Zelf vond ik het eigenlijk een hele stoere actie. Sterker nog, ik ben er stiekem best trots op. Maar bovenal is het een droom die uitkomt, en heb ik nergens spijt van. Ik ga alleen op reis.
Althans, op reis. Ik ga vier dagen naar Berlijn. Voor de één klinkt het als iets weerzinwekkends. Want: ‘verveel je je niet, is het niet eenzaam, heb je geen vrienden, is dat niet levensgevaarlijk?’ Anderen zijn juist laaiend enthousiast, geven me tips, delen hun ervaringen met het fenomeen ‘alleen op pad gaan’.
Ik probeerde me te verplaatsen in de tegenstrijdige partij. Het waren voor de hand liggende argumenten. Om te beginnen is het natuurlijk hoogst ongebruikelijk om als achttienjarige in je eentje de wijde wereld te verkennen. Voeg daar ook nog aan toe dat ik van het vrouwelijke geslacht ben en de onzekerheden bouwen zich op. Hoewel Berlijn niet meer dan 650 kilometer verderop ligt, stuiten mensen vaak op een soort ontzag voor de naam van de stad, die in de roerige twintigste eeuw het een en ander te lijden heeft gehad. Van Hitlers regime tot bombardementen tot communistische leiders die de stad in tweeën splitste tot een zowaar democratisch geheel (met alle gevolgen van dien). De stad ligt zo dichtbij, maar lijkt psychologisch mijlenver weg. Vandaar dat de term ‘wijde wereld’ hier redelijk op zijn plaats is.
Ten tweede staan mijn leeftijdsgenoten tot mijn ontsteltenis bekend om hun roemruchtige zuipvakanties, een verschijnsel waar ik gelukkig weinig kennis van heb. Ik bedoel, het is natuurlijk onwijs gezellig om met stel vriendinnen laveloos op de ondergekotste stranden van Blanes, Albufeira of Chersonissos te liggen, terwijl een opdringerige NET5-camera de beschamende beelden vastlegt. Een paar weken later kunnen paps en mams genieten van de sappige opnames van hun ogenschijnlijk onschuldige dochter. Het laatste punt, het gevaar dat ik loop met mijn kwetsbare verschijning, is misschien niet geheel onterecht. Feit is dat ik klein, niet al te stevig en misschien naïef ogend ben. Bovendien is ook Berlijn voorzien van de nodige bezopen en enge gasten die niet schromen om dergelijke voorbijgangers hun verblijf in de Duitse hoofdstad minder aangenaam te maken.
Maar, weerbarstig als ik ben, wuif ik al deze grondig doordachte argumenten van tafel en ga ik er in mijn eentje op uit. Ervaring op doen, de dagindeling zelf bepalen, gaan en staan waar ik wil, nieuwe mensen leren kennen – het is één groot avontuur. En hoewel dit avontuur nog meer dan een maand op zich moet laten wachten, kan ik het iedereen bij deze alvast aanraden. De adrenaline giert namelijk nu al door mijn reislustige lijf. Ga op pad, ontdek de wereld, laat je niet tegenhouden door het gevestigde beeld van studentikoze vakanties: ga alleen op reis en laat het je overkomen.
Layla Mulder (18) is eerstejaars student journalistiek.
