Dit is een repost. Dit artikel werd eerder gepubliceerd op 12 oktober 2014.
Queridos amigos e amigas! Veel mensen vroegen mij de afgelopen jaren bezorgd: “Doctorandus van Amerongen, het lijkt wel of u geobsedeerd bent door Frans Timmermans. Wat heeft de goede man u misdaan?”
Geduldig als ik ben, schreef ik dan in de regel standaard terug: “U moet niet vergeten, waarde deze of gene, dat ik in 2005 alweer de Nederlandse Prijs voor de Dagbladjournalistiek won. Inmiddels schrijf ik alleen nog zalige onzin over de voordelen van geheelonthouding, mijn stoelgang, mijn honden, masturberen, het weer in de Algarve en wederom masturberen, maar in mij schuilt en sluimert nog steeds een journalist van het kaliber Egon Erwin Kisch of Jacques Gans (een en ander met een overdreven ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel maar dat wist u al).”
Frans Timmermans vertegenwoordigt mij in het buitenland en ik heb als gewezen pennenlikkende inkthoerige schrijvende aap én als verontrust burger het recht om deze hoogwaardigheidsbekleder op de huid te zitten. Dat schijnt in Nederland niet gebruikelijk te zijn bij Frans Timmermans, die bij leven al is heilig verklaard door de parlementaire pers omdat hij zes talen spreekt, waaronder een soort posh homo-Engels dat alleen werd gesproken door Quentin Crisp en die kent u natuurlijk weer niet dus klik maar even op dit linkje hoor.
Apropos, NRC Handelsblad schreef deze week dat heel Italië spontaan verliefd was geworden op de Nederlandse Archie Leach (John Cleese in A fish called Wanda). Ik wil het verder niet over mijzelf hebben (dat is niet zo gepast in het genre dat ik hier beoefen) maar ik wil toch even schalks opmerken dat ik vloeiend Nederlands, Duits, Frans, Engels, Arabisch en Hebreeuws (in afgestudeerd), Spaans en Portugees spreek. Verder heb ik nog Turks en Perzisch gevolgd, als bijvak, en ik heb drie jaar Jiddisch gestudeerd bij mevrouw Fuchs op het Juda Palache-instituut van de Universiteit van Amsterdam. Ze mogen mij dus bellen, in Den Haag, en anders word ik wel secretaresse van Ivo Niehe.
Bon, waar was ik gebleven?
Ik vind Frans niet waarachtig. Frans veinst aardigheid. Zo ongeveer heel Nederland gelooft dat hij een warme, betrokken man is, onbaatzuchtig, altruïstisch, een dappere en bevlogen idealist die zich onvermoeibaar inzet voor de rechten van homo’s, joden, Roda JC, moslims, vrouwen: ja, voor wie of wat spant Frans zich eigenlijk niet in?
Dat is allemaal hartstikke prima natuurlijk, maar wat heeft Frans eigenlijk concreet bereikt de afgelopen twee jaar, behalve een baantje als tolk en slippendrager van rokend drankorgel Juncker ? Het is bij mooie, holle woorden gebleven en diegene die beweert dat hij wel wat concreets en tastbaars heeft bereikt moet dat maar keurig in tweevoud opsturen naar Sterre van het redactiesecretariaat van The Portugal Post.
Frans heeft heel heel veel beloofd maar als puntje bij paaltje komt geeft Frans niet thuis. Hij is een klassieke windvaan. Bovendien is hij een pathologische leugenaar maar dat is de roomse Limburger, gepokt en gemazzeld door de jezuïeten en andere toffelemoonse imposteurs, gewoon. Hoe weet je wanneer Frans Timmermans liegt? Als hij zijn mond opent! Ik ga hier de voorbeelden niet opnoemen, u goegelt zelf maar op Frans Timmermans, leugens, liegen en gelogen.
En dan komen we nu bij de portee van mijn epistel.
Ik vind Frans helemaal geen aaibare, bevlogen man. Frans Timmermans handelt louter en alleen ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Hij gaat daarbij over lijken, zoals gebleken is uit zijn snoeiharde leugens over de ring en de passagiers van MH17 die elkaar diep in de ogen keken alvorens neer te storten. Uiteindelijk werd het verzonnen zuurstofkapje hem noodlottig en joeg hij de nabestaanden die hem eerst als een held zagen, tegen zich in het harnas, met verstrekkende gevolgen.
De ware Frans Timmermans openbaarde zich aan mij in een ogenschijnlijk luchtige Facebookposting, op 16 augustus van dit jaar. Hij prees het boek Gevelde Eiken aan, met daarin gesprekken tussen de Franse schrijver/politicus André Malraux en oud-president Charles De Gaulle”
“Terecht en bijzonder dat Elsevier aandacht besteedt aan de vertaling van dit geweldige boek. Ik las het toen ik in Frankrijk studeerde en nadacht over welk beroep ik zou kiezen. Het gesprek tussen een groot schrijver en een groot staatsman leek mij vooraf interessant als stijlfiguur, maar lezend trof mij toch vooral de kracht van het menselijke retrospectief, de zelfkritiek van De Gaulle, die ik tevoren alleen maar voor grenzenloos arrogant hield. Een uniek boek dat ook 45 jaar na het gesprek de moeite waard is, want de essentie van internationale politieke verhoudingen komt er in terug. De titel verwijst naar het prachtige gedicht dat Victor Hugo schreef bij de dood van Théophile Gautier. In mijn woorden: “Oh, welk een woest lawaai maken de eiken die in de schemering worden geveld voor Hercules’ brandstapel!”
Timmermans die uit de losse pols Victor Hugo vertaalt en zich spiegelt aan twee Franse legendes. Zo zie ik hem graag. Waarom heeft de internationale doorbraak van deze briljante man eigenlijk zo lang op zich laten wachten? Waren wij allemaal ziende blind en werd de profeet in eigen land niet geëerd? Werd hij wellicht van hogerhand gedwarsboomd?
In 2011 wilde hij Commissaris van de Koningin worden in Limburg maar werd pijnlijk gepasseerd door CDA’er Theo Bovens. Kort daarna stelde hij zich kandidaat voor de baan van Commissaris van Mensenrechten bij de Raad van Europa en kreeg nul op het rekest, ondanks deze polyglotte noodkreet op youtube.
In februari 2012 wilde Timmermans lijsttrekker worden van de PvdA nadat hij volgens velen – als een ware Brutus – Job Cohen ten val had gebracht. Ook dat leiderschap ging niet door.
En toen werd Frans op 5 november 2012 minister van Buitenlandse Zaken. Loon naar werken, na dertig jaar folderen op verregende braderieën en winderige markten in Dronten, Zoetermeer en tussen de krijsende junks in Heerlen. De nieuwe minister kraaide van pret, als Billie Turf die een uur gratis mag winkelen bij mijnheer Jamin. Op zijn Facebookwandje ging hij meteen vol op het orgel. Toen al verlangde ik terug naar de waardigheid van een Max van der Stoel of desnoods een Joseph Luns.
De nieuwe minister ging met iedere hoogwaardigheidsbekleder op de kiek, of het nou de consul-honorair van Andorra was of de neef van Bouterse. En altijd weer die ongemakkelijke blik, die merkwaardige houding, veroorzaakte door een te dikke buik en bips en te strakke pakken. Maar altijd blij, blij als de gek in het bad van Vasalis.
Frans en de wereld
Hij doet me denken aan dat Armeense mannetje in Frankrijk destijds, volgens mij werd hij Monsieur X genoemd. Niemand wist wie hij was, maar hij stond een jaar lang op foto’s in alle kranten en steeds naast belangrijke mensen. Toen mr. X op 14 juli tijdens de militaire parade op de Champs Elysees naast president Mitterand stond mee te zwaaien, werd er ingegrepen. Ik moest daar aan denken toen ik een foto zag van Frans naast Henry Kissinger.
Frans met Henry the Kiss
Je ziet Kissinger denken: “Wat is dit nou weer voor loslopende gek met zijn hijgerige gezwatel?”
Tegelijkertijd moet ik tijdens het bekijken van de kieks denken aan de verdrietige Chance, de tuinman uit Being There (een meesterlijke rol van Peter Sellers). We kijken even naar de beelden.
Zijn Excellentie onderschatte het medium Facebook schromelijk want binnen de kortste keren had hij de alle querulanten, trollen en psychopaten van de virtuele tbs-kliniek die Facebook heet over de vloer. Op 22 november trok hij de stekker er uit nadat een nietzeggende posting over Gaza ontaard was in een episch virtueel slachtveld:
“U heeft van mij uitleg gekregen en ik heb ook reacties gegeven op soms hele boze opmerkingen of aantijgingen. Ik begrijp dat de emoties zeer hoog oplopen. Maar er is ook een grens. Ik hoop dat deze niet te vaak wordt overschreden, anders kan ik niet doorgaan met deze pagina. Het kapen en verdraaien van discussies hier, zoals ene Ter Huerne schijnt te doen, heeft ook niets met fatsoen te maken, zeker niet tov de mensen die meedoen aan discussie op mijn pagina en die nu ongevraagd hun naam elders zien opduiken.Jammer dat mijn wall zo wordt misbruikt. Vrees dat het onhoudbaar is zo. Heel jammer dat een gewone discussie bewindspersoon en privépersoon (of partijpoliticus) te voorkomen, beperken bewindspersonen zich tot één account per platform.Heel jammer dat een gewone discussie kennelijk niet mogelijk is en dat feiten er totaal niet meer toe doen. Na weer een dag gedoe over deze pagina, moet ik nu wel een conclusie gaan trekken. Met pijn in m’n hart, want ik zou u graag laten meekijken in dit bestaan. Maar er zijn ook andere mensen aan wier belang ik moet denken. Ik zal het contact met u missen. Althans, de meesten van u. ;-)”
Het belerende, hooghartige toontje is Frans ten voeten uit. Reageren op zijn wandje mag, maar enkel in superlatieven. Frans Timmermans heeft geen humor en dus ook geen zelfspot. Nergens op zijn fb-wandje staat ook maar iets grappigs. Het lijkt potjandorie de Koran wel. Dat volkomen gebrek aan humor nekt Frans vaker nog meer dan zijn blinde narcisme.
Op 18 december 2012 ging ijdeltuit en aandachtsjunk Frans Timmermans echter weer in de lucht, de radiostilte op Facebook was van korte duur:
“Vanavond, over een klein uurtje, begint in de Kamer de behandeling van de BZ begroting. Een mooi moment om weer met Facebook te beginnen. Genoeg stof voor een mooi debat morgenmiddag als ik aan mijn eerste termijn mag beginnen. Geestig van Joël Voordewind: hij dreigde met een motie om mij te dwingen tot terugkeer op Facebook. Inmiddels niet meer nodig.”
Op 23 December 2012 zwijmelt Timmermans over de Limburgse mijnen:
“Zo herkenbaar dat ik het gevoel had bijna letterlijk terug in de tijd te gaan. En een prachtig boek voor iedereen die wil weten wie de mijnwerkers waren, hoe zij leefden. Een monument voor de mijnstreek. In Venlo weten ze nu ook wat de koempelmentaliteit is. Forza Roda!”
Een andere posting van Frenske, the guy next door die jouw bbq aansteekt:
“Oh, wat een fantastische sfeer in het Parkstad Limburg stadion! Door het oog van de naald, dat wordt gevierd. Heb een hele reeks spelers, de trainers en technische en andere staf kunnen feliciteren, omhelzen, op de schouders kunnen kloppen. Mooi, hoor.”
Frans koketteert graag en vaak over zijn nederige afkomst. Tommy Wieringa schreef daar over:
“In interviews heeft Frans Timmermans het vooral over zijn mijnwerkende grootvaders omdat die zijn fanatieke identificatie met de gewone man legitimeren. Dat zijn vader een keurige ambtenarenloopbaan doorliep bij de diplomatieke dienst, komt in zijn kraam minder goed te pas.”
Een andere eigenaardige eigenschap van Frans Timmermans is dat hij alles maar dan ook alles naar zichzelf toetrekt, als middelpuntvliedende kracht van Europa. Frans de Supereuropeaan. Postings over de Tweede Wereldoorlog eindigen altijd bij Frans Timmermans. Alles draait om hem. Waar komt die ziekelijke geldingsdrang toch vandaan?
“Vandaag met ons koningspaar op staatsbezoek in Polen. Mijn vader heeft zeer levendige herinneringen aan de bevrijding van Breda door de Poolse 1ste Pantserdivisie van generaal Maczek. Hij was zes en herinnert zich nog de gevechten in de straat en dat de Polen de bretels doorsneden van de Duitse soldaten die zich hadden overgegeven, zodat dezen hun broek moesten ophouden en niet weg konden rennen. Maar vooral herinnert hij zich de bij mijn grootouders ingekwartierde Poolse soldaten, die zo ontzettend verlangden naar de bevrijding van hun vaderland.”
En deze:
“Dit weekend wordt veel aandacht besteed aan Operation Market Garden, precies 70 jaar geleden. Bijna 35 jaar geleden werd ik door mijn toenmalige schoonvader, een Arnhemmer die tijdens de oorlog was geëvacueerd, ingewijd in alle facetten van “A Bridge too Far”. Het leidde er onder meer toe dat ik de rol van de Polen ging bewonderen. Vind nog steeds dat misschien wel mijn mooiste actie als kamerlid was om samen met Hans van Baalen te werken aan eerherstel van generaal Sosabowski en zijn moedige mannen. Vandaag wil ik wederom onze Poolse bevrijders eren.”
Ook de kersttoespraak van Beatrix trekt Timmermans naar zich toe:
“Schitterende kersttoespraak van onze vorstin. Vertrouwen is het cement van de samenleving. Maar je kan het niet opleggen, het moet groeien tussen mensen, tussen verschillende bevolkingsgroepen. Met hernieuwd vertrouwen kan Nederland de toekomst aan. Dus een goede toekomst hebben we als Nederlanders zelf in de hand. Daarom zeg ik: zalig kerstfeest voor u allen en al uw dierbaren!”
Echt stuitend wordt het als Timmermans de holocaust er bij sleept:
“Buurvrouw vertelt tussen neus en lippen dat de toenmalige (en eerste) bewoner van ons huis tijdens de oorlog joodse onderduikers in de tuin heeft verstopt. Bij een bombardement is het onderkomen nog bijna geraakt, maar gelukkig hebben de onderduikers de oorlog overleefd. Ben er stil van. Mooi project, om dit eens helemaal uit te zoeken als ik in de toekomst weer vrije tijd heb.”
Vervolgens blijkt dat er zelfs een beroemde joodsche schilder in het huis van Frans Timmermans was ondergedoken! Nou ja!
“Opmerkelijk verhaal over de Duitse schilder Rudi Zeller, die in de oorlog ondergedoken zat in het huis waar wij nu wonen. Tussen ’42 en ’48 maakte hij zijn portretten in de kamer waar nu Mare slaapt. Een bijzondere gedachte.”
De emphatische Frans duikt weer op in deze posting:
“Sinds dinsdag zit Deddie in mijn hoofd en in mijn hart. Natuurlijk zie ik als vader een kind dat vermoord is, om wie hij was. Een onschuldig kind. Deddie had nu met andere opa’s in de Rivierenbuurt met z’n kleinkinderen op de bank naar wedstrijden van Oranje moeten kunnen kijken. Maar hij werd niet ouder dan acht. Slachtoffer van haat. Salwa Bugaighis werd gisteren in Libië vermoord. Omdat ze opkwam voor mensenrechten, voor vrouwen en kinderen.”
Ik heb er nooit een bal van geloofd, en na het valse gesnotter voor de Veiligheidsraad en deze week het gedonder met het zuurstofkapje wist ik het helemaal zeker.
Frans Timmermans is een narcist met een (Limburgs) minderwaardigheidscomplex, kampend met onbeheersbare woedeaanvallen. Dat bleek afgelopen week bij Jeroen Pauw. Even daarvoor had de woordsmid getriomfeerd in Brussel. Na de klaterende maidenspeech en aansluitende zegetocht in Brussel dacht Timmermans de week in stijl af te sluiten met een onemanshow bij Pauw, à la zijn grote voorbeeld Toon Hermans. Dronken van het succes nipte hij tijdens het interview aan een glas whisky, wat natuurlijk robuuster en veel staatsmannelijker staat dan een sip glaasje wijn. Ik vermoed dat de drank hem te loslippig maakte of dat het hagiografisch karakter van het programma hem teveel op zijn gemak stelde.
Wat mij vooral bezig houdt, is de vraag of hij van te voren het zuurstofmasker al bedacht had. We kunnen er gevoeglijk van uitgaan dat is afgesproken dat Pauw niet over over de ring zou beginnen en de dierbaren die voor ze stierven elkaar minuten lang in de ogen keken. Eerlijk gezegd vermoed ik dat Frans, tipsy en pisnijdig door de vraag die hem niet beviel, het zuurstofmasker spontaan verzon. Hoe het ook zij, hij zal opnieuw door het stof gaan tijdens het MH17-debat deze week in de Tweede Kamer.
U moet eens goed naar het gezicht kijken van Timmermans als Pauw de bewuste vraagt stelt. Het is het gezicht van iemand die, omringd door paladijnen en ja-knikkers, geen enkele tegenspraak meer gewend is. Pauw had nog beter tegen president Kim Jong-un van Noord-Korea kunnen zeggen dat die eens wat minder moet gaan eten. Ik citeer de website van RTL Nieuws gemakshalve maar even, dat scheelt mij weer gedoe met zorgvuldig formuleren:
“Er zitten nare kantjes aan de Limburger: lange tenen, snel geïrriteerd, verliest regelmatig zijn geduld en slaat om zich heen als hij door een politieke tegenstander wordt aangepakt. Want daar houdt Timmermans niet van; hij kan op venijnige wijze karaktermoord plegen op zijn tegenstander. Heel wat Kamerleden die het wagen om maar de geringste vorm van kritiek op de minister te spuien, kennen de uitbarstingen van Timmermans maar al te goed.”
Vooruit, ik ga hem missen, mijn geliefde dikkerdje. U moet maar eens naar het Facebookwandje van Bert Koenders kijken, dan snapt u waarom.
Ik sluit af met een fan van Frans die het voor hem opneemt. Want zo ben ik ook wel: fair and balanced. Até pronto, queridos amigos e amigas.
“Jetske Marieken Wijkel: Wat een gezeik zeg! En op alle slakken zout leggen. Minister Timmermans is ook gewoon een mens, een heel goed mens, en iedereen maakt wel eens fouten en Pauw had hier een groot aandeel in met zijn irritante manier van interviewen. Die drukt mensen zo in een hoek dat ze bijna niet anders kunnen.”
