Victoria Koblenko presenteerde onlangs de nieuwe badcollectie van het modemerk Sapph en natuurlijk was er wel weer een medianieuwtje te halen: haar designjurk scheen door. Was De Telegraaf tenminste niet voor niks gekomen. Nou ja, daarom dus. En omdat de actrice altijd weer wel wat raars, opvallends of irrelevants te melden heeft – in ieder geval nooit saai is – is de vraag belangrijk: wat vindt Victoria Koblenko van…?
…haar ambitie
“Mijn ambitie gaat alle kanten op. Ik wil mezelf blijven ontwikkelen op meerdere gebieden. In mode, acteren en politiek wil ik verder. Maar ik heb nog veel andere ideeën. In Kiev heb ik een nieuwe wodka ontdekt en die ga ik in Nederland op de markt proberen te brengen. Ik loop ook al lang met het idee om iets met chocolade te doen. Een chocoladewinkeltje of chocolademerk opzetten. Dat is mijn droom(…)Er zullen genoeg mensen zijn die het moeilijk vinden te snappen dat iemand de ene dag in een bikini op de cover van FHM staat, en de volgende dag bij ‘Pauw en Witteman’ aanschuift om een verhaal over Oekraïne te vertellen. En nu zegt dat ze een chocoladewinkel wil. Zij ervaren dat als onverenigbare uitersten. Maar zegt dat iets over mij? Of over mensen die niet kunnen omgaan met het feit dat er veel laatjes kunnen openstaan?”
Viva, 2014
…vroeger
“Natuurlijk, ik was wel een beetje een buitenbeentje. Terwijl ik maar een paar maanden van de brugklas had gedaan en onvoldoende stond voor de talen, mocht ik met bijlessen in de vakantie toch doorstromen naar de tweede klas van het gymnasium. De leraren hielpen mij erg met mijn Nederlands. Bij sommige vakken mocht ik zelfs een woordenboekje gebruiken, zodat ik begreep wat er gevraagd werd. Dat zorgde wel enigszins voor scheve gezichten, ja. Toen ik actief werd in de leerlingenraad en op mijn zestiende in commercials ging spelen, maakte ik mezelf niet echt populairder. Niet dat ik geen vriendinnen had, hoor. Er waren gelukkig ook gewoon mensen die me wel dingen gunden. Eén situatie zal ik niet snel vergeten. Op mijn zeventiende had ik mijn haar knalrood geverfd, toen ik te horen kreeg: ‘Goh, nu zie je er echt uit alsof je uit Tsjernobyl komt.’ Dat hakte er enorm in en huilend ben ik naar de conrector gelopen. Mijn vader heeft, toen ik zes was, in het kader van de dienstplicht Tsjernobyl opgeruimd en daardoor ben ik altijd enig kind gebleven. Omdat mijn moeder het daarna niet meer aandurfde om meer kinderen te krijgen.”
Libelle, 2012
…24 uur met..
“Ik sta overal achter, maar ik had liever andere shots gezien. Ze hebben Theo gespaard maar mij niet, haha. En dat snap ik, hoor. Maar ze hadden niet in mijn kont hoeven te filmen toen ik op hem zat. Ik wist dat er camera’s waren, maar niet dat ze uit de grond zouden komen. Dat was mijn enige ding(…)Het was juist één van de meest echte dingen die ik ooit heb meegemaakt. Toen de zoemer ging omdat de 24 uur voorbij was, voelde het alsof de navelstreng werd doorgeknipt. Ik ben nooit depressief geweest, maar de 24 uur na de 24 uur waren best pittig. Dat je denkt: shit, ik heb zijn nummer niet en hij heeft mijn nummer niet, was dit het nu? Ga ik hem nooit meer zien? Dan krijg je van de redactie een telefoontje van: Theo vraagt hoe het met je gaat, want hij voelt zich niet zo lekker. Heel gek(…)Hij zei: ’Ik moet dit nu op een bepaalde manier aan mijn vrouw gaan uitleggen. Daar had ik geen rekening mee gehouden.’ Het gekke was: wij waren elkaars evenbeeld. Het klikte zo goed.”
Spits, 2014
…van een interview
“Ik heb heel openhartig over seks gepraat in Esquire. Gewoon omdat ik vind dat in Nederland wordt beweerd dat je open kan zijn, maar wanneer puntje bij paaltje komt wordt er geroepen: ja hallo, dat is privé. Heel eng, die houding. Ik dacht: ik doe dat dus gewoon wel. Hup, opgeruimd staat netjes. Mijn ouders heb ik eigenlijk nooit gevraagd wat zij er van vonden. Ja, zij hebben me zo opgevoed. Daardoor vertel ik dit soort dingen. Maar om het zwart op wit te zien, is misschien wel confronterend. Ik kreeg positieve reacties, maar ook mailtjes in de trant van: ik wil je van achteren nemen. Lev heeft er het meeste last van gehad. In de kleedkamer kreeg hij te horen: nou, als mijn vrouw dat allemaal zou gillen, zou ik direct van haar scheiden. Het is ook zo’n machocultuur, die voetballerij.’’
AD, 2006
…van de reis naar Oekraïne
“Mijn vriendinnen nodigden me uit om mee uit te gaan naar een dure club vanavond. Die verschillende werkelijkheden naast elkaar zijn verwarrend, maar de ene maakt de andere niet minder waar. Net als in de politiek. Want waarom is er een impasse in Oekraïne? Omdat de oppositie de demonstranten niet vertegenwoordigt. Omdat de president in drie dagen een grondwetswijziging door het parlement kan rossen zonder dat de afgevaardigden de wet hebben gelezen en zonder dat de oppositie deel neemt aan de stemming. Elke dag verdwijnen hier nog mensen en worden journalisten bedreigd en geslagen. En de drie oppositieleiders hebben elk presidentiële ambities. (…) Hoe verder? Als je het op papier zou moeten uittekenen is er wel een oplossing. Van super presidentieel stelsel waarin een man tsaar is naar parlementair stelsel waarin regionale, budgettaire, culturele, taalkundige en historische verschillen zijn vertegenwoordigd. Maar dat is op papier makkelijk praten. Op straat komen ze in twee maanden niet verder met hun Lang leve Oekraine, Lang leve de helden van Oekraine. Omdat iedereen zijn eigen helden heeft en zijn eigen werkelijkheid.”
Linda, 2014
