De afgelopen maanden is er in binnen- en buitenland een verhit debat gaande over de zogenaamde vluchtelingencrisis. Sinds bondskanselier Merkel met haar inmiddels beroemde geworden woorden Wir schaffen das het begrip ‘aanzuigende werking’ illustreerde, zijn in dat debat zowat alle argumenten voor en tegen asielmigratie ter sprake gekomen. Wat echter onderbelicht blijft is de voor de hand liggende conclusie: het VN-vluchtelingenverdrag is onhoudbaar en moet worden opgezegd.
De argumenten voor het opzeggen van het verdrag zijn in vier categorieën onder te verdelen. Ten eerste is er het economische argument. Wie de wetenschappelijke economische literatuur van de afgelopen decennia op een rijtje zet komt onontkoombaar tot de conclusie dat grootschalige migratie van laag- en ongeschoolden de bijl aan de wortel van de verzorgingsstaat legt. Zo komt de herverdeling onder druk te staan, want meer laaggeschoolden betekent een neerwaartse druk op hun inkomen en ook meer concurrentie om uitkeringen, sociale huurwoningen en andere voorzieningen. Daar komt bij dat ook hoogopgeleide immigranten vaak in laaggeschoolde banen terecht komen.
Wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat menselijk kapitaal (werkervaring en opleiding) erg moeilijk zijn mee te nemen over de landsgrenzen. Belangrijker is echter dat door de grote mate van herverdeling ook laaggeschoolde werkende immigranten de schatkist veelal geld kosten. Dat leidt er toe dat immigratie van laaggeschoolden op den duur een niet te dragen financiële last vormt.
De uitkeringsafhankelijkheid van Nederlandse statushouders is schrikbarend hoog en ook veel laagopgeleiden die uiteindelijk wel aan de slag komen leveren over hun verblijfsduur gemiddeld een negatieve bijdrage aan de schatkist, waardoor de kosten van het huidige aantal statushouders in Nederland eerder op een orde van grootte van 10 miljard dan 1 miljard euro per jaar geschat moet worden – en dat jaar in jaar uit (vergelijk voor fiscale effecten van migratie bijvoorbeeld het CPB-rapport Immigration and the Dutch Economy). Kortom, zoals Gary Freeman in 1986 al poneerde: ‘Migratie en verzorgingsstaat gaan niet goed samen’.
Ten tweede zijn er de demografische argumenten. Die zijn er zowel voor de ontvangende samenleving als voor de herkomstgebieden. Een argument voor asielmigratie is dat het kan helpen de kosten van de vergrijzing op te vangen. Dat is klinkklare nonsens, met name omdat er heel veel immigranten nodig zijn om de vergrijzing tegen te gaan. De VN rekende in het rapport Replacement migration: Is it a solution to declining and ageing populations? in 2000 al uit dat om de vergrijzing in Zuid-Korea tegen te gaan er tot 2050 ruim 5 miljard immigranten nodig zouden zijn en dat is bijna de hele wereldbevolking. Het behoeft weinig betoog dat het middel dan erger is dan de kwaal.
Belangrijker zijn echter de demografische omstandigheden in de landen waar de migranten vandaan komen. Asielmigranten komen uit een gebied dat zich ruwweg uitstrekt van Afghanistan tot Angola. In dat herkomstgebied wonen nu enkele miljarden mensen, maar volgens prognoses van de VN (World Population Prospects, 2015) komen daar tot 2050 nog enkele miljarden mensen bij, met name in Afrika.
Veel landen kennen een angstwekkende bevolkingsgroei. Om dit te illustreren enkele cijfers. In Ethiopië (onder meer bekend van regelmatig terugkerende hongersnoden) groeit de bevolking van 18 miljoen in 1950 via 100 miljoen nu tot 188 miljoen in 2050. In Egypte – effectief niet meer dan een strook vruchtbare grond langs de Nijl – zal de bevolking tussen 2015 en 2050 met 60 miljoen zielen toenemen tot ruim 150 miljoen. En de Nigeriaanse bevolking zal naar verwachting groeien van ongeveer 185 miljoen nu tot circa 400 miljoen in 2050 en circa 750 miljoen in 2100.
Zoveel bevolkingsgroei leidt onvermijdelijk tot bronnenschaarste en bronnenstrijd, tot een sterke groei van gefrustreerde jonge mannen die geen kans hebben op een bruid en een stukje land of een fatsoenlijke baan en daarmee tot nog meer criminaliteit, burgeroorlog, terrorisme en andere ellende. Ook de zogenaamde Arabische lente moet in dit licht worden gezien worden.
Het valt te verwachten dat deze demografische catastrofe tot nog veel meer vluchtelingen zal leiden. De asielmigratie van de afgelopen jaren is waarschijnlijk pas het begin; het aantal vluchtelingen zal eerder toe- dan afnemen en mogelijk een orde van grootte van tientallen of misschien zelfs honderden miljoenen mensen bereiken. En dat is veel te veel voor Nederland en zelfs Europa.
Ten derde zijn er de sociaal-culturele argumenten. Bekend zijn de argumenten over de culturele en culinaire verrijking die migratie met zich mee zou brengen. Maar belangrijker zijn de schaduwkanten van migratie. Een groot deel van de asielmigranten komt uit gebieden met een cultuur die sterk afwijkt van de westerse of Nederlandse cultuur. Voor een belangrijk deel betreft het moslims.
Zoals eerder onder andere in NRC Handelsblad te lezen viel blijkt uit onderzoek, uitgevoerd door socioloog Ruud Koopmans, dat een groot deel van de moslims in landen als Nederland, Duitsland en Frankrijk de geloofswetten hoger acht dan de wetten van het gastland. Velen houden er tamelijk antiwesterse opvattingen op na en een klein deel is zelfs bereid om geweld te gebruiken voor het geloof.
Men moet niet naïef zijn over de sociaal-culturele en politieke consequenties van de absorptie van grote aantallen orthodoxe gelovigen. De open liberale samenleving gaat niet samen met de aanwezigheid van grote aantallen orthodoxe gelovigen, of het nu christenen, joden, moslims of mensen met een andere religie zijn. Als de SGP de grootste partij van Nederland zou zijn, dan leefden we nu wellicht in een theocratie naar Iraans voorbeeld.
Gelukkig is maar een klein deel van de christenen in Nederland orthodox en slechts weinigen zullen geweld willen gebruiken voor hun geloof. Bij moslims ligt dat op dit moment helaas anders. Als er miljoenen moslims in Nederland wonen die zich vervolgens als religieuze groep politiek gaan organiseren dan loopt de liberale democratie gevaar. Mensen die ‘miljoenen moslims’ overdreven vinden klinken wil ik vragen vooral het effect van volgmigratie niet te onderschatten. Er circuleren nu getallen van ongeveer 90 duizend asielzoekers voor dit jaar. Voor wie dat niet zoveel lijkt, is het goed om te bedenken dat de groep van ruim 80 duizend Marokkaanse en Turkse gastarbeiders die Nederland telde na het stopzetten van de werving begin jaren zeventig, inmiddels bijna vertienvoudigd is.
Een grote groep orthodoxe gelovigen kan zorgen voor politieke stagnatie. Israël is een voorbeeld van een land waar een kleine groep orthodoxen relatief veel politieke macht heeft. Dat is geen aanlokkelijk perspectief voor Nederland.
Ten vierde, tot slot, zijn er de morele argumenten. Die kunnen heel uiteenlopend zijn, zoals schuldgevoel over kolonialisme en slavernij, of in het geval van Duitsland over de Tweede Wereldoorlog. Bij anderen is er een besef van een verplichting aan de universele rechten van de mens. Wat als een soort rode draad door de morele argumenten voor asielopvang loopt is een gebod tot naastenliefde. Dat treft men aan bij christenen voor wie naastenliefde een centraal thema is, maar zeker ook aan de linkerzijde van het politieke spectrum. Dat is niet zo verwonderlijk als men bedenkt dat communisme en socialisme in zeker opzicht niet-religieuze voortzettingen zijn van de christelijke heilsleer.
In navolging van Moyaert in zijn briljante boekje De mateloosheid van het christendom (1998) zou ik tegenover die grenzeloze naastenliefde een plicht tot nationale zelfzorg willen stellen. Nederland kan best een beperkt aantal vluchtelingen opvangen, maar door het Vluchtelingenverdrag (en enkele andere verdragen) hebben we onszelf impliciet verplicht om de mensenrechten te garanderen van elke wereldburger die kans ziet op ons grondgebied te komen. Die verplichting is veel te groot en brengt onze welvaartstaat en liberale democratie in gevaar.
Waarom zouden we dat doen? Omdat we als land het Vluchtelingen verdrag hebben ondertekend? Dat verdrag is krachtens artikel 44 middels een brief aan de UNHCR op te zeggen met een opzegtermijn van één jaar. Ik vind dat de Nederlandse regering dat moet doen. Dan zijn we ook direct van de stuitende hypocrisie af die nu voortvloeit uit de wens om de verdragsverplichtingen na te leven en tegelijkertijd zoveel mogelijk vluchtelingen zo ver mogelijk buiten onze grenzen te houden.
We moeten ons minder laten leiden door grenzeloze naastenliefde en meer door de plicht tot nationale zelfzorg. Nederland is ondanks dat er altijd iets te verbeteren valt een paradijs op aarde. Laten we dat vooral zo houden.
