Met het overlijden van Philip Seymour Hoffman komt een plotseling eind aan het leven van de beste acteur van zijn generatie. Nu zijn dat woorden die al snel uit de kast worden getrokken wanneer een bekend iemand overlijdt. Maar in het geval van Hoffman is er eigenlijk geen woord aan gelogen, stelt de hoofdredacteur van FilmpjeKijken.com, Jochem Geerdink.
Terwijl ik dit verhaal tik, is het pas twaalf uur geleden dat ik hoorde dat Philip Seymour Hoffman is overleden. Rond 19.15 uur zondagavond las ik op Twitter over de plotselinge dood van de acteur die in een enorme verscheidenheid aan memorabele rollen mijn filmlandschap de afgelopen 22 jaar kleur gaf. Niet alleen is het moeilijk te bevatten dat Hoffman is overleden, maar vooral dat hij pas 46 jaar was. In mijn beleving leek hij veel ouder.
Wie naar het cv van Philip Seymour Hoffman op IMDb kijkt, kan haast weinig anders dan concluderen dat zijn palmares nagenoeg vlekkeloos is. Al mag je dat in het übercalvinistische Nederland vast niet hardop zeggen. Niet voor niets las ik in een necrologie van het ANP dat “de Amerikaan soms meewerkte aan matige films, zoals actievehikel Twister of tearjerker Patch Adams”. Een waardeoordeel waar ik het absoluut niet mee eens ben, met beide films heb ik me prima vermaakt.
