Het kabinet heeft als missie om de overheidsfinanciën op orde te krijgen, zodat de schuld die Nederland nu heeft niet doorgeschoven wordt naar de volgende generaties. Alhoewel, dit zegt Mark Rutte. Het kabinet heeft geen ideologische visie, behalve dan de overheidsfinanciën op orde krijgen.
Dit in zekere zin is geen visie, het is een doel, maar geen visie. Mensen hebben juist een vergezicht nodig in tijden van crisis om hoop uit te putten en kracht uit te halen. Sinds niet al te lange tijd heeft de heer Rutte daarom het woord ‘participatiesamenleving’ geïntroduceerd. Met dit woord wil de premier wat meer visie in het beleid laten blijken. Dat is een verbetering in theorie, maar in de praktijk zien we daar nog weinig van terug.
De participatiesamenleving zou een samenleving betekenen waarin de burgers het heft in eigen handen nemen en meer initiatief tonen voor hun buurt of gemeenschap. Het beeld van de verantwoordelijke burger die oplossingen bedenkt voor problemen in de omgeving en het initiatief toont om die oplossingen te implementeren. Dit beeld die Mark Rutte schetst is er één om toe te juichen, maar kan hij dit wel verlangen van de burger met het beleid dat hij nu voert?
Aan de ene kant verlangt de premier dat de burgers meer verantwoordelijk worden voor zichzelf en hun omgeving, maar aan de andere kant verzwaart hij de lasten. Rutte is de voorman van de liberale partij, en daarmee is het logisch dat hij komt met de participatiesamenleving. De fout maakt hij door het kapitaal van de burgers te verkleinen. Mensen kunnen best meer verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf en hun omgeving, maar alleen als de lasten verlicht worden zodat zij die financiële ruimte krijgen om van de theorie praktijk te maken. Laat mensen meer voor zichzelf en hun omgeving zorgen, maar verlicht voor hen daarom de lasten.
De andere vraag die zeker belangrijk is voor mijn generatie en de volgende generaties: Wat voor effect heeft het huidige beleid op de toekomst en de volgende generaties? Zoals het kabinet zegt wil het er voor zorgen dat de schuld niet doorgeschoven wordt naar de volgende generaties, maar zorgt het kabinet daar wel voor met dit beleid?
Voorlopig zit het kabinet nog steeds met een begrotingstekort van meer dan 3,0%. Daarmee geeft het kabinet nog steeds veel meer uit dan er binnen komt en creëert daardoor meer schuld. Zoals het er naar uit ziet zal het begrotingstekort nog jaren aanblijven, waardoor het kabinet schuld op schuld stapelt.
Nu heeft Nederland nog het geluk dat de rente op de staatsleningen erg laag is, maar de rente kan op dit punt alleen nog maar omhoog gaan, waardoor de schuld in zekere zin nog groter wordt. De schuld schuift het kabinet dus nog steeds door en de enige manier waardoor dit voorkomen kan worden, is door de uitgaven van de overheid te verlagen en de lasten te verlichten. Zo hebben mensen meer te besteden en zijn ze economisch vrijer. Dit zorgt voor een minder calvinistisch gedrag die de mensen nu vertonen. Bij het verminderen van de uitgaven moet vooral gekeken worden naar de gezondheidszorg en de sociale zekerheid. Dat zijn de grootste posten waar drastische veranderingen nodig zijn.
Wat zou het kabinet nog meer moeten doen om te tonen dat ze het goed voor hebben met de volgende generaties en dus de jongeren? In het najaarsakkoord stonden plannen om het ontslagrecht te versoepelen. Dit zorgt voor een betere doorloop in de arbeidsmarkt waardoor jongeren meer kans hebben om een baan te krijgen. Het plan die er eerst lag, is helaas verzwakt in het najaarsakkoord en daarmee lost het de problemen voor in de toekomst niet op. Bedrijven zitten vaak nog steeds vast met oudere mensen die helemaal niet meer de kwaliteit leveren aan het bedrijf dan het bedrijf zou willen. Daarbij kosten de oudere generaties de bedrijven een vermogen. Dit wordt vaak gelukkig gecompenseerd door de ervaring en kennis, maar vaak ook niet. Om de jongeren een kans te geven op de arbeidsmarkt moet het ontslagrecht drastischer aangepakt worden.
Als laatst moeten bedrijven, groot of klein, lastenverlichting krijgen. Bedrijven zorgen voor werkgelegenheid, niet alleen belangrijk voor jongeren, maar ook voor de oudere generaties. Elke euro meer die bedrijven betalen aan belastinggeld, kost weer een baan die bestemd kon zijn voor een persoon, jong of oud. Bedrijven moeten namelijk een afweging maken bij het aannemen en houden van mensen tussen de baten en de kosten die een werknemer met zich meebrengt, daarbij is het dus belangrijk de belastingen zo laag mogelijk te houden, zodat werkgelegenheid gecreëerd wordt. De overheid creëert geen banen voor jongeren, maar bedrijven. Die hele werkgelegenheidsplan voor jongeren die het kabinet heeft, is dus eigenlijk weggegooid geld.
Dus overheid, verlaag de uitgaven, versoepel het ontslagrecht en verlicht de lasten. Voor nu en zeker de volgende generaties.
