Een stuk of honderd studenten van de Universiteit van Amsterdam staan met wat spandoeken voor het Bungehuis. Aan de overkant staan drie politieagenten te glimlachen in het najaarszonnetje. Het contrast met de ontruiming van het bezette Bungehuis in februari is enorm. Toen was de Spuistraat afgezet door de ME en stond het vol met sympathisanten van de bezetters, die onder luid applaus één voor één afgevoerd werden. Nu lukt het Arthur Berghout van Humanities Rally, de organiserende protestclub, in zijn speech nauwelijks zijn medeprotestanten te overtuigen. Zelfs het altijd succesvolle neoliberalisme bashen en een kreet als “bezuinigen op geesteswetenschappen is barbarij!” worden lauwtjes ontvangen.
Valt er ook eigenlijk nog wel ergens tegen te demonstreren? De voorzitter van het College van Bestuur (CvB) Louise Gunning, voor de protestanten het toonbeeld van de bestuurlijke arrogantie, vertrok na de bezetting van het Maagdenhuis in maart. Aan de roep om ‘democratisering’ wordt gehoor gegeven met de commissie Democratisering en Decentralisering. Het omstreden Profiel 2016, met daarin de bezuinigingen op de taalstudies waar alle commotie mee begon, is van tafel. De lieve vrede leek wedergekeerd, maar deze week werd een bezuiniging van 1,5 miljoen euro op de masters aangekondigd.
Het CvB had na de ontruimingen van het Bungehuis en Maagdenhuis eindelijk door dat overal de ME op afsturen niet werkt. In plaats daarvan deed het wat toezeggingen en hielden de bestuurders zich een half jaartje gedeisd. Het heeft gewerkt, want als de stoet demonstranten langs het P.C. Hoofthuis loopt, een gebouw vol met geesteswetenschappers, sluit geen student aan. De leus “Doe mee, sluit aan, blijf daar niet zo lelijk staan!” verandert daar niets aan. De studenten voor de ingang kijken lachend naar het schouwspel en roken hun sigaretje.
De protesterende studenten hebben op zich wel een punt. De studiefinanciering is afgeschaft om te kunnen investeren in onderwijs, maar de UvA bezuinigt juist flink. Dat moet vanwege het teruglopende aantal studenten, maar ook omdat de megalomane nieuwbouwprojecten buiten de binnenstad gefinancierd moeten worden. Ook veel docenten zijn ontevreden, omdat werknemers nauwelijks meer vaste contracten krijgen.
Genoeg om boos over te zijn dus, en des te vreemder dat het protest maar niet van de grond komt. Jitske Jasperse, docent kunstgeschiedenis, spreekt na de protestmars voor de deur van het Maagdenhuis tegen de bezuinigingen en flexcontracten. Maar een concrete oplossing komt niet ter sprake. Ja, er wordt zoals altijd geroepen om democratisering, maar dat werkt alleen als studenten betrokken zouden zijn bij hun universiteit. De opkomst van de studentenraadverkiezingen ligt elk jaar rond de 20 procent.
De wandeltocht eindigt bij de Oude Manhuispoort, waar het toch nog even spannend lijkt te worden. De UvA heeft de deur op slot gedaan. Er staat iemand met een sjaal voor zijn gezicht de deur in te rammen, maar die zit potdicht. “Wat is dit nou weer?”, zegt een aangelopen student. “Ik heb gewoon college.” Een andere student moet lachen om de leus “bezet, blokkeer, dit beleid pik ik niet meer” en doet het op een overdreven manier na.
“Laten we een sit-in houden!”, klinkt het door de megafoon. Iedereen blijft staan. “Nou, ik denk dat we een goed signaal afgegeven hebben vandaag! Ik blijf hier nog even, maar jullie kunnen ook alvast koffie gaan drinken.” Binnen een kwartier zijn de spandoeken verdwenen. In plaats daarvan staat de gang vol met studenten, die hun college moeten missen. “We kunnen niet naar binnen”, zegt een meisje door haar telefoon. “Ze zijn hier aan het demonstreren ofzo.”
