Ik had de geboorte van volkspartij Lijst Leefbaar Veghel nog niet aangekondigd, of daar moest ik alweer met leedwezen het heengaan ervan mededelen ten overstaan van een menigte luid schreiende sympathisanten, om maar te zwijgen van de snackgelegenheden ter plaatse die het nu zonder hun belangenbehartiger moeten stellen in de gemeenteraad. Maar op enig moment moest ik erkennen dat als ik al oprecht geëngageerd was dat engagement inmiddels wel poef, weg is. Daarbij werd ik zozeer opgeslokt door mijn kenmilfologische studies dat een combinatie met een politieke carrière in feite een gevecht is tegen de tijd.
Dus vaarwel lokaal engagement, hallo introspectieve nederdaling in de leegte die ontstaat na het mislukken van een plan. Hoewel de totale venichtung der ligfietsers mij nog immer aan het hart gaat, kon ik niet anders dan mijn engagement met zo min mogelijk uiterlijk vertoon ten grave te dragen, vooral uit laten we zeggen fiscale overwegingen. Ik zal mijn anti-ligfiets sentimenten voorts net als elk ander maar op de openbare weg tot uitdrukking brengen. Bijkomend voordeel: de zaaddodende tijd van deur aan deur gaan met de gebruikelijke potjes zalf ter dempe van het lokale onbehagen is definitief achter de rug.
Helaas kon ik niet om een aantal vervelende maar noodzakelijke praktikaliteiten heen, zoals daar was het afbellen van beoogd spreekstalmeester van ons eerste partijcongres, Peter Jan Rens. Via het agentschap van de gewezen kindervriend werd ik direct doorverbonden naar het 06-nummer van zijn trouwe trekzeug Virginia, thans in verwachting van zijn tweede niet-belastingaftrekbare liefdesbaby. Omdat ik natuurlijk dondersgoed weet dat zoiets als een annuleringsverzekering geen optie is voor rommelende mediapersoonlijkheden uit het Gooi, proclameerde ik in mijn beste Pieter Storms dat sommige dingen nu eenmaal niet op voorhand zijn te voorzien etc, hoewel ik ten langen leste de fiscus in stelling moest brengen om onze nationale fopdiva te overreden coulant te zijn: anders wist ik nog wel een alcoholische fiscalist met gokschulden en een neus voor inhalig artiestengespuis.
Afijn, een en ander had tot gevolg dat ik weldra mijn handen vrij had om de schamele contributies die ik uit de zakken van aspirant LLV- leden had geschud te gelde te maken via een niet onvoordelige vennootschapsconstructie, uitsluitend te contacteren via een postbusadres in Indonesië (op te vragen bij de redactie dezer blogsites).
Nadat ik de partij het zeemansgraf had gegund dat ze verdiende, geld of geen geld, werd ik overvallen door iets dat ik alleen maar kan omschrijven als een diep-existentiële leegte, wat je noemt een lethargische somberte die ervoor zorgt dat de patiënt zich gelijk het legendarische piemelvisje uit de Amazone (met minuscule doch vlijmscherpe tandjes) opwaarts via de urinestraal de pisbuis binnenzwemt, met alle verschrikkingen voor het edele geslacht van dien. Als een soort versomberde Franciscus van Assisi wisselde ik vanuit mijn dakraam van gedachten met de merels en de mussen, liep wekenlang hologig rond in dezelfde ongewassen joggingbroek en dronk liters ongefermenteerde drinkyoghurt. Daarbij trimde ik mijn baard niet meer en liet ik de gure wind mijn zes-bij-drie meter rukvertrek binnenwaaien, alwaar de stereo mijn diepste zielennood weergalmde: across the mighty plains of Oklahoma blow the winds of insignificance, en meer van zulks droevigs uit hartland USA.
Goddank bezit ik geen talent voor langdurige neerslachtigheid; en goddank ook voor de charitatieve inspanningen van Stichting Tafeltje Dekje die mij voor een luttele extra euro dagelijks voorzag van kant en klare spijspakketten conform de schijf van vijf, opdat het mij niet zou ontbreken aan de benodigde pitapientjes om een min of meer coherente Nederlandse volzin te volbrengen. Zonder de goede mensen van de Stichting had ik mijn droefrijke ascese op een strafdieet van gebakken eieren en yogidrink moeten uitzitten- en dat, mensen, is op de lange termijn natuurlijk niet op te brengen. Overigens kan ik het iedereen aanraden, zo’n tijd van monnikale verwijdering (met behoud van Xhamster natuurlijk): de droeve, kille wereld die je kort daarvoor de rug had toegedraaid krijgt weer nieuwe glans, vermoedelijk als gevolg van een of ander wonderlijk mulischiaans ontslakkingsproces.
Ik weet niet hoe u een en ander ervaart, maar ik kan geen colporterende politici meer zien zonder dat mijn maag in standje wasdroger schiet, en iedereen weet dat wasdrogers elektrische grootverbruikers zijn. Het idee te worden gelijkgeschakeld met hoererende politieke colporteurs is wat mij betreft weerzinwekkender dan het vooruitzicht van een eigen kamer in een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. De spreekwoordelijke druppel was het moment waarop de godsonmogelijke levensbeëindigingskwestie eventjes het nationale debat werd binnengesmokkeld door leurende carrièrepolitici, hetgeen het gehele circus in een geheel nieuw en ietwat morbide perspectief plaatste. En toen trof ik op de deurmat mijn stempas, niet lang daarna gevolgd door een uitklapbare centerfold met daarop afgedrukt niet minder dan 1200 verkiesbare poppetjes verdeeld over 48 partijen die meedingen naar de polderheerschappij
Aldus begon mijn odyssee langs de verschillende kraampjes die dezer dagen ter overreding van de argeloze stadswandelaar staan uitgestald. Ik liet mij door energieke jonge GroenLinks-klimaathertjes gerecyclede flyers in de hand drukken, hoorde met bovenmenselijk geduld een stamelende jongoude VVD’er aan wiens boodschap van ‘positieve energie’ vergezeld ging van een vreselijke grafmeur uit den muil, en bietste een shaggie van een vermoedelijke ex-verslaafde uit de stal van Emile Roemer. Eerlijk gezegd had ik van het winkelend publiek meer schouderophalende gelatenheid verwacht, maar ik moest met stijgende verbazing vaststellen dat veel mensen oprecht geïnteresseerd leken in wat de colporteurs te vertellen hadden- vermoedelijk dezelfde mensen die zich met een aandoenlijke naïviteit verlaten op kieswijzers en CPB-doorberekeningen, afijn: al degenen die het eigen stemgedrag laat afhangen van George Soros’ oneigenlijke beïnvloedingen en derhalve met onmiddellijke ingang het stemrecht zou moeten worden ontzegd.
Alsof een politieke keuze zich laat bepalen aan de hand van vragen als: wat vind je belangrijker, klimaat of economie, etc. Wat anders zijn het dan strohalmen voor kneusjes die de indruk van weloverwogen besluitvorming moeten wekken, maar in feite neerkomt op de zoveelste slinkse manier om de eigen besluitvaardigheid uit te besteden. Zwevend of niet zwevend, weet waarop u stemt- of stemt liever helemaal niet. En als u het écht allemaal niet meer weet, kunt u ook overwegen om uw stem aan het Forum toe te kennen, al was het maar om Theo Hiddema te zien en horen spreken voor een knikkebollende Tweede Kamer.
En als hij, de kiezer, op eigen kracht al een voorkeur heeft uitgedacht, dan nog is de kans dat die voorkeur de onvermijdelijke uitruil overleeft nagenoeg nihil, waaruit maar weer blijkt dat Thorbecke een prutser was van historisch formaat, hoewel hij voor 19e-eeuwse begrippen een aardig zij het ietwat omslachtig construct vervaardigde dat de belangrijkste vruchten van de Republiek van weleer slachtofferde teneinde den Koning te behagen, of iets dergelijks.
En het is precies die laffe behaagzucht die ervoor zorgde dat ook latere staatsrechtelijke ingrepen (door zo mogelijk nog grotere prutsers) weigerden om de voortschrijdende tijd in acht te nemen die alle theorie logenstraft; elke staatsindeling die daarop in haar ontwerp niet anticipeert is de naam niet waard, een punt waarvan alleen het Forum voor Democratie goed doordrongen lijkt te zijn, en daarom het bescheiden voorstel heeft opgenomen in haar program om volksreferenda in te voeren ter correctie- niet eens ter vervanging- van de bestaande staatsrechtelijke verhoudingen.
Het probleem op rechts is natuurlijk dat de gemiddelde DDS-gekkie nog niet het begin van begrip kan opbrengen voor de standpunten van de intellectueel solide FvD, en dus liever een stem uitbrengt op grond van een of andere vage messiaanse heilsbelofte, zoals dat bij de gemiddelde Joop-lezer resulteert in een stem op Jesse Klaver. Hoewel het Forum vooral een partij voor politieke connaisseurs lijkt te zijn zou de toevoeging ‘radicale vereenvoudiging van de Belastingdienst’ op zichzelf al voldoende aansporing moeten zijn om een stem uit te brengen op de partij van Thierry en Theo. Daarbij komt dat de factor charme ook best een rol mag spelen in elke electorale overweging, want het moet ook wel een beetje leuk blijven allemaal, vind u ook niet? Zo vertrouwde een aspirantmilf mij recent nog toe weliswaar de ballen verstand te hebben van politiek, maar zich altijd bereid verklaarde om plaats te nemen op Thierry Baudet’s gezicht, zoals jonge millennialmeisjes maar al te graag het klavertjevier van gerevitaliseerd links zouden willen plukken *amicaal bokst*.
Op zich helemaal niets mis mee, hoewel het wel een tandje minder mag met de messiaanse connotaties, Jesse. Er is meer voor nodig dan uitsluitend energiek engagement om je de status van linkse Messias aan te meten, althans als het je schort aan het benodigde Kennedy-sex appeal om een campagne zonder boodschap met succes te voldragen.
Over seksappeal gesproken. Sybrand Buma, beslist een lieve jongen, maar ideologisch gezien even doorwrocht als een frikandel speciaal. Daarnaast heeft hij zich nooit kunnen ontdoen van de kweeïge maniertjes die nu eenmaal beklijven aan iemand die uitsluitend met de meisjes optrok op het schoolplein, waarbij moet worden aangetekend dat omgekeerd charisma óók charisma is, en zelfs goed kan uitpakken voor de voorman van de christendemocraten, zoals dat ooit Jan Peter Balkenende in de kaart speelde. Voor het overige is het puur amusement om te zien hoe de verschillende partijen, groot en klein, zich in alle bochten wringen om zich te verhouden tot die zwarte spin op de muur (Wilders) die in al zijn roerloze weerzinwekkendheid de huisgasten de stuipen op het lijf jaagt en aldus de gehele campagne bepaalt.
Dat VNL vind ik een non-descript vleesch noch visch-dingetje ontsproten uit de misvatting dat het uitsluitend naar voren steken van het borstje (Jan Roos) genoeg geloofwaardigheid verleent aan een partij om deel te kunnen nemen aan het politieke besluitvormingsproces. Jan Dijkgraaf, hoewel een gevat polemicus zonder vervelende literaire pretenties, slaat als aanvoerder van een beoogde vernieuwingspartij een nogal makke figuur. Ik bedoel: het is een lieve man hoor, die Dijkgraaf, niks op aan te merken- maar, eerlijk is eerlijk, totaal ongeschikt om zich met behoud van lijf en leden te handhaven in het bassin vol haaien dat Den Haag is. Maar al kon hij dat wel, dan nóg is GeenPeil uiteindelijk een onhoudbaar construct dat gedoemd is om te verzakken in het veen van electoraal kleedje-dobbelen, ook al profileert de partij zich als doorgeefluik van de volkswil.
Het probleem met zowel Roos en Dijkgraaf, althans de uitgangspunten van hun respectievelijke partijen, is dat men feitelijk geen principiële uitgangspunten hééft, tenzij je u-vraagt-wij-draaien en op afstand aanstuurbare stemkastjes beschouwt als levensvatbare staatsrechtelijke uitgangspunten. Op grond van een volstrekt terechte afkeer van de traditionele politiek, de vertegenwoordigers waarvan door Thierry Baudet genoeglijk ‘kartelpartijen’ worden genoemd, maakt men de denkfout dat het systeem dan maar helemaal op de schop moet. Een dramatische tegenreflex die haastige onnadenkendheid verraadt alsmede een grove overschatting van de eigen krachten. Dit in schril contrast met de partij van de heren Baudet en Hiddema wier ambities beperkt zijn tot daadwerkelijk principiële onderbouwingen waar men voor of tegen kan zijn, maar desalniettemin blijk geven van enige intellectuele denkkracht, ook al zijn haar politieke concurrente druk doende absurde karikaturen te vervaardigen van des Forums referendale uitgangspunten.
Daarom dus Forum voor Democratie. Stemadvies van een uitgesproken provinciaal met een bevlogen zij het niet bepaald succesvolle lokale politieke carrière achter de rug, bovendien met geen cent ondersteuningssubsidie vanuit Soros en consorten. Voor wat het waard is.
