De nieuwe en zacht geprijsde Jeep Renegade kon wel eens uitgroeien tot een Hipster-auto. Maar is dit voorwielaangedreven Lego-autootje wel een échte Jeep?
Even een disclaimer vooraf: ik ben wég van de nieuwe Jeep Renegade. Wat een kék wagentje, is deze medium-headturner. Je moet er bijna in klimmen en je hebt met die hoge zit haast een autoritair zicht op het gekrioel van de medeweggebruikers. De motorkap heeft vanachter het stuur het formaat van het landingsdek van de USS Nimitz en dan is er ook nog het dashboard dat als een half voetbalveld in machtig zwart tussen de ruit en de voorpassagiers ligt. In deze Jeep zit je bijkans letterlijk op de bók. Lekker.
Toch is ie kwiek (ook met mijn 1.6 turbodieseltje van 120 PK) en zeer wendbaar. Je snijdt dwars door het stadsverkeer en je wipt deze Jeep zo in een parkeervak. Want nee, deze Jeep is zeker niet gróot, hij vóelt alleen groot, of beter geformuleerd: groots.
Wat is hier aan de hand? Hebben die Amerikanen nu eindelijk geleerd hoe ze inventieve autootjes moeten maken, die soepel een rotonde kunnen nemen en ook nog economisch zijn in het gebruik? Misschien.
Maar hier niet. Deze Jeep is grotendeels geconcipieerd onder auspiciën van het Fiat-concern, dat het merk Jeep ook gratis meekreeg uit de stap voor stap overgenomen Chrysler-inboedel.
De Italianen plaatsten de Renegade op het platform van de onlangs gelanceerde Fiat 500X en lepelden hun smeuïge multi-jet motoren erin. De krachtbronnen variëren van een turboloze 1.6 instap-benzinemotor tot de potente 2.0 diesel-multi-jet, die 170 paarden op het asfalt loslaat.
Maar de vormgevers hebben gelukkig eveneens de iconische lijnen van de oer-Jeeps bestudeerd en daar hun interpretatie op losgelaten. De Renegade is vetrouwd hoekig, zonder lomp te zijn. De rondingen zijn haast subliminaal in de koets verwerkt. Zeker in het wit ziet ie er cóól uit.
Akkoord, je zou kunnen zeggen dat het nu een Lego of Playmobiel-autootjes is geworden, maar da’s te gemakkelijk. Laten we de Italiaanse Renegade, omdat het toch Top 2000-tijd is, maar een cover noemen van de oer-Jeep. En dan net zoals covers van Bob Dylan-nummers vaak beter waren dan het origineel. Zie deze Renegade als de automotive exponent van All Along The Watchtower door Jimi Hendrix. Nou ja, da’s misschien te obscuur voor deze mondiale hit-auto to be.
Nee, de Renegade is Bon Jovi (Amerikaanse semi-rock door de Yankie-Italo’s Jon Bongiovi en Richie Sambora), maar als je Bon Jovi háát (dat doe ik ook), dan is Bruce Springsteen wellicht ook een optie; zijn moeder was volbloed Italiaans.
Oké, genoeg Top 2000-pub-amo. Het interieur is tevens Italiaans sluw. Om te beginnen zit er achterin, tussen de voorstoelen, een heus 220 volts stopcontact, en in de bagageruimte zit er ook nog ééntje. Standaard! Erg handig, en je vraagt je af waarom dat niet in alle auto’s (behalve de Peugeot 308) zit. Je hoeft ook nergens te graaien naar knoppen en het klokkenspel zit goed in het zicht. Het interieur zit er robuust en stoer uit. De middelste ventilatieroosters steken schrander als kikkerogen uit het dashboard, de kolosalle deurspeakers zijn kloek omrand door pseudo-aluminium en de bijrijder kan zich vastklinken aan een enorme handgreep in het dashboard. Het geeft de Renegade van binnen ook die onvervalste SUV-uitstraling, maar ondertussen geniet je van het gebruiksgemak van een Panda.
‘Uiteraard is deze Jeep er in dappere 4×4-versies, maar in Nederland is dat net zo zinloos als hard werken voor je geld’
Hoe doet deze Jeep, ja, toch bij uitstek een off-the-road-merk, het nu in het terrein? Al sla je mij dood. Geen idee. Ik bereed het voorwiel-aangedreven model en heb het plaveisel – net als 99 procent van de meeste eigenaren straks – voor geen centimeter verlaten. Uiteraard is deze Jeep er in dappere 4×4-versies, maar in Nederland is dat net zo zinloos als hard werken voor je geld. Hier heb je – afgezien van de traditionele zomerse wegopbrekingen in onze hoofdstad – geen ‘terrein’. Of zoals wijlen Pim Fortuyn ooit de totale afwijzigheid van natuurbeleid in diens verkiezingsprogramma simpel verklaarde door glimlachend te stellen dat “er in Nederland uiteraard geen natuur is”.
Geloof me, die voorwiel-aangedreven 1.6 multi-jet voldoet in de Rijndelta.
Zijn er ook minpunten? Zeker, Martin Scorsese heeft ook wel eens een mindere film gedraaid. Om te beginnen: het interieur is teveel gelardeerd met uitingen, die moeten bevestigen dat we hier toch te maken hebben met een echte Jeep, ook al wordt ie gebouwd in Melfi (Zuid-Italië & beyond). Ergens in de voorruit is een mini-afbeeldinkje aangebracht van de eerste WOII-Jeep, die ooit vanuit Sicilië nog Mussolini’s Italië binnenreed (maar dit terzijde) en in de omlijsting van het multi-media-scherm staat te lezen ‘Since 1941’. Ik weet zeker dat ik nog meer van die ik-ben-heus-een-Jeep-aanwijzingen heb gemist, maar het is een beetje als Daphne Deckers die al meer dan twintig jaar probeert te bewijzen dat ze meer is dan ‘een blond model’. Verder spoort het reële brandstofverbruik (zo’n 1 op 15) niet met de fabrieksopgave van 1 op 21.
‘Dit is een karaktervolle half-Fiat en trouwe eigenaren van Italiaanse merken weten: dit soort mediterrane auto’s, ja, die repareren zichzelf’
Vermoedelijk had ik daarnaast ook nog een vrij particulier akkefietje met het start/stop-systeem van de Renegade. Ik leverde voor de deur even snel een peuter in, waarna de motor – zoals het hoort – in de rust ging. Echter, ik kreeg hem daarna niet aan de praat. Niet door de koppeling in te trappen, niet door het gas te beroeren en niet door nog een keertje op de button te drukken. Geen sjoege. Ik ben vervolgens uitgestapt, heb de auto vergrendeld en weer ontsloten en heb kennelijk enkele abacadabra-handelingen verricht, waardoor ie weer aansloeg. Maar nogmaals, deze storing zal aan mij gelegen hebben. Bovendien, dit is een karaktervolle half-Fiat en trouwe eigenaren van Italiaanse merken weten: dit soort mediterrane auto’s, ja, die repareren zichzelf.
Bovendien, deze (puur persoonlijke) mini-minpuntjes vergeef je de Renegade acuut als je de basisprijs ziet. Je hebt zo’n bijzondere blikvanger reeds voor 22.900 euro. Prima deal, want daar heb je bijvoorbeeld al een (handgeregelde) airco bij, een multi-media touch-screen met bluetooth voor je smartphone, ESC en zo (veel) meer. Deze instapper is loaded, al zou ik zelf dan nog wel de optie van de 16 inch lichtmetalen velgen erbij nemen.
De Limited-versie met een nog groter arsenaal aan toeters en bellen (dual climate control, satnav en veiligheidsssystemen als collision -en lane departure-warning, nou ja, the works) die ik in Groningen e.o bereed, kost overigens zo’n 31-mille en het topmodel, de Trailhawk, met de 170 PK multi-jet, negentraps automaat en AWD gaat de deur uit voor 42,790 euro. Zakelijke rijders moeten rekenen op 25 procent bijtelling, ofschoon ik niet voorspel dat straks hele leasevloten uit Renegade’s zijn samengesteld.
Deze auto is volstrekt persoonlijk. Hij heeft zéker ‘iets’ en is eigenlijk een beetje je ne sais quoi. Noem het een Jeep met een hoge Hipster-Factor, die het ’s zomers goed zal doen bij Bloemendaal aan Zee.
