Voetbal en diplomatie hebben dezelfde ontwikkeling doorgemaakt. Oorspronkelijk een bezigheid voor gentlemen, gekenmerkt door fair play en hoffelijkheid, zijn voetbal en diplomatie heden ten dage al te vaak te associëren met ernstig wangedrag. Voetbal is onlosmakelijk verbonden met hooliganisme, omkoperij en immorele bedragen om de spelers te kopen en te betalen. Diplomatie gaat samen met het niet kunnen veroordelen van misdrijven begaan door diplomaten en het ongestoord kunnen smokkelen van geld, diamanten en drugs.
Sommige diplomaten lappen niet alleen de verkeersreglementen aan hun laars. Ze maken zich ook schuldig aan moord en foltering. De bekendste en meest trieste voorbeelden zijn het doodschieten van een Brits politieagente vanuit de Libische ambassade in Londen op 17 april 1984 en het folteren, vermoorden en in stukken hakken van de journalist Khashoggi in het Saudisch consulaat in Istanboel op 2 oktober laatsleden. Verder is het overbekend dat Afrikaanse diplomaten koffers vol geld en diamanten, gestolen van hun eigen volk, overbrengen naar bankkluizen in Europa.
We hoeven er geen doekjes om te winden. Het misbruik van de diplomatieke onschendbaarheid komt vrijwel uitsluitend voor bij Arabieren en zwarte Afrikanen. Daar is blijkbaar een fundamenteel gebrek aan beschaving. Dat geldt trouwens ook op andere terreinen. Denk bijvoorbeeld aan het vervoer van strijders, wapens en munitie in ambulances of aan het afvuren van raketten vanuit scholen of ziekenhuizen. Wandaden die het monopolie lijken te zijn van Arabieren.
Veel mensen trekken hier, in stilte of brutaal op de sociale media, de conclusie dat er iets fundamenteel fout is bij het Arabische en zwarte ras. Dit is een denkfout. In alle rassen zijn de talenten en is de intelligentie evenredig verdeeld. In elk ras zijn de meeste mensen van goede wil, rechtvaardig en vredelievend. Waar het hier om gaat is diegenen die misbruik willen plegen van de goedgelovigheid en het vertrouwen van anderen of van de samenleving als zodanig, tijdig de pas af te snijden. Het gaat altijd om een beperkte groep, waardoor helaas een gehele bevolkingsgroep er onder lijdt of er een slechte naam door verkrijgt.
Bij hooligans is de oplossing strenge straffen en hun gedrag is te voorkomen door ze als vee via hekken naar aparte hokken in het voetbalstadion te leiden. Bij immigranten die makkelijk kunnen frauderen omdat onze westerse instellingen gebaseerd zijn op het vertrouwen in de burgers, moet vanaf het begin streng worden opgetreden, zonder naïef geloof in de goedheid van de mens. Sommige linkse partijen hebben binnen hun eigen gelederen aan de lijve ondervonden waartoe hun goedgelovigheid kan leiden. Bij diplomaten ligt optreden moeilijker wegens hun diplomatieke onschendbaarheid, een erfenis uit de 19de eeuw toen diplomaten nog gentlemen waren.
Het grote probleem dat we in het Westen hebben met mensen uit het Midden-Oosten en Afrika is dat de regimes van die landen meestal dictaturen zijn of de leiders vormen een “elite” die alle macht en vrijwel alle rijkdom naar zich toetrekt. Hun diplomaten en andere vertegenwoordigers in internationale instellingen, zoals de VN, Unicef of de Unesco, zijn familieleden of clangenoten van dezelfde “elite”. Met andere woorden, een kleine groep mensen die hun eigen landgenoten wreed onderdrukt en besteelt, zetelt in al die organisaties en deze lieden genieten bovendien diplomatieke onschendbaarheid. Dit komt er op neer dat de internationale diplomatieke gemeenschap medeplichtig is aan diefstal en corruptie op grote schaal en de grove schendingen van de mensenrechten in die landen.
De oplossing ligt voor de hand. De beschaafde landen moeten zich terugtrekken uit de internationale organisaties en diplomatieke onschendbaarheid moet worden opgegeven. Dit lijkt mij een morele plicht, gezien de ernst en de hardnekkigheid van mensonwaardige wantoestanden in islamitische en Afrikaanse landen en het grove misbruik van de onschendbaarheid door diplomaten. De internationale organisaties houden, onder andere door het vetorecht van de landen, dictaturen in stand en ze verhinderen militair en ook humanitair ingrijpen. Europa en de Verenigde Staten kunnen best samen op eigen houtje interveniëren waar dat nodig is. De volkeren in de landen waar zoveel ellende heerst, zullen er ons dankbaar voor zijn.
