Als kind hoorde ik vaak volwassenen zeggen: ‘Dat is een echte jood’. Daarmee werd een handelaar bedoeld die woekerprijzen vroeg. In de godsdienstlessen vernam ik dat het joodse volk had gekozen voor invrijheidstelling van de moordenaar Barabbas, in plaats van de zachtmoedige Jezus van Nazareth. Dat heeft niet geleid tot antisemitisme. Dankzij de Verlichting leerde ik kritisch na te denken en ontdekte ik geen enkele reden voor jodenhaat. Integendeel, als wetenschapper kwam ik er achter dat onder diegenen die mij sterk hebben beïnvloed er veel joden waren en op cultureel gebied hebben zij enorm veel bijgedragen aan een meer beschaafde wereld. Later kwam ik te weten dat in mijn geboortestad er slechts één joodse familie woonde. Ook werd mij spoedig duidelijk dat de echte schurken de nazi’s waren, die in staat waren tot de meest afschuwelijke misdaad uit de menselijke geschiedenis. Nog verbazingwekkender was dat in andere Europese landen er veel mensen waren die met dit ongedierte mee heulden.
Nu duikt er een nieuw soort antisemitisme op, onder de noemer van de anti-Israël lobby. Op facebook of in colums in de MSM wordt, eventueel onder het motto ’uit liefde voor Israël’ (gekker kan je het niet bedenken), fel van leer getrokken tegen de Israëlische (lees: joodse) politiek. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever of het uitroepen van de Joodse natiestraat, worden gezien als apartheidspolitiek die even fel bestreden moet worden als destijds in Zuid-Afrika. Dat het einde van de apartheidspolitiek er uiteindelijk toe lijkt te leiden dat Zuid-Afrika een shithole country wordt, houden we even terzijde.
Nu zijn er natuurlijk nogal wat argumenten te bedenken om de Israëlische politiek te veroordelen. Evengoed kan begrip opgebracht worden voor een volk dat door meer dan honderdmiljoen vijandig gezinde mensen wordt omringd. Ik wil me hier niet begeven in het mijnenveld van argumenten pro- en contra. Het lijkt verstandiger te zoeken naar wat een oplossing kan bieden. De eerste stap die in bij deze strategie moet worden genomen is het definiëren van het na te streven doel.
Wat zou het doel kunnen zijn? Israël is een democratie – waar gevestigde politici bij wangedrag een gevangenisstraf kunnen oplopen – en presteert excellent op economisch, technologisch, wetenschappelijk en cultureel gebied. Het zou fantastisch zijn als de omringende landen dit niveau ook bereiken. Dit doel wordt in elk geval niet bereikt met haatzaaien. Hoe dan wel?
In de regio is geld zat, vooral door de olierijkdom. Helaas wordt dit voornamelijk verpatst aan de decadente levensstijl van een kleine groep en aan nutteloze prestigeprojecten. Om bovenstaand doel te bereiken zou enorm geïnvesteerd moeten worden in onderwijs. Als alle kinderen, jongens en meisjes, in de islamitische landen van Libanon tot Marokko, excellent onderwijs zouden krijgen, dan zouden zij hun talenten eindelijk eens goed kunnen ontplooien. Mag ik een suggestie geven: de goed opgeleide moslims in Europa zouden hieraan kunnen bijdragen, zoals de missionarissen en zusters destijds in Afrika.
Een tweede middel, naast de geldpot, om het doel van vrede, welzijn en welvaart in die landen te bereiken is samenwerking. Wat de joden in het dorre gebied van het Midden-Oosten hebben bereikt, kunnen de Arabieren en Berbers evengoed, mits zij geen energie en tijd verliezen aan heilloze strijd. Indien de landen van het Midden-Oosten op constructieve wijze zouden samenwerken met Israël, dan wacht het gehele Midden-Oosten een schitterende toekomst.
Mijn conclusie is echter dat van bovenstaande absoluut niets terecht zal komen. De anti-Israël lobby houdt de haat in stand. De oliepotentaten behouden met hun immense rijkdom de macht in handen. De islam zal, zolang er geen Verlichting komt – wat helaas een contradictio in terminis is – altijd de oproepen van de Koran volgen, namelijk dat de joden gedood moeten worden.
