Over de speech van Sigrid Kaag is al veel gezegd – toch bleef het belangrijkste aspect tot dusver onderbelicht. Dat is dat velen juist niet voor hun mening kunnen uitkomen. Kaag roept de ‘goedbedoelende meerderheid’ op om hun vertrouwen in de toekomst openlijk te uiten. Maar velen merken juist dat zij met hun kritiek nergens terecht kunnen. Miljoenen mensen weten dat als zij hun ervaringen benoemen, zij zullen worden uitgesloten, overgeslagen voor promoties of zelfs gecensureerd. Waarom zwijgt zij hierover? Waarom vertelt Kaag maar een deel van het verhaal?
Deze tweets van Hannie en Sywert zeggen meer over de tijdsgeest dan haar speech.
Kaag roept het volk op om positief te blijven en weerbaar tegen “nostalgie en nationalisme” – haar grote boeman is dus Thierry Baudet. In haar speech is een zelf-feliciterende elite aan het woord die zich gedraagt zoals we van een zelf-feliciterende elite verwachten. De dag tevoren zag ik een krantenkop ‘Helft van D66-stemmers heeft spijt van stem’. Daarmee was feitelijk méér gezegd dan met die hele toespraak.
Gemotiveerd door de vele verhalen die ik opving in de samenleving, werk ik nu aan het boek Kerkgangers & Zuilenbouwers. Dit bevat verhalen van mensen die zich vergeten en gemarginaliseerd voelen door Kaag. Het idee van de Nieuwe Zuil is dat er daadwerkelijk vrij en constructief wordt gesproken over de problemen die velen in het alledaagse leven ondervinden. Ook worden er sociaal-economische banden gesmeed, om sociale en bedrijfsmatige uitsluiting te beantwoorden met de standvastigheid van een eigen gemeenschap, die bestaat uit realisten, rebelse patriotten en vrijdenkers. Gestoeld op positieve waarden als rationaliteit, creativiteit, innovatie en meritocratie. Zo’n gemeenschap is nodig, want Kaag is eenzijdig uit op het uitsluiten van mensen die vrijzinnig nadenken over immigratie, integratie, islam en identiteit.
Al eerder heb ik toegelicht hoe Frans Timmermans dezelfde truc gebruikt als Kaag. Als politici geen grip meer hebben op de wereld – omdat zaken als migratie en economie inmiddels globale aangelegenheden zijn – dan gaan ze peptalks geven en mensen oproepen om “de moed erin te houden” en “niet toe te geven aan angst”. Die “angst” wordt dan geprojecteerd op nationalisme, oftewel op politieke tegenstanders. Oldest trick in the book.
Als het in Europa écht uit de hand loopt, dan hebben zij bodyguards die op rekening staan van de belastingbetaler. Hun kinderen gaan naar veilige roomblanke scholen en sowieso zijn hun netwerken zó kosmopolitisch en globaal dat de tickets naar New York bij wijze van spreken op het nachtkastje liggen. Als dat je privileges zijn, dan is het makkelijk praten over een “zwijgzame meerderheid” van mensen die het goed bedoelen. Marie Antoinette die op de vooravond van de Franse Revolutie verklaarde: “Als de mensen geen brood hebben, dan eten ze toch cake?” Dat niveau.
Haar speech is doorzichtig en onsubstantieel, want de plot is in een notendop dat grote groepen mensen die haar utopieën niet delen, worden weggezet als complotgekkies:
“We merken steeds meer dat delen van de samenleving vatbaar zijn voor halve waarheden, manipulatie en fake news waarbij de internationale orde wordt getypeerd als een zogenaamd cultuur-marxistisch project.”
Een oud Brits beleidsdocument over de Europese Unie maakte recent veel los. Velen noemen het document FCO30/1048 “oud nieuws”, maar het had juist zo’n impact omdat de conclusies nog staan als een huis. De auteur beschreef in 1971 klinkklaar dat het stichten van een politieke Europese gemeenschap betekent dat er “afscheid wordt genomen van soevereine democratieën met bijbehorende nationale representatie”.
Als dit “manipulatie” zou zijn, waarom maakt EU-president Juncker het deze critici dan zo makkelijk, door in Trier een standbeeld van Marx te onthullen? Zeer pijnlijk voor de Centraal- en Oost-Europese lidstaten, waar in naam van de marxistische ideologie honderdduizenden mensen zijn vermoord. Wat een statement naar de generaties die opgroeiden in marxistische onderdrukking! Als ik hen was, zou ik graag afwillen van Kaags “internationale orde”.
Ze zweeg hierover in alle talen. Diverse media voeren haar speech op als groot statement van nationale verbinding en verzoening – maar zodra zij het woord nam wisten we dat dit gewoon op een bagatellisering van de feiten zou uitdraaien die een aanval op haar politieke tegenstanders inluidt. De zoveelste poging om het volk in slaap te sussen is vooral slaapverwekkend voor de kritische lezer. Ik begrijp dat met de PVV nog niet eens een verkennend gesprek is gevoerd tijdens de formatieronde – hoe kan ze dan lullen over “uitgestoken handen” en “wederzijds begrip”? Nou ja, pure hypocrisie. Zo kan dat.
Hoezo “manipulatie van de feiten” – kijk nu eens naar Duitsland. De Nederlandse media kopiëren berichten over hoe daar “rechts-extremisten” zijn opgepakt, nadat het hoofd van de Duitse inlichtingendienst Hans-George Maaßen eerst verklaarde hoe de aanvallen van rechts-extremisten op buitenlanders waren verzonnen. Iedereen die enige twijfels heeft wordt als gekkie weggezet. Dit is dubbeldenk – rechtstreeks uit 1984, het boek over totalitarisme van George Orwell.
En dat cultuurmarxisme (juist gespeld) een complot zou zijn, die consensus is allang doorbroken. In een debat onderstreepte inmiddels zelfs Anton Jäger – de academisch geschoolde wonderboy van intellectueel links in België – dat het woord cultuurmarxisme verwijst naar een terechte kritiek op links. Ook volgens Jäger is links “te culturalistisch geworden”, te geobsedeerd door kolonialisme, deconstructie en hegemonie, zodat de gewone werkende man – waar het Marx in beginsel om te doen was – totaal wordt vergeten. Luister het hier maar na.
Sowieso rammelt Kaags concept van “een goed bedoelende meerderheid die zich moet uitspreken”. Als ze zich in wat meer diverse literatuur had verdiept, dan had ze dit kunnen begrijpen uit de Muqadimma van de islamitische geleerde Ibn Khaldûn. De vreedzame meerderheid heeft nog nooit in de geschiedenis het verschil gemaakt: het zijn altijd militante en hecht samenballende minderheden die de koers bepalen. Bij de staatsgreep van de bolsjewieken maakte de vreedzame meerderheid geen verschil. Vandaag tracht een gesloten club van technocraten boven de democratie te opereren – namen als Soros en Selmayr moeten toch belletjes doen rinkelen. Binnen de islam bepalen dogmatici en fanatici de koers – zie het debat over salafisme. Niets daarover in haar speech.
Kaags toespraak leert ons dus niets nieuws en bevat halve waarheden. Zelfs de oproep om in dialoog te gaan blijkt onoprecht. Dit maakt de speech zowel oppervlakkig als hypocriet. De reden dat ik de speech toch heb behandeld, is wegens het beroep dat velen op mij hebben gedaan. Ze zeiden: “Sid, maak duidelijk dat Kaag er naast zit, dat velen juist niet de kans hebben om zich uit te spreken.” En dat is precies hoe de vork in de steel zit. Velen houden hun mening angstvallig voor zich – bang voor de effecten op hun reputatie, carrière, relaties en financiën. Deze speech duwt hen verder in de marge, door integere mensen met zorgen en kritiek als nostalgische azijnpissers weg te zetten.
