De gewone mensen ergeren zich dood aan het geklungel van de Europese Unie. Elke logica lijkt te ontbreken, alsook de moed om de dringend noodzakelijke maatregelen te nemen. Ik doe een poging om een logische strategie uit te werken. Eerst en vooral moeten we een onderscheid maken tussen drie soorten immigranten. Daarna moeten we per groep bekijken welk beleid efficiënt en humaan is.
Er zijn drie soorten immigranten te onderscheiden:
De eerste groep zijn de vluchtelingen die we moeten helpen. Er is in de wereld voedsel genoeg om overal de ergste nood te lenigen. Deze mensen moeten hun land niet verlaten. Het gaat er om dat de voedselhulp de lokale landbouw niet benadeelt en dat tegelijkertijd de landbouw productiever wordt gemaakt.
De vluchtelingen uit de tweede groep hebben de plicht hun land te verdedigen. Zij kunnen in buurlanden zich daarop voorbereiden.
De derde groep krijgt asiel als ze vervolgd worden omwille van hun overtuiging of voor hun strijd voor de mensenrechten. De autoriteiten die deze mensen vervolgen worden voor een internationaal tribunaal gebracht en er volgt een economische boycot van het land.
Waarom slaagt de Europese Unie er niet in om een verantwoord vluchtelingenbeleid te voeren? Straks komen miljoenen Koerden naar Europa en meer dan honderd miljoen Afrikanen wachten op de gelegenheid om de Middellandse Zee over te steken. Er zijn al miljoenen vluchtelingen neergestreken op het Europese vasteland.
De jungle in Calais staat symbool voor de absolute onmacht van de Europese Unie. Dit is ongehoord want Europa is in principe zeer machtig en kan aan andere landen eisen stellen. De tragedie in Calais, ook voor de plaatselijke bevolking die niet meer in vrede kan leven en inkomsten moet derven, kan vrij simpel opgelost worden. Bijvoorbeeld door een overeenkomst met Tunesië. In dit laatste land is het toerisme nagenoeg stilgevallen. We zouden Tunesië kunnen aanbieden alle verblijven voor toeristen te huren voor illegale vluchtelingen die uit Europa worden gezet (dit idee werd geopperd door de bekende trendwatcher Adjiedj Bakas). De EU betaalt de kosten en er wordt een strategie ontwikkeld om die mensen naar de landen van herkomst te laten terugkeren.
Ook wat betreft de vluchtelingen uit Turkije en die via dit land naar Europa komen zou Europa makkelijk een aangepaste politiek kunnen voeren. Zestig procent van de Turkse export gaat naar Europa. Een economische boycot brengt Turkije onmiddellijk op de knieën. We moeten het niet zo ver laten komen, want Turken zijn redelijke mensen. Via diplomatieke weg kan in een privé gesprek met Erdogan op vriendelijke wijze gezegd worden dat een boycot onvermijdelijk is als Turkije niet meewerkt aan het Europees vluchtelingenbeleid.
De middelen zijn er. Europa heeft de macht. Alleen de wil ontbreekt. Dit laatste volgt uit een gebrek aan leiderschap. De Europese Unie functioneert niet naar behoren. Het is nog veel erger: doordat geen passend beleid wordt gevoerd, gaat het van kwaad tot erger. De toekomst van onze kinderen staat hierdoor op het spel. De besluiteloze technocraten in Brussel maken de mooie droom van een sterk en eendrachtig Europa kapot.
We moeten daarom zo snel mogelijk af van dit gedrocht. In eerste instantie moeten de Europese landen weer hun autonomie opeisen, dus na Brexit, ook Nexit, enzovoorts. Elk land voert een eigen krachtig beleid en sluit met andere Europese landen een pact om bijvoorbeeld met Tunesië een overeenkomst te sluiten of om gezamenlijk op te treden tegen Turkije. Ondertussen staat misschien een persoonlijkheid of een staatsman op die de Europese bevolking weet te verenigen. Dan kan gedacht worden aan een Europese Confederatie. Maar eerst moeten we af van dat monster in Brussel.
