Al uren voorafgaand het begin van I Love Techno stroomt het centrum van Gent langzaam vol met grote groepen uitzinnige jongeren vanuit alle windstreken van Europa. Op het stationsplein worden zonder schaamte of schande flessen sterke drank opengetrokken en nabij tram en bushaltes wordt redelijk open gehandeld in harddrugs voor diegene die het vergeten was. “Oh ja, dat festival, allez, d’n gehelen stad is al dagen in voorbereiden” vertrouwt een oudere dame me in de tram toe. Met een stevige line-up lijkt I Love Techno bij voorbaat een succes.
De evenementenhal waar het festival wordt gehouden, is immens groot. Qua grootte zou het duidelijk niet verbleken bij grote open luchtfestivals zoals Lowlands of Pinkpop, maar dan binnen. Slechts 5 minuten voordat de eerste act begint worden de poorten geopend en stormt het publiek letterlijk naar binnen. De aankleding van de hal is indrukwekkend: een donker ingerichte hal met aangrenzende zalen waar de optreden gehouden wordt. In de hal is van alles te doen, van fotohokjes tot relaxte banken en een grote danszaal in het midden voor zij die gewoon willen dansen, ongeacht waarop ze precies dansen.
Het Nederlandse Bakermat, alias voor Lodewijk Fluttert trekt een extreem volle zaal vol uitbundige fans die duidelijk bewijzen dat de Nederlandse DJ ook buiten Nederland een succes is. Fluttert is duidelijk onder de indruk van de grote opkomst en geniet, wat ook duidelijk te horen is in zijn set. Hij speelt stevig in op het publiek en laat het luidkeels meezingen. Ondanks dat er van menig technoliefhebber het kritiek is dat Bakermat niet echt ‘techno’ meer te noemen is, lijkt het het publiek helemaal niets meer te deren.
Een grote headliner die het festival heeft weten te strikken is het Britse Disclosure, dat inmiddels op het vaste land van Europa ook van een stevige bekendheid geniet. Het lijkt echter dat de show voor de tweelingbroers inmiddels een beetje routine is geworden, ze spelen met erg weinig interactie als een geoliede machine hun set. Ondanks dat gaat het dak er duidelijk af.
Tijdens Disclosure wordt het vermoeden dat I Love Techno een typisch ‘drugsfeest’ is bevestigd. Flesjes water zijn niet aan te slepen, en een paar meisjes voorin klagen dat ‘ze helemaal worden platgedrukt door de mensen die nu al de weg kwijt zijn’. Ondanks dat het festival lang van te voren al aankondigde een ‘zero tolerance policy’ te hebben omtrent drugs lijkt de menigte zich er niets van aan te trekken.
Op het festival zijn ook aparte rookruimtes, maar al vroeg op de avond lijkt dat het publiek en de staff zich niets aantrekt van het rookverbod. De zalen hangen na een aantal uren al letterlijk blauw van de rook, in zoverre dat zelfs getrainde rokers last krijgen van hun luchtwegen. “Tsja, ’t is niet de bedoeling, maar ik kan moeilijk sigaretten gaan uittrappen van 30,000 mensen” verklaart een medewerkster van het festival. Menigeen verkasste dan ook na verloop van de avond naar de garderobes om daar even ‘adem te kunnen halen’, gezien dat de enige ruimte was die niet blauw hing van de rook.
Op Lowlands 2013 bewees Baauer, die in Nederland vooral bekend is door zijn Harlem Shake, al dat hij meer in zijn mars had dan die betreffende shake. Een messcherpe set die tot de puntjes in elkaar zit tot gevolg. Het is duidelijk dat er heel lang en diep is nagedacht over de set wat ook duidelijk te horen is. Hij kan ook niet genoeg benadrukken hoe hij onder de indruk is van de uitzinnige set.
The Bloody Beetroots lanceerden een tijdje terug hun nieuwe album wat natuurlijk omlijst moest worden met o.a. een Europese tour. Tot spijt komen ze niet helemaal uit de verf door slechte akoestiek in de betreffende zaal en lijkt het er op dat de set nog niet helemaal lekker in elkaar zit. 16 november zullen ze ook optreden in Eindhoven, waar hopelijk de akoestiek en de performance beter is.
Door een niet optimale overeenstemming tussen het festival en de Belgische spoorwegen staat er rond 05.00 een uitzinnige groep op station Gent te wachten op hun trein. “Do you know if they sell beer at Starbucks?” vraagt een Britse man aan me die duidelijk een beetje de weg kwijt is. Een uur later in de trein vraagt de conducteur of iedereen een goed feestje heeft gehad, met gejuich door de gehele trein als gevolg. I Love Techno’s line-up was dit jaar de moeite van de reis naar België zeker waard, maar ik betwijfel of het festival zelf niet verbleekt door het grote drugsgehalte.
