Theo Francken (N-VA) presenteerde onlangs zijn boek op het Europarlement. Hij is staatssecretaris Asiel en Migratie in België. Zijn werk Continent zonder Grens (2018) bevat de sleutelpassage om het unieke verval van West-Europa te begrijpen. Hoe men het ook wendt of keert: feit blijft dat het Westen het énige machtsblok in de wereldgeschiedenis was dat bewust heeft gedekoloniseerd en vrijwillig haar macht afstond. Dat geschiedde zowel bij het afschaffen van de Apartheid in Zuid-Afrika als vandaag via de soevereiniteitsoverdracht aan de VN. Vanuit goede christelijke naastenliefde delen de Europeanen hun macht met anderen en uiteindelijk betekent dit hun eigen ondergang.
Voordat Francken aan zijn verhandelingen over praktisch migratiebeleid begint, wil hij het grondmotief van de huidige bevolkingsverandering begrijpen. Angela Merkel stond enige tijd bekend als uitdraagster van een zakelijke no-nonsense politiek. In 2010 verklaarde ze dat “de multiculturele samenleving is mislukt”, in 2015 gevolgd door “Wir schaffen Das”. Dit nodigde de hele Derde Wereld naar Duitsland uit – inmiddels is het écht te gek geworden. Zelfs het economische motief ‘arbeidskrachten werven voor een vergrijzende samenleving’, is niet meer vol te houden. Dit is wat een Roemeense ingenieur van een jaar of dertig letterlijk zei: “Duitsland wil natuurlijk dat ik bij hen kom werken met mijn expertise, voor een loon dat veel hoger ligt dan in Roemenië. Maar hoe dan? Nu is er letterlijk geen ruimte meer voor mij met al die Afrikaanse migranten.”
Merkels transformatie is enkel te begrijpen vanuit concepten zoals de erfzonde en boetedoening; vanuit gevoelens van schuld en schaamte, de hunkering naar verlossing en vergeving. Zoals dr. Esther van Fenema destijds uiteenzette, kan mijn boek Avondland en Identiteit (2015) in deze ene zin worden opgesomd: de meeste linkse ideeën zijn voortzettingen van religieuze verlangens in een ontkerkelijkte vorm. Oftewel het grondmotief voor de zelf-opheffing van de West-Europese macht ligt in een psychologie die door het christendom is gevormd. Inmiddels bevind ik mij in goed gezelschap met deze analyse: het staat precies zo in het boek van Theo Francken (p. 45).
“De allerbelangrijkste reden waarom landen als Japan, China of de Arabische golfstaten geen clandestiene migratie toelaten en Europeanen wel, is het typische Europese schuldbesef. Eerst en vooral naar jezelf kijken, aan doorgedreven introspectie doen, morele zelfperfectie nastreven en, als resultaat daarvan, morele superioriteit uitstralen: het zijn bij uitstek christelijke en daardoor Europese karaktertrekken. ‘Huichelaar, haal eerst die balk uit uw eigen oog. Pas dan zult ge scherp genoeg zien om de splinter te kunnen verwijderen die in het oog van uw broeder zit,’ wist Jezus van Nazareth al. Eeuwen van christelijke opvoeding, zowel thuis, op school, in de jeugdbeweging als in de kerk, hebben dat morele principe erin gedramd. De Europeaan moet zich altijd en overal schuldig over voelen. Over zowat alles. En wie dat niet doet, die moet vooral heel veel ‘schaamte’ voelen.”
Ligt hier een verband met de recente uithaal van Klaas Dijkhoff (VVD) naar de katholieke kerk? Toen hij de handschoen opnam tegen de kerk, was dit een daad die volgens Jurriaan Maessen “evenveel moed vereiste als kogels afvuren op een lijk”. Een schot in de roos – doch tegelijk kan men zich afvragen hoeveel moed er nodig is om kogels af te vuren op “jonge mannen met vlinderdassen” van een spraakmakende podcast of op het blad Epoque. Beiden zijn toch kleine pogingen om het absoluut dominante linksliberaal-globalistische c.q. postmodern-cultuurmarxistische wereldbeeld te doen kantelen – daarvoor is enige spirituele moed vereist.
Ook is er weinig moed te bespeuren bij (sommige auteurs van) een ander groot weblog ter rechterzijde, waar er soms opportunistisch over mensen als Wierd Duk of Paul Cliteur wordt heengekotst. Laat dat maar over aan de Joops en Jalta’s van deze wereld: die afkeurende mening is immers al overal vertegenwoordigd en wordt bovendien gesubsidieerd. Het zal met adverteerders te maken hebben – met pruimbaar blijven in medianetwerken en met doelgroepenmarketing. Maar niet met moed. NRC en de Volkskrant zullen ook niet over Joop.nl of Republiek Allochtonië heenkotsen. Dat is hoe hun dominante wereldbeeld, dominant blijft.
Mijn gevolgtrekking is dat de weg naar de verdeuging van zowel het bedrijfsleven als het medialandschap onafwendbaar is ingezet. Alles wat niet deugt moet kapot, zelfs als het rendeert (zie de adverteerdersboycot rond Dumpert). Het enige wat de plichtmatige aanvallen van realisten op andere realisten bereiken, is dat je uiteindelijk zowel je economische positie verliest als je intellectuele zelfstandigheid om naar eigen inzicht te denken en te schrijven. Zie dit onder ogen, leg je erbij neer: verenig jezelf in een Nieuwe Zuil en keer de deugdynamiek de rug toe.
Wie twijfelt, kan mijn eerdere boeken raadplegen en met eigen ogen zien hoeveel van die analyses tot dusver zijn bewaarheid. Ongetwijfeld zal dit verhaal van alle kanten kritiek losmaken, maar fuck it – iemand moet deze harde waarheid erin rammen. Timmermans en Heiko Maas sloegen al hun klauwen in het internet en spoedig is het voor een oproep tot vereniging te laat. Voor wie mij niet gelooft is er altijd Jan Gajentaan die tot dezelfde conclusie kwam. Lees het maar na, hoe zijn realiteitszin – zijn zicht op de brute kracht van eenzijdig links gedram en de werkelijkheid van censuur en uitsluiting – het won van zijn weerzin tegen vereniging en solidariteit.
De maatschappelijke zuivering van alles wat niet politiek-correct is kan zo effectief geschieden door de religieuze ondergrond waarop linkse identiteitspolitiek gedijt. Francken onderstreept de kracht van schuldgevoelens over de ‘superieure’ positie van het Westen en van schaamte over de bijbehorende geschiedenis. Daarvan wordt er voortdurend ingehamerd hoe ‘koloniaal’ dat verleden zou zijn. Immers, de kerngedachte is dat “de laatsten de eersten zullen zijn, en de eersten de laatsten”. Mijn familie heeft nooit van enig kolonialisme geprofiteerd – zij trokken hun groente met de eigen bemodderde handen uit de klei. Daarnaast ben ik agnostisch opgevoed. Juist hierom voel ik de aantrekkingskracht van een Nieuwe Zuil. Zie ook dit citaat van Houellebecq:
“Ik kom zelf uit het volk en ik ken het volk. Dit is een groot verschil met veel auteurs. Zelfs als ze links afwijzen dan nog laten ze zich door hen intimideren, omdat ze ergens een verheven en sacraal gevoel hebben bij de notie van ‘het volk’. Zo is mainstream rechts gaan geloven dat links het moreel goede vertegenwoordigt – ze durven zich nauwelijks te verzetten.”
Dit “gevoel van het volk” dat hij beschrijft is een Hebreeuws-christelijk thema. Het idee dat lijdzaamheid en nederigheid zullen worden beloond – dat met het Einde der Tijden de rollen omgedraaid zullen zijn. De zwoegers en slaven zullen door God worden aangewezen als de ware uitverkorenen: the meek shall inherit the earth. De seculiere enting op dit theologische grondplan verklaart de cultuurmarxistische obsessie met ‘zwakkeren in de samenleving’: met identity politics in naam van slachtoffers. Het wrede ‘Witte Westen’ neemt de plaats in van het Romeinse Rijk, dat in het bijbelboek over de Apocalyps wordt neergezet als een hoogmoedig construct, gestoeld op zeven “met bloed bedrenkte heuvels”. Het goede leven van enkelen is gebouwd op het lijden van velen.
Dit hele verhaal – zowel het deel over de migratie als over media en theologie – komt tot uiting in de linkse zegswijzen: “Do you want to be on the right side of history?” en “Het is 2018!” De geschiedenis zélf komt hier op de plaats van God als hoogste autoriteit. ‘De geschiedenis is een gelopen koers’, zegt de gutmensch. ‘Het eindpunt is geopenbaard, dus op een dag wordt er op je teruggeblikt en dan blijkt dat je een homo-hater was. Wil je dat? Dan zal er met je worden afgerekend!’ De dragende theologische notie is die van een voorbepaalde geschiedenis die tot voltooiing komt.
De toekomst van Europa gaat multicultureel zijn, maar zelfs volgens Merkel werkt dat niet, dus de toekomst is feitelijk multi-etnisch. Die toekomst gaat ons vandaag bekijken. Wij van TPO tot GeenStijl tot Novini en De Dagelijkse Standaard zullen worden beoordeeld als ‘xenofobe rednecks’ en ‘alt-righters’ die zich wanhopig bleven verzetten tegen de onvermijdelijke toekomst; wij bleven krampachtig weigeren om de poorten van Europa te openen voor degenen die de werkelijk diverse toekomst belichamen van dit continent. Sommigen vrezen dit toekomstige oordeel en proberen nu aflaten te kopen in de vorm van cheap-shots op andere realisten. In één van zijn darkest moments vertrouwde Ismail Selvi mij het volgende toe (dit was vlak voordat hij zijn media-carrière afbrak):
“Sid, dit waanzinnige migratiebeleid zal ooit totaal escaleren en wat er dan gebeurt zie ik nu al aankomen. De mensen die dit debat vandaag aanzwengelen en écht staan voor onze vrijheid – zij zullen worden vergeten en gemarginaliseerd. De glibberige lieden die nu geforceerde middenmeningen uiten, zullen ietsjes kritischer worden en direct alle spotlights krijgen.”
Nog niet overtuigd? Luister dan naar Timmermans: Europe will be Diverse, or War! Zijn speech verklaart zijn zienswijze als geseculariseerde katholiek: “Diversity is our Destiny!” Al eerder schreef ik dat nu politici door de globalisering hun grip verliezen op migratiepatronen en op economische vestiging (zie Unilever), ze hun toevlucht nemen tot theologische beeldspraak. Zieligheid is sacraliteit.
Theologische beeldspraak staat tegenover realistische beeldspraak – zodoende zou ik niet durven afsluiten zonder een laatste parel uit het boeiende werk van Francken.
“In zijn ‘Brief aan de Galaten’ schreef Paulus: ‘Er zijn geen Joden of Grieken meer, slaven of vrijen, mannen of vrouwen – u bent allen één in Christus’. En als we allemaal gelijk zijn in de ogen van God, wie is de Europeaan dan om daar anders over te denken? Dat was ook de boodschap die paus Franciscus bracht toen hij op 25 maart 2016 in het Vaticaan de voeten waste van moslim-migranten uit Mali, Eritrea, Syrië en Pakistan, die stuk voor stuk op illegale wijze Europa waren binnengeraakt. De christelijke filosofie, waarin de Westerse cultuur gedrenkt is om de simpele reden dat ze er nu eenmaal uit is voortgesproten, verklaart dan ook voor een groot stuk waarom je in Europa wél hoort ‘dat de wereld van iedereen is’, en niet in Tokyo, Beijing, Tel Aviv, Ryad of Ankara.”
Wij concluderen met Francken dat Westerse verworvenheden zoals liberalisme, met de nadruk op individuele vrijheid en persoonlijk geweten, mede het product zijn van het christendom. Specifiek van de notie dat iedere ziel voor God een entiteit op zich is en dat bekering een persoonlijke aangelegenheid is. De fout is nu, dat vanuit dit denken iedereen wordt gezien als ‘een ziel die gered kan worden’, en dat niet meer wordt erkend dat mensen dragers en verspreiders zijn van de cultuur waarmee zij zijn geprogrammeerd. Hierdoor worden Westerse rechten en vrijheden uitgebreid naar lieden die zichzelf niet zozeer als individuen zien, maar als verlengstukken van een niet-Westerse collectiviteit (de Umma). Dit is het falen van mensenrechten en van de VN, die vertrekt vanaf het theologische uitgangspunt van één grote verbroederende wereld-eenwording.
