Extreemlinks is de vijand. No ifs, ands, or buts about it. Altijd geweest ook. Extreemrechts trouwens ook, maar het begint op te vallen dat de geluiden van verkapte geweldsverheerlijking op het ogenblik vooral uit dramlinkse hoek afkomstig zijn, met de juridisch-technisch gezien vrij onplezierige bijkomstigheid dat er niets mee aan te vangen valt. Daarnaast- o gruwel- lijkt het aanvankelijke drammen langzamerhand plaats te maken voor dreigen.
Nu manifesteert het drakenvuur op links zich, zoals hier te doen gebruikelijk, als ongebreideld fatsoensmoralisme, een tikkeltje rancuneus bij de zomen maar zelden écht gewelddadig. Bovendien ben ik de eerste om niet na elke scheet gretige verongelijkt in de faalhaasmodus te schieten, dat wil zeggen scherp geformuleerde kritiek niet te verwarren met potentiele geweldsimpulsen ofzo, maar de steeds grimmiger wordende linksmens, en zijn toenemende ambivalentie inzake het gebruik van geweld, maakt het geheel wel erg guur allemaal, vindt u ook niet?
Zo opperde een nogal non-descript activistenpluisje genaamd Joke Kaviaar onlangs de mogelijkheid van een “maanstondetaart” vergezeld van de wenselijkheid om deze in het aanschijns Thierry’s te werpen want “een fascist” of zoiets. Kaviaar mijn aarsch. Dit is pure surströmming (letterlijk: zure haring): een traditioneel Zweeds gerecht dat uit uitgefermenteerde oostzeeharing bestaat en wordt gekenmerkt door de afgifte van een onzalige riek.
En daar hadden we nog onnozele Anne-Fleur met haar “laten we Geert Wilders bedelven onder 500 stenen” en andere “grappen”. Hoe gepast ook dat men zich bediend van alweer een zinnebeeld uit de mohammedaanse strafwetgeving, net als de recente verwensing van Erik van Muiswinkel die zijn doodenge volgerschare onlangs opriep de Forum voor Democratie-voorman te bestrijden “waar je maar kan”: een uitspraak die trouwens eveneens griezelige overeenkomsten vertoont met een heel bepaald soort, laten we zeggen, door des Heren gedicteerd stammengeschrift dat al dan niet klaagzangerig opgedreund dient te worden door al dan niet gepassioneerde aanhangers van die niet nader te noemen kaste van koppensnellers. Maar dat terzijde.
De hele zaak wordt nog eens een tandje erger qua eng zodra de zelfbenoemde ‘activisten’ zichzelf gaan kenschetsen als ‘verzetslieden’, zelfbenoemde social justice warrior-stijlincarnaties van wijlen Erik Hazelhoff Roelfzema, God hebbe zijn ziel, zoals toen Vrij Nederland onlangs bij de lancering van hun nieuwste ten dode opgeschreven formatvernieuwingsprojectje een blik morele verongelijktheid opentrok waar een walm vanaf sloeg, dat wil je gewoon niet weten: een mengsel van aandoenlijke deugvlijt, ideologisch ressentiment, met als verzuurde slagroom op de beschimmelde taart een voor de gelegenheid uit het mortuarium gereden Jan Terlouw die iets mompelde over ‘touwtjes’ en ‘brievenbussen’, afijn: armoe troef in ons kalme, kabbelende, afgeknabbelde madurodammelandje aan de zee.
De volgende Volkert vult alvast zijn magazijn teneinde de linkse wil te vervullen, zal ik maar zeggen; de volgende ex-kraker met marxistische duurzaamheidsfantasieën legt zijn ligfiets alweer aan op ramkoers met de volgende onwelgevallige politicus.
En dan de tranen. Altijd de tranen. En na de tranen het berouw, gelijk de gewetensvolle vreemdganger na zijn daad. Allerlei verstandige hoofdredactionele commentaren in keurige fatsoenscouranten zullen hun obligate “moord is niet goed, máááájrrr'”-redeneringen uitstallen, de NPO-talkshowcarrousel zal zoals te doen gebruikelijk podium bieden aan een minimum van onwelgevallige opvattingen, maximaal inzetten op opiniërende eenheidsworst, met als gevolg de totale verschraling van het huidige maatschappelijke discours, terwijl onevenredig vetgespekte margeblogjes de mouwen opstropen om alweer de volgende geldinjectie in ontvangst te nemen. Dit alles met dank aan de diepe zakken van hetzelfde lemmingachtige klootjes- en kutjesvolk dat na elke politieke moord de schouders ophaalt en doodleuk links blijft stemmen.
Ik wilde juist een TRALALALALA *KLAPKLAP* aanheffen, toen een gekristalliseerd brokje spuugzuur zich middels eenen gestrengen blafhoest losmaakte van mijn persoontje, neemt u mij niet kwalijk.
