Hoe de kanker je kan inhalen, terwijl je nog ambitieuze plannen hebt om met je dochters samen je laatste kankermonoloog te houden, die woensdag nog op het programma stond, wordt in de loop van dinsdagmiddag echt achterhaald. Koen is overleden en laat ons zijn laatste blog na, die zijn vrouw Lydia vlak na zijn dood, vrij geeft aan de wereld.
En dan? Geen idee!
Ik heb werkelijk, net als jullie geen idee, maar als jullie dit lezen ben ik wel op weg het te gaan weten. Of op weg naar een nieuw raadsel?
Ik heb wel een theorie, voor degene die hier iets aan hebben. Ik denk dat je geboren wordt met een soort oerknal tijdens de geboorte. Je lichaampje is er al, groeit bij ma, maar de geest, ziel of weet ik veel hoe dat heet komt binnen zodra uit de frisse lucht binnenzuigt. Het allereerste wat je doet.
Zodra je sterft, gebeurt er hetzelfde. Tijdens je laatste adem, je ademt je eerste zijn al het ware weer uit. Ik denk dat deze zich dan in de vorm van een energiestroom in het heelal mengt. Waar deze stroom blijft? Geen idee. Ik geloof wel in de energie die vrijkomt en dat we helemaal “weg zijn”maar in de vorm van energie of verbeelding nog wel eens langskomen. Verbeelding of werkelijkheid, maakt eigenlijk niet uit. Het kan een vorm van kracht geven om te laten zien dat het goed zo. Hoe? Vul maar in, we zullen vast nog geregeld aan elkaar “denken”.
Ik hoop dat een ieder van jullie dan ook bedenkt dat het goed is zo. Mijn gezin, familie en ikzelf hebben hier inmiddels vrede mee. Je kunt niet het eeuwige leven hebben.
Een vrije dag is pas echt vrij als je er naar hebt uitgekeken. Een weekeinde is pas echt fijn als je ervoor gewerkt hebt en je kijkt zo uit naar een welverdiende vakantie, dat je de week ervoor niet meer vooruit te branden bent.
Zo is dat ook met leven. Leven zonder dood kan niet. Het was leuker geweest als dat over dertig jaar zou zijn. Maar helaas, lieverkoekjes zijn er niet. Het is goed zo!
