Vorige week meldde Tinder dat maar liefst 8% van de Nederlanders gebruikt maakt van deze snelle dating-tool. Na de traditionele datingssites is nu het scannen van potentiële partners in je eigen omgeving mateloos populair. Swipen en liken, wegvegen en weer door naar de volgende foto. Het past in de trend van toenemende efficiëntie. Dat deze doelgerichtheid zich nu ook tot in de hebben a langer een grote behoefte aan traagheid en authenticiteit. We willen slow-cooking, eerlijk en biologisch voedsel, zorg ‘dichtbij de mensen’ en het nieuws voorbij de ‘waan van de dag’. Dat al die datingtools ons nu juist opjutten is goed voor de liefdesindustrie, maar maakt de vrijgezelle dertiger stiekem alleen maar wanhopiger.
Het grootste misverstand over singles is dat zij een te groot eisenpakket zouden hebben. Dat liefde niet over het afvinken van een wensenlijstje gaat maar om een vonk, energie en diepe gevoelens weten die singles allang: na het vinden van de ware smelten die eisenlijstjes als sneeuw voor de zon. Maar of je nu gaat speeddaten, internetdaten of tinderen, je moet onherroepelijk je wensenlijst van stal halen: leeftijdscategorie, opleidingsniveau, hobby’s en uiterlijkheden moeten allemaal worden bepaald. En dan is het beoordelen maar! Het is heerlijk hoor, zo’n vleeskeuring, maar de vrijgezelle romantici onder ons komen steeds opnieuw bedrogen uit: Waarom vind ik mijn ware liefde nou niet?
Natuurlijk helpt het om je vijver eens te vergroten op internet. Je hebt een drukke baan, een volle agenda en je ontmoet nauwelijks vrijgezelle kandidaten die bij jouw levensfase passen. Maar het daten gaat te geforceerd en te snel. Want het gaat om de quick fix: zo snel mogelijk op het doel af. Maar speeddaten is een contradictio in terminis. De liefde en snelheid gáán niet samen. Natuurlijk is een eerste indruk belangrijk. Maar het beoordelingssysteem van liken en swipen zorgt ervoor dat je gedesillusioneerd achterblijft met wat halfbakken matches en verwaterde chatcontacten. Want hoe groot is nu de kans dat je in een groep willekeurige personen ineens de ware tegenkomt, én deze in een split-second herkent? Liefde laat zich niet sturen, hij/zij komt nóóit op het juiste moment en al helemaal niet in de verpakking die je van te voren zorgvuldig had uitgedacht. Vroeger leerden geliefden elkaar eerst rustig kennen. Een vriend van een vriend die ineens toch wel interessant bleek te zijn, een oud-klasgenoot die stiekem steeds leuker werd, of gewoon die collega die de ware zou worden. Deze contacten werden niet gelegd met het doel om snel een relatie te beginnen, maar uit vrijblijvende en oprechte interesse in de ander.
Daarom pleit ik voor slow-dating. Verwijder al die apps van je telefoon, of neem gewoon je oude Nokia terug. Ga op een zonnige dag eens wandelen en groet de mensen in het park. Een opvallende accessoire zoals een hond vergroot de kans op spontane aanspraak. Ga eens naar een ander café dan dat je gewend bent. Bestel een koffie en lonk stiekem naar die leuke dame van de bediening of die jongeman aan de leestafel. Stop met appen en schrijf gewoon weer eens een (liefdes)brief. Beoordeel die leuke nieuwe buurjongen eens niet op zijn genen voor geschikt nageslacht, maar nodig hem gewoon eens uit voor een gezellig, vrijblijvend diner. Oh en randstedelingen: schrik niet als een vreemde je op straat begroet. Sla je ogen op van je smartphone en groet gewoon eens terug. Wie weet sta je wel oog in oog met je toekomstige geliefde.
Pauline Derwort is auteur van de briefroman Kus me, bevrucht me, hou van me, zorg voor me
Beeld: Shutterstock
