Toen mijn vrouw en ik in 1966 uit Goma in de République Démocratique du Congo vertrokken, kwam een oude man naar mijn vrouw toe. Hij pakte haar handen vast en vroeg: ’Wanneer komen de Belgen terug?’. Congo was toen al zes jaar onafhankelijk en mijn vrouw gaf geen antwoord. Zij wist dat de Belgen nooit zouden terugkeren.
In The Economist van 11 augustus is de necrologie gewijd aan Luc Nkulula. Deze Congolese activist uit Goma, is onlangs op 32-jarige leeftijd omgekomen tijdens een, wellicht door tegenstanders aangestoken, brand in zijn woning. Hij voerde campagne voor democratie, voor eerlijke verkiezingen en tegen het zich vastklampen door politici aan hun machtspositie. In 2016 werd Nkulula nog ontvangen door president Kabila waarbij hij hem verweet te onverschillig te staan tegenover de verkrachtingen en de moordpartijen in de Kivu-provincie, waarvan Goma een administratief centrum is. Daarna werd Nkulula, tijdens demonstraties, een paar keer opgepakt en mishandeld door de politie. Deze idealist die voor geweldloze acties pleitte, vroeg slechts om toepassing van de Grondwet. In Goma had hij een honderdtal tieners rond zich verzameld die hun idealisme in de praktijk brachten door de rommel in de straten op te ruimen en ervoor te zorgen dat er voor de gezinnen zuiver water was.
J’accuse
Onder de slogan ’J’accuse’ beschuldigde in het begin van de vorige eeuw de Franse schrijver Emile Zola de machthebbers van antisemitisme, dat een hoogtepunt vond in de affaire Dreyfus. Dreyfus was een joodse officier die ten onrechte werd beschuldigd werd van hoogverraad en verbannen werd naar Frans Guyana.
De ellende duurt nu in Congo en in de meeste andere landen van donker Afrika al meer dan vijftig jaar. Het is de hoogste tijd om de verantwoordelijken voor deze misdaad tegen de menselijkheid aan te klagen. In eerste instantie kan gedacht worden aan de actievoerders tegen neo-kolonialisme, white supremacy of tegen de witte man, die in hun onnozelheid nuttige idioten zijn in dienst van de schurken in Afrika die hun eigen volk tiranniseren en bestelen.
In tweede instantie kan de Verenigde Naties worden beschuldigd. De VN kan worden gezien als een platform ten dienste van de corrupte machthebbers in Derde Wereldlanden. De VN heeft de onafhankelijkheid van deze landen gepromoot. De afgelopen decennia zijn meer dan honderd miljoen slachtoffers gevallen, vaak onder afgrijselijke martelingen. Hier moet de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties verantwoordelijk voor worden gesteld.
Ten derde zijn verantwoordelijk de regeringsleiders van Europese landen die het hypocriete spel in de Verenigde Naties meespelen. Zolang Macron, Merkel, Michel, Rutte en anderen zich niet uit de VN terugtrekken, blijven ze mede verantwoordelijk voor een van de grootste misdaden tegen de menselijkheid uit de geschiedenis.
Is er een oplossing? In mijn boeken pleit ik voor een alliantie tussen de Europese Confederatie en de islamitische landen rondom de Middellandse Zee, om in zwart Afrika de bevolking te bevrijden van hun tirannen. Dit is de enige weg om ook in dat werelddeel vrede, welzijn en welvaart te brengen.
Voor de goede orde: dit is geen pleidooi voor neo-kolonialisme. We moeten ons eens proberen voor te stellen hoe Afrika er nu voor zou staan indien de landen daar nog steeds Europese koloniën zouden zijn. Het kolonialisme zou wellicht geëvolueerd zijn naar een alliantie op basis van gelijkwaardigheid. Congo zou het meest welvarende land van de wereld zijn, gezien de bodemschatten en de enthousiaste bevolking. Bovendien heeft Europa geen belang met een nieuwe kolonisatie van Afrika: toen die landen onafhankelijk werden, brak voor Europa een periode aan van ongekende welvaart.
