Even leek er een heropleving van het protest aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). Een groep actievoerders stond vorige week voor de deur van het Maagdenhuis en hoewel die groep nog nooit zo klein was, kregen ze toch nog enige aandacht. AT5 en ThePostOnline waren erbij en constateerden dat de actie nog maar weinig om het lijf had.
Toen werden er ruiten ingegooid en muren beklad. De onbekende actiegroep “Radicale Actie Docenten” claimde de acties en kreeg weer een paar internetkolommen. Niet zo gek dus dat de actievoerders het nog eens probeerden: vrijdagmiddag op het Spui, op enkele meters afstand van het Maagdenhuis. De grote vraag blijft of zij ook de onbekende vandalen zijn. Wetenschappers zijn ze in ieder geval niet.
Eerst zou dit een demonstratie zijn, maar op het laatste moment werd het een picknick. De reden was waarschijnlijk dat het makkelijker picknickt met vijftien mensen dan samen een mars te vormen. En zo ging het dus: vijftien mensen die op het Spui op de grond zaten, waarvan geen omstander begreep dat het een demonstratie was of moest voorstellen.
Zo smeult het protest nog een beetje na, terwijl de academische gemeenschap allang is afgehaakt. Want wetenschappers lieten zich voor de zoveelste keer niet zien. Hoe komt het dat de actievoerders al hun krediet verspeelden, terwijl de UvA nog steeds docenten wil ontslaan? Een top vijf.
Na de zeven ton schade van de bezettingen was het al moeilijk om de acties positief te blijven evalueren. Maar nu het protest criminele trekken begint te vertonen wordt dat alleen maar erger. De actievoerders op het Spui distantiëren zich in ieder geval niet van de graffiti en gesneuvelde ruiten. Iedere wetenschapper zou dat wel doen en zeggen dat de discussies over inspraak, financiën en rendement inhoudelijk gevoerd moeten worden en niet met dreigementen en spuitbussen.
De actievoerders hebben nog maar nauwelijks iets met de UvA te maken. Eerst werd het nog door alle Maagdenhuis-sympathisanten ontkend, maar al de eerste dagen van de Maagdenhuisbezetting was helder dat de bezetting vooral andere doelen diende dat de problemen van de UvA. De pretentie was dat als je voor meer inspraak voor UvA-personeel was, je ook naar ‘Samen tegen racisme’ zou willen en vooral veel vluchtelingen wilde toelaten. Voor wetenschappers zijn die kwesties op individueel niveau onafhankelijk van elkaar. Voor de actievoerders niet.
Na de protesten stelde de UvA commissies in om de problemen te bespreken. Die commissies zijn nog bezig. Wetenschappers zouden zeggen dat die commissies eerst rustig hun werk moeten doen en hun conclusies en aanbevelingen moeten overdenken. Tot die tijd is protest zinloos. Dat protest wordt dus ook vormgegeven door buitenstaanders. Zij weten kennelijk al wat de uitkomsten van de commissies zijn en hoeven nooit met tegenstanders in discussie te gaan of uitkomsten af te wachten. Een echte wetenschappelijke houding dus.
Maar ook als je een bredere doelstelling had met de acties word je op je wenken bediend. Er is politiek debat ontstaan over het gehate rendementsdenken. De minister kwam naar de UvA om te discussiëren en de actievoerders werden door de Tweede Kamer beloond met een hoorzitting. Ook hierdoor hebben de meeste mensen geen reden meer voor protest want er is weer debat over deze kwesties. Wetenschappers willen debat, maar deze actievoerders willen vooral hun eigen mening doordrukken. Debat willen ze nu juist niet.
Maar wetenschappers haken vooral af omdat er na maanden van protest geen enkel constructief voorstel uit de actievoerders is gekomen. Als je aanvankelijk boos was op de UvA, je je baan kwijtraakt of je opleiding wordt gesloten, had je aanvankelijk een reden om mee te doen. Veel van deze problemen zijn nog steeds niet opgelost. Maar als je actie gaat voeren met een beweging zonder haalbare voorstellen, wordt protesteren zelfs zinloos voor mensen met gerechtvaardigde zorgen.
Dan vinden zelfs de meest linkse UvA-wetenschappers dat het nu wel mooi is geweest.
