De opgefriste Alfa Romeo Giulietta loopt alweer een tijdje mee, maar het blijft een miskend talent. Dus een lofzang op deze Golf met schwung, snelheid en stijl.
Altijd als ik net terug ben uit Italië, neem ik mij weer voor om een Alfa te kopen. Zó cool hoe iedereen daar in Rome en omstreken mee paradeert, inclusief de stoere carabinieri met hun ravissant zwarte 159’s met rode bies en wit dakje. Zo stijlvol ook. De ideale combinatie van smaak en snelheid, samengebald in een auto. Dat werkt aanstekelijk.
Ik heb het een keertje gedaan, een échte Italiaan kopen, naar aanleiding van een trip, dit keer door Sicilië. Daar zag ik jaren terug constant van die ranke en toch ruime Lancia Kappa’s met een mobiel blauw zwaailichtje op het dak gracieus door het verkeer snijden, bestuurd door gesoigneerde anti-Maffia-eenheden. Zo’n lijfwacht klom niet zelden heetgebakerd uit het raampje, als de auto- en brommerkluwen niet snel genoeg uiteen week, om met een spiegeleibordje iedereen aan de kant te kafferen. Fantastisch. Bij het gerechtsgebouw midden in Palermo stonden al die Kappa’s met de neuzen vooruit in linie opgesteld. Klaar om de Falcone’s en Borsellino’s te escorteren in hun niet aflatende gevecht tegen La Piovra. Spannend.
En wat een majestueus gezicht. Jarenlang heb ik op een mooie Kappa geloerd, totdat ik er daadwerkelijk ééntje kocht, een 3-liter V6 24-klepper van 204 PK. Uiteraard met alcantera-bekleding en loaded met álle goodies, zoals een achteruitkijkspiegel die drie automatische dimstanden had. Het was er ééntje uit 1997 met zo’n 180K op de klok (NAP) en ja, alles dééd het nog.
De Lancia Kappa in kwestie
Voorts viel ik ook voor die chique lichtblauw getinte (ja, da’s Lancia) ramen. De prijs? 799 euro, want zo’n Kappa is belachelijk incourant en in Nederland heerst de stupide connotatie dat Italiaanse auto’s onbetrouwbaar zouden zijn. Onzin, deze sedan had minder storingen dan al mijn Volvo’s bij elkaar. Hoe dat kan? Simpel, behandel je auto met gratie.
Hier twee gouden tips: rij altijd rustig totdat de motor écht warm is en gebruik de auto nooit voor korte (minder dan 15 kilometer) ritjes. Geloof me, dat scheelt een boel dure garagebezoekjes.
‘Toch is de Giulietta geen obscene rubberverbrander, de power is beschaafd, geen vuisten uit opgerolde mouwen, maar gerichte tikken vanuit een Gucci-pak’
Wat een Bella Macchina was die Kappa. Ik mis haar nog steeds, maar dat Kappa-gevoel kwam helemaal terug, toen ik een weekje in de Alfa Romeo Giulietta (spreek uit: Jullie-etta) mocht toeren. Een miskend talent, dat vorig jaar nog een gedoseerde opfrisbeurt kreeg en nu haast nog fijner stuurt.
Vooral dankzij de vernieuwde multijet diesel, die 150 raspaarden op het asfalt brengt, al voelt het – dankzij de gretigheid van de krachtbron – als die 204 benzine PK’s uit de Kappa. De trekkracht aka het koppel is daarbij, ook ruim onder de 2000 toeren verbluffend.
Toch is de Giulietta geen obscene rubberverbrander, de power is beschaafd, geen vuisten uit opgerolde mouwen, maar gerichte tikken vanuit een Gucci-pak. Het is een geruisloze cruiser op de snelweg en een galante bochtenridder op de toeristische routes, zeker als je de bak en motor in de – gelukkig niet al te hitsige – dynamic-stand zet.
Bij de opfrisbeurt van vorig jaar werd tevens het kleurenpakket aangepast. Zo is dat ravissante parelmoerblauw (ooit voor een meerprijs geïntroduceerd op de 156) weer beschikbaar. No-brainer. De handgreep van het achterportier is nog steeds slinks weggewerkt, voor die sportieve coupé-look.
Het interieur blijft ook lekker atletisch; het accent ligt bij de knoppen en klokken vooral op rond met een chroom randje, allemaal oogjes die je geïnteresseerd beloeren. Dat blijft een mooi uitzicht. En voor welke velgen je ook opteert, ze zijn allemaal schitterend, al zou ik (en de echte Alfisti) kiezen voor die klassieke 17-inch klaverblad-schijven.
‘Softie veiligheidsvoorzieningen als dode hoek-verklikkers of akoestische en optische anti-collisionwarningsystemen daar doen ze bij Alfa – terecht – niet aan’
En ja, het voelt allemaal degelijk aan, geen rammeltje, geen tikje. Voor deze prijsklasse (er is al een benzine-Giulietta, de 1.4 Turbo, vanaf 22.950) is de afwerking alleszins acceptabel.
De Giulietta kan verder uitgerust worden met een wijsvinger-driven (en geen scrollknop op de middenconsole zoals bijvoorbeeld Audi en BMW hebben) multimedia-systeem met navigatie van het (soms eigenwijze) Uconnect dat Fiat/Chrysler concernbreed af fabriek monteert. Softie veiligheidsvoorzieningen als dode hoek-verklikkers of akoestische en optische anti-collision-warning-systemen daar doen ze bij Alfa – terecht – niet aan. Een Alfa-eigenaar kán rijden, net als élke Italiaan, dat is een gegeven. En dan is er natuurlijk altijd nog Padre Pio om je te behoeden voor die Seat Leon-buitendienst hooli’s en Opel Agila-bejaarden.
In dit C-segment kiezen de meeste lease-lullo’s voor een Golf, niets mis mee, hoor, maar dat is toch een knieval voor praktisch kort haar, terwijl je ook kan opteren voor de lange wufte kastanjebruine lokken van (de) Giulietta. Natuurlijk, ze heeft veel TLC nodig (niet vies laten worden van de pekel, enzo), maar elke keer als je in deze Alfa stapt, krijg je dat euforische gevoel alsof je net naar de kapper bent geweest en dat hij je plotseling een superstrak kapsel heeft aangemeten. Daar loop je dan in de stad met de gel nog nat en vastberaden (want, nu dóór…) om ook die te dure enkellaarsjes te kopen.
Oh, Alfa Guilietta. Ik wíl er óók één. Over vijftien jaar dan. Voor 799 euro.
