. Maar de ‘echte’ reddingsboot was eigenlijk erger omdat je continu schadelijke dieseldampen binnen kreeg.”
Werd je ziek?
“Nee, ik was ok. Ik probeerde me vooral goed te concentreren op wat ik moest doen en zo vergat ik de fysieke ongemakken. Maar het is niet dat je zwelgt in zelfmedelijden als je realiseert hoe het er daar echt aan toe ging.”
Hoe was het moment als acteur toen de piraten het schip opkwamen?
“Het was vrij heftig allemaal. We hebben expres de Somalische acteurs niet op voorhand ontmoet, dus toen ze aan boord kwamen was de sfeer nogal gespannen. Ze bliezen de deur open en daar stonden ze: vier hele dunne, eng uitziende mannen die geweren op ons richtten. Ook al weet je dat de wapens niet zijn geladen, toch word je op dat moment overmand door adrenaline en je haren gaan er recht van overeind staan.”
Heb je een favoriet moment in de film?
“Het einde is prachtig. Ik heb nog nooit een film gedaan waarvan de laatste scene zo aangrijpend is. De manier hoe het nu gedaan is, was eigenlijk niet zo gescript. Maar we zijn er gewoon voor gegaan en dat was zo’n bevrijdend gevoel. Het is zo’n puur moment als je er zo van geniet om acteur te zijn en alles bij elkaar komt en je zo ongelooflijk tevreden bent.”
Word je dan nooit moe omdat je het label ‘the nice guy’ hebt?
“Je kunt ergere dingen genoemd worden. Maar ik kan best leven met het idee dat ik mensen speel die niet hun kinderen terroriseren en naar obers schreeuwen dat de wijn vreselijk is (glimlacht). Ik ben eerder geneigd ‘goede’ mensen te spelen, denk ik. En ik denk eerlijk gezegd niet dat mensen mij zien als een kwijlende schurk. Lang niet al mijn karakters zijn zo vrolijk. Ik denk niet dat Robert Langdon (Da Vinci code) een voorbeeld is van een ‘aardige vent’. Hij is eigenlijk een etterbak” (glimlacht).
Je brengt veel gevoel in je werk als acteur. Wat gaf je die gevoeligheid en waardering voor het leven?
“Als kind heb je weinig keuzes, behalve dat je je moet aanpassen aan bepaalde situaties. Mijn ouders gingen scheiden toen ik vijf was, en ik was de enige van mijn broers en zussen die niet fulltime bij mijn moeder ging wonen. Mijn leven deelde ik ook veelal met mijn vader en soms met familieleden die hem hielpen in moeilijke tijden. Als hij op zoek was naar nieuw werk, of een nieuw huis. Samenvattend: ik had drie moeders, vier vaders, vijf scholen en tien huizen.
“Ik leerde snel me snel aan te passen. We verhuisden vaak. Ik wende eraan om naar nieuwe scholen te gaan, om snel nieuwe vrienden te maken. Daardoor leerde ik hoe ik mensen moest vermaken en gebruikte ik humor als sleutel: het leverde me vrienden op en ik hoorde er snel bij.”
Hoe komt het dat je niet verpest bent door zo’n jeugd?
“Ik denk dat ik geluk heb gehad omdat ik een manier had gevonden om me te identificeren met al het goede in mijn jeugd. Het heeft te maken met verlangen. Mijn verlangen was dat ik altijd iemand om me heen had. En dan maakte het niet uit wat mijn familiesituatie op dat moment was. Ik had een fantastische docent voor de tweede, derde en vierde klas. Mrs. Castle. Ze liet me als een god voelen.”
Heb je littekens overgehouden aan je jeugd?
“Nee. Ik raakte gewend aan het verhuizen. Het was niet altijd makkelijk, maar ik werd wel heel flexibel. Ik werd zelfstandig. Ik kreeg het zelfvertrouwen en wist dat ik situaties kon handelen zoals verhuizen om twee uur ’s nachts omdat mijn vader niet blij was met de vrouw met wie hij toen getrouwd was. Ik raakte gewend aan het idee om nieuw speelgoed te vinden omdat mijn vader ze per ongeluk in ons oude huis had achtergelaten.”
Maar je raakte door dit alles niet vervreemd?
“Niet toen ik opgroeide. Maar later in mijn leven, toen ik begin twintig was, ging ik wel door een soort typisch zwervende periode. Maar dat soort periodes maakt je tot wie je bent. Het is zinnig, in zekere zin. Je groeit. Ik was nooit geïntimideerd door een nieuwe school. Door een nieuwe klas. Door een nieuw huis of door een nieuwe stad. Ik was erg hecht met mijn oudere zus en broer. Was onze jeugd een chaos? Absoluut. Was er sprake van ondervoeding? Natuurlijk. Hebben we onszelf bijna drie of vier keer van het leven willen beroven? Absoluut. Maar tegelijkertijd hebben we ons kapot gelachen. Het leven is nu eenmaal zo.”
Je hebt in het verleden gezegd dat je op je hoede moet zijn, als het om vriendschappen gaat.
“Als je veel verhuist is het moeilijk om vertrouwen te hebben in vriendschappen. Ik werd continu gedwongen om nieuwe vrienden te maken en ik was het gewend om niet per se veel vrienden te hebben. Je leert –hoe cru het ook klinkt- om afstand te bewaken. Omdat je bang bent dat het anders kapot gaat. Daarom ben ik niet direct open over mijn persoonlijk leven. Puur zelfbescherming.”
Hoe was de relatie met je vader?
“Ik zag mijn vader eigenlijk niet zoveel. Hij werkte tot laat als een chef in restaurants en was eigenlijk nooit thuis. Mijn broer en zus en ik haalden vaak grappen uit in huis en onze vader zat dan in de woonkamer. Hij keek tv en gaf ons zo nu en dan een glimlach. Maar het was oké. Hij had gewoon een zwaar leven en wist niet zo goed hoe hij een gezin moest runnen omdat hij zo druk bezig was met brood op de plank brengen.”
Jij vond je gelukt in het huwelijk met Rita Wilson en je hebt altijd gezegd dat je door haar zo ver bent gekomen, toch?
“Toen ik Rita ontmoette, wist ik meer over mezelf en hoe een relatie werkt, dan dat ik wist tijdens mijn eerste huwelijk. Maar Rita bracht me ook een enorme positieve kracht in mijn leven. De rest van het verhaal is te zoetsappig om te vertellen dus ik hou m’n mond al.”
Heb je de midlifecrisis al ervaren?
“Nee, gelukkig niet. Ik ben erin geslaagd die leegte te vermijden. Ik ben vrij nuchter. Ik heb geen momenten dat ik snikkend op de bank zit en afvraag wat er in hemelsnaam is gebeurd. Ik ben waarschijnlijk al zoveel mee heb gemaakt in mijn leven. Ik ben vroeg vader geworden. Ik heb de kleine crisissen van mijn eerste huwelijk overleefd. Ik heb niets te klagen op dit moment.
“Naast Rita ontmoeten was misschien wel de meest gedenkwaardige gebeurtenis toen onze 15-jarige dochter besloot naar een kostschool te gaan. Dat betekende dat Rita en ik plots alleen waren. Een leeg nest! Ha! Dat was niet echt een midlifecrisis, hoewel, het betekende dat we veel meer dingen samen konden doen. Het was een interessante wending in ons leven. Eigenlijk was het het omgekeerde van de typische midlifecrisis waar iemand wakker wordt en denkt dat het leven over is. Dat is mij nog nooit gebeurd en zal ook nooit gebeuren.
“Ik ben eigenlijk best blij als ik ’s ochtends wakker word. Ouder worden heeft me kalmer gemaakt. Ik raak niet meer in paniek als dingen niet lopen zoals ze dat zouden moeten doen. Ik ben niet extatisch, maar ik heb elke dag veel om naar uit te kijken.”
