Alhoewel VR al een poosje op de markt is in andere hoedanigheden en er genoeg over geschreven is, is de Playstation VR mijn eerste “echte” ervaring ermee. Deze review van Sony’s hardware en games is dus tegelijkertijd een persoonlijk verslag van mijn eerste schreden in de virtuele wereld.
Na het aansluiten van vele nieuwe kabels, het op het hoofd zetten van een stuk plastic en op de tast op zoek zijn gegaan naar al die andere benodigdheden dan klinkt er – zo vlak voordat je Sony’s virtuele wereld eindelijk betreedt – een twijfelachtig stemmetje dat zegt: ‘Waar begin je nou weer aan? Waar ben je nou eigenlijk naar op zoek?’ Voor velen is het antwoord op die vraag: totale immersie. Ergens helemaal in zitten. Ikzelf had die jongensdroom nooit gehad en ook later voelde ik geen tintelingen bij het vooruitzicht ‘ergens anders te zijn’. Tegelijkertijd; na de vele, mede door Sony aangedreven flops als 3D-TV en bewegingscontrollers sloop de scepsis rondom VR erin. En het zou waarschijnlijk toch wel niet zó immersive zijn dat je echt denkt dat je in een spel zit.
Over dat laatste bleek ik het mis te hebben. Zodra ik Driveclub VR (een racegame) opstartte zat ik in die auto en niet meer in mijn kamer. Meest betoverd raakte ik van het naar beneden of naast mij kijken; naar de gaspedalen en de bijrijdersstoel. Een kwartier heb in verwondering om mij heengekeken, terwijl de racers allang uit de startblokken waren. Vrijwel alle games hadden dat effect. Of ik nu in een mech (RIGS) of de cockpit van een ruimteschip (Valkyrie) zat, de initiële verbazing ergens zó middenin te kunnen zitten zal ik niet snel vergeten. In tijden waar TV’s en games enkel nog evolueren van scherp naar nog iets scherper voelde VR als een echte revolutie. En ok: ik geef toe dat in een andere wereld zitten tóch heel leuk is.
Verschillende redenen, waarvan de een directer merkbaar dan de ander, zorgen ervoor dat de halleluja-stemming weer wat afneemt. Een daarvan is van fysiologische aard: vermoeidheid in en rondom de ogen. Alhoewel ik graag meer dan twee rondjes Driveclub speel in VR blijken mijn ogen na een kwartier niets anders te willen dan het ding afzetten. Na meerdere speelsessies neemt dit ongemak wel wat af, maar nog steeds; geen van de spellen kan ik op het moment langer dan een half uurtje spelen.
Dat VR zich niet goed leent voor lange speelsessies lijkt zich te vertalen naar het type games dat er voor uitkomt, veelal gericht op een ‘experience’. Spellen van vluchtige aard en waarbij de handelingen neerkomen op schieten of racen. Hoe de toekomst eruit ziet is dus niet zeker, misschien ooit glorieus. Maar voor nu presenteert VR vooral ervaringen met offers en afwegingen. Ervaringen waar diep gaan ten koste gaat van diepgang.
