Queridos amigos e amigas! Terwijl mijn populariteit een ongekend mediaal hoogtepunt heeft bereikt, dobbert mijn zelfwaardering in een angstaanjagend diepe en vooral als een oordeel meurende, borrelende, dampende en kolkende oud-testamentische beerput in het verre Egypteland tijdens de uiteenlopende plagen. Het enige dat mij nog kan redden is halsoverkop naar mijn stiltedatsja en mijn drie blafmeissies in de Algarve te vluchten, desnoods met een helikopter van Adam Curry.
De confrontatie met mijn oude Mokum is mij haast noodlottig geworden, waar zal ik beginnen? Eigenlijk brak ik moreel toen ik gisteren, zaterdag dus, de couranten doornam. Het ging enkel over Jezus Klaver, zoals Bert Wagendorp hem zonder enige ironie noemde. Ik schreef vervolgens om de euforie te temperen op mijn Facebookwandje dat Jezus Klaver opvallend veel op de Boston Bomber lijkt: dezelfde complexie, dezelfde wenkbrauwen die elkaar bijna ontmoeten (!) dezelfde weelderige haardos en dezelfde blik die je vaak ziet bij jongeren die op het punt staan de wereld te gaan veranderen.
Dat leverde mij 623 ontvolgingen en blokkades op. Waarom moet het weer over de islam gaan, schreef iemand woedend. Ik schreef maar terug dat ik niet eens wist dat de Boston Bomber ook mohammedaan was. Enfin, de gezamenlijke Nederlandse pers schreef dus beaat en met het kwijl op de kin dat er een profeet was opgestaan. Maar als Jezus Klaver dan de messias is, waarom dan van een splinterpartijtje (3 echte zetels + 1 gratis restzetel) van jodenhaters, krakers, hygiënefobianten en andere steuntrekkers, chronische Wajongers, antiglobalisten met gangreen, milieunazi’s (a la Mirjam de Rijk en haar vent de Makro-bomber, die Duivenkak), gefossileerde stalinisten, Pim-moordenaars, gekke kastnichten als Tofoe Bibi, transgenders die beide geslachten hebben laten weghalen omdat de genderindeling van de Heere God de Schepper ‘racistisch’ is en niet te vergeten de man die na 45 jaar staatsruivenieren nog geen 1 zin fatsoenlijk Nederlands spreekt: Mohammed Gebrabbael, die met dat ontplofte haarstukje.
Enfin, ik moest in een bruine zak van de MacDonalds blazen na het lezen van al die hagiografieën over Jezus Klaver. Toen las ik in het Parool dat 80 procent van de Amsterdammers vindt dat er nog veel meer toeristen naar Amsterdam moeten komen. Nou wil het toeval dat ik afgelopen woensdag in Amsterdam moest zijn en van het Centraal Station naar de Balie ging lopen. Het station is gekroond tot het meest romantische station van de wereld om afscheid te nemen maar ik neem aan dat de jury van die fopprijs het had over het afscheid van mohammedanen die op de trein oostwaarts worden gezet door meneer Wilders als die macht grijpt (als ik de hoofdredacteur van de Joop moet geloven).
Wat een smerige koopgoot is Mokum Centraal geworden en dat pleurisding is nog niet af! Enfin, ik steek over naar het Victoria-hotel maar raak in een kluwen vechtende mohammedanen terecht. Ik dacht eerst dat het een demonstratie van ISIS was maar het bleken gelukkig maar taxista’s te zijn. Een Pakistaans meneer had iets over de moeder van een Turkse meneer gezegd en toen waren de rapen gaar. Het zebrapad bij het Victoria is de hel want er komen om mij onbekende redenen vier keer zoveel voetgangers van dat vieze Damrak naar het CS als omgekeerd. Na een uur geraakte ik dan eindelijk op het Damrak, via de Stadhouderskade, de Sarpahatistraat, het Westeinde, de Utrechtsestraat en het Rokin. U denkt, dat is vreemd want hij moest toch bij de Balie zijn?
Nou, ik vond het ook vreemd.
Enfin, mijn van meneer Bert Brussen geleende tuxedo was helemaal naar zijn gallemiezen. Toen kwam ik op dat intens gore Damrak binnen tien minuten zes Engelse stagparties tegen. De mannen waren allemaal gekleed als voetballers van Oranje en droegen Gullit-pruiken. Eentje braakte in een drol van een ander, op de mat van het Martelmuseum.
Ik vind het afgezaagd om over Aziaten te klagen die groepsgewijs per fiets Amsterdam onveilig maken te beginnen, dus dat doe ik niet. In de Spuistraat reden 20 enorme bussen (dubbeldekkers nota bene) achter elkaar en er waren ook nog drie bierfietsen. Overal stonk het naar wiet. Ik zag drie cupcaketoko’s binnen een straal van vijftig meter en ik zag voor een smartshop drie brakende Italianen (die gelukkig niet in hun eigen bah braakten, al vermoed ik dat er van alles borrelde in hun pantalons).
Voor dat u nu gaat denken, wat een verbitterde, gefrustreerde, verzuurde blanke man van middelbare leeftijd is die van Amerongen – hij zal vast ook wel nazisympathieën koesteren – wil ik u even wijzen op Jules Deelder die nog veel erger is dan ik als het over Mokum gaat, en hij heeft er niet eens gewoond!
Maar vooruit, ik vond de jaren tachtig veel leuker en toen had je in Amsterdam gewoon nog de perfecte maatschappij waar Jezus Klaver nu naar streeft. Eigenlijk vond ik de tijd van de provo’s en Oranje Vrijstaat nog beter dan de jaren tachtig maar ja, toen was ik 3. Oh ja, en alle meisjes van Amsterdam, althans de hipsterachtigen, dragen het haar nu in een nonchalant knotje dus daar kunt u over een maand een verhaal over lezen in het Parool.
Wat mij het meeste stoorde aan dat artikel over toerisme als zegen voor Mokum, is dat ik niet geloof dat Amsterdammers meer toerisme willen. Dat zijn zeker dezelfde Amsterdammers die vinden dat de Marokkanen meer hebben bijgedragen aan de geschiedenis van de stad dan de joden. Zelfs in wereldsteden als Florence, Berlijn, Madrid en Lissabon is het niet zo’n bende en zie je niet zoveel paupertoeristen. Amsterdam is het afvoerputje van het Europees toerisme geworden, een groot Airbnb-bordeel omringd door smakeloze negoties vol rommel. Bah.
Goed, zes uur kwam ik eindelijk bij de Balie aan, waar ik zou gaan debatteren over de radicalisering van islamitische jongeren. Kent u de grap van Diyab Abou Jahjah die naar een islamdebat in Amsterdam zou komen? Inderdaad, hij kwam niet. Abou Neenee dus. Abou Neenee is de oprichter en voorman van de Arabische-Europese liga, een beweging die opkwam voor de belangen van Arabische moslimimmigranten. Dat werd nogal een flop omdat berbers, negermensen, soefi’s en Turkmensen geen lid mochten worden. Uitsluiter Abou Neenee noemt zich een linkse socialist, Arabisch-nationalist, moslim van cultuur maar niet van geloof. Overigens is zijn zeer beschaafde moeder overtuigd christin maar daar heeft hij het liever niet over. Hij is een uitgesproken tegenstander van assimilatie. Abounee wil dan ook niet dat immigranten als gast worden behandeld maar als volwaardige burgers die hun eigen cultuur kunnen behouden. Tegen de Belgen, die hem jarenlang een uitkering gaven, heeft hij gezegd dat ze maar moeten oprotten als ze zich niet willen aanpassen aan de allochtonen. Alles goed en wel, maar wie werkt er dan om de uitkering van Abou Neenee op te kunnen hoesten?
De briljante geleerde Paul Scheffer was uitgenodigd in de laatste tempel van het vrije woord, de gelauwerde oorlogsfotograaf Teun Voeten die acht jaar in het kalifaat Molenbeek woonde, Abou Neenee en ik dus, als agent-provocateur van de VVMU.
Heel kort voor de aanvang van het debat liet Abou Neenee een mailtje sturen door zijn secretaresse (waar betaalt die man dat allemaal van want zo hoog is de dop in Belgistan niet) dat hij niet kwam, zonder opgaaf van redenen. Onbeschoft dus. De zaal was uitverkocht, er zou televisie komen en ik was evenals drs. Teun Voeten ingevlogen en ik had bovendien ook nog een halve dag gewandeld vanwege dat zebrapad bij het Victoria. Voor Paul Scheffer was het maar tien minuten lopen, dat was eigenlijk de enige meevaller die dag. Ik ben meteen gaan checken op Abou Neenee’ s FB-wandje en zag dat het plukje aanhang dat hij nog heeft, hem afraadde in de debat te gaan met de manipulatoren (al dan niet fascistisch) Van Amerongen, Voeten en Scheffer.
Vroeger kwam Abou Neenee met een Marokkaanse knokploeg naar Amsterdam. Zijn bewakers waren in het zwart gekleed, zeg maar een soort mohammedaanse Sturm Abteilung met een hoog Ernst Röhm- gevoel qua deep male bonding. Sinds Abou Neenee tien jaar geleden naar Libanon vertrok om te gaan vechten bij de Hezbollah (hij zat enkel bij zijn moeder onder de tafel) is het stil geworden om het bluffende keffertje. Hij haalde nog het nieuws met de opmerking dat de joden van Israël de keuze hadden tussen de doodskist en de koffer. Zijn Marokkaanse knokploeg is verdwenen (ISIS, Mocromafia-oorlog, bajes of gewoon getrouwd) en in zijn column in De Standaard mag hij af en toe wat roeptoeteren over racisme en fascisme. Abou Neenee is met een keurig Vlaams katholiek meisje getrouwd en heeft 2 bloedjes van kinderen. De revolutie eet haar eigen kinderen op, zeg je dan maar aan Abou Neenee’s buik te zien heeft hij de hele revolutie zelf verorberd.
Daar stond ik dan, verdrietig voor de Balie. En toen dacht ik, vroeger was alles beter en ik moet nu, stante pede, terug naar mijn datsja. Volgende week weer een vrolijke Portugal Post!
Beeld: Maarten Brante
