De Fiat 500 is al een kek wagentje, maar helemaal als je er een Maserati-versie van maakt.
Een poedel, die plotseling als een pitbull een boomstam doormidden bijt. Een bebrilde nerd, die zijn pestkoppen pardoes als een cagefighter alle hoeken van het klaslokaal laat zien. Een boemeltje, dat ineens als een TGV doorspuit naar Parijs.
Zo valt de Fiat 500 Abarth Edizione Maserati het beste samen te vatten. Dit model heeft niets meer te maken met dat autootje voor die guitige mantelpakjes van 28 jaar, bestickerd met olijke logo’s van een makelaardij, uitzendbureau, of kraamzorginstelling. Dit guppie is door Fiat opgekweekt tot een piranha, met als officiële handelsbenaming: Abarth 500C 695 Edizione Maserati. Als je het nu hardop zegt met Italiaanse intonatie, krijg je meteen al de juiste feel.
Want wat een brisant bommetje is dit Fiatje. En joh, wat een dolle pret, als je op de snelweg al die stomverbaasde Audi, Volvo en BMW-klevers al met een gedoseerd dotje gas erbij bijna bij wijze van astrale projectie plots ziet verpoederen in de achteruitkijkspiegel van je subsonische rugzakje.
Op de Autobahn kan je hem rustig doortrekken tot z’n top van 210 km/u. Maar wat wil je ook met die duizelingwekkende 179 PK, die ze in Turijn uit een 1.4 blokje hebben geperst. De looks, zowel buiten als binnen, van deze turbo-kabouter zijn ook slick en snel.
Neem bijvoorbeeld de 17-inch drietand-Maserati-velgen, met daarachter weer machtige Brembo-grijpers. De Maserati-500 is standaard uitgerust met roldakje, wat helaas wel weer heel blond is. De grille is gelukkig wel voorzien van stoer gaas en binnenin, krijg je aparte – wat hogere – Maserati-stoelen en is het verder (beige) leer en logo’s galore, waarbij ik ook de geperforeerde sportpedalen van koolstof niet onvermeld wil laten. Je hebt er trouwens maar twee van, die pedalen…de transmissie is namelijk gerobotiseerd, waarmee we meteen het eerste (pijn) puntje te pakken hebben. Deze halfautomatische bak houdt – als je zelf de flippers niet bedient – bij elk schakelmoment flink in, waarna ie even heel diep nadenkt, vervolgens warempel een versnelling pakt en er weer vandoor jankt.
Goed, geinig is wel dat deze mini-Maserati dus grossiert in geautomatiseerde tussensprintjes, maar eigenlijk blijft het bloedje irritant. Het went namelijk niet/nooit en mijn vrouw werd er – ook gezeten achter het stuur – soms misselijk van.
De sound hebben ze dan wel weer enorm goed voor elkaar bij Fiat/Abarth. Het gebakje roffelt, knalt, brult en knort dat het een lieve lust is en belangrijker: het geluid is puur natuur, afkomstig van motor en uitlaat en wordt godlof niet digitaal uitgestuurd door een chipje en je speakers, zoals bijvoorbeeld bij BMW.
Toegegeven, gebruiksgemak is nou niet bepaald een doorslaggevend aankoopcriterium bij dit soort noveltymodelletjes, maar deze überopgepimpte 500 hapte toevallig wel opvallend gemakkelijk enige kinderlogistiek weg en dat gold tevens voor mijn Rimova’s, op weg naar Schiphol. Daarmee zou de Abarth punten scoren bij de consument, ware het niet, dat het Fiat-concern niet mikte op hoge verkopen van deze amfetamine-overdosis.
Daarvoor was de productie te laag (slechts 499 stuks) en de prijs te hoog (een kleine 47.000 euro, geen geintje). Met dit unieke model willen de Italiaanse techneuten uitsluitend laten zien wat ze kunnen als je ze loslaat op een reguliere auto.
Al die inventiviteit, creativiteit en vooral power, straalt natuurlijk af op het hele gamma van Fiat. Deze Abarth 500C 695 Edizione Maserati kun je nu vinden bij verzamelaars en Maserati-dealers (als leenauto) en zal later in tal van musea een zekere eeuwigheidswaarde houden.
Sturen in deze stoute auto was fun, fun en fun (behalve in sommige bochten). Het voelde alsof ik thuis een weekje een Leonardo Da Vinci aan de muur mocht hangen.
