Eerder dit jaar kwamen regeringsleiders bij elkaar om te praten over migratieproblematiek. Dit leidde tot een verklaring waarin regeringsleiders zich committeren aan vervolgstappen. Deze verklaring gaat later dit jaar leiden tot het ondertekenen van een vervolgverklaring. Een vervolgverklaring die, volgens onze premier, niet bindend zal zijn maar die toch gevolgen gaat hebben. Het gaat te ver om een volledige close-read van deze documenten te doen aangezien dit een bijzonder lang artikel zou worden. Ik heb dan ook een lezing van deze documenten in vogelvlucht gedaan, waarbij ik elementen die ik relevant acht voor de vuist weg heb vertaald naar het Nederlands, en daarbij mijn eigen opmerkingen heb geplaatst. Hieronder het eerste document. Later deze week zal ik het nog te tekenen tweede document voor u samenvatten.
Overwegingen en doelen die in het document genoemd worden zijn, onder meer:
“Toename van aandacht in het gevecht tegen xenofobie, racisme en discriminatie. De partners zullen actie ondernemen tegen deze fenomenen, en trachten een gebalanceerd narratief te promoten over migratie en expats, gebaseerd op feiten, waarbij de positieve contributie van de ontwikkeling van gemeenschappen in landen van origine, transit en bestemming wordt benadrukt.”
Wat we hier lezen is dat de ondertekenende partners, waaronder dus Nederland, nieuws en berichtgeving gaan sturen door feiten en data te cherrypicken en daar positieve elementen uit te halen. Dit betekent dat als bijvoorbeeld migratie tot criminaliteit leidt deze niet genoemd zal worden, maar dat als één migrant succesvol een bakkerij begint dit met staatsgeld zal worden uitgevent als blijk van hoe positief migratie is.
Dan doelstelling 8:
“Verbeteren van bescherming van migranten en personen die internationale bescherming nodig hebben, omdat ze zijn gesmokkeld en slachtoffer zijn geworden van ‘human trafficking’.”
Hier lezen we dat migranten die willens en wetens duizenden kilometers reizen en daar evenzovele duizenden euro’s voor betalen eigenlijk willoze slachtoffers zijn van mensensmokkelaars. Dit gaat natuurlijk voorbij aan het feit dat zonder een actieve rol van deze ‘slachtoffers’ er geen mensensmokkelaars zouden zijn. Vanzelfsprekend kan hier tegenin gebracht worden dat oorlogsslachtoffers nou eenmaal geen andere keuze hebben, maar bekend is dat slechts een kleine minderheid van migranten oorlogsslachtoffers is. Daarnaast gaat het bij de focus op deze slachtoffers voorbij aan het feit dat ook de gemeenschappen waarheen wordt gemigreerd hier gerechtvaardigde belangen heeft. Aan deze belangen wordt volledig voorbij gegaan. Zo wordt niet genoemd dat meegewogen moet worden wat de negatieve impact voor migratie is zoals de directe kosten, de druk op de sociale zekerheid en de maatschappelijke coherentie.
We gaan naar doelstelling 19:
“Het formuleren van concrete antwoorden op vraagstukken over bescherming van en hulp aan mensen die betrokken zijn bij mensensmokkels, in het bijzonder vrouwen en kinderen.”
Het is nobel om zwakkeren te willen helpen maar de vraag is natuurlijk wat deze ‘hulp’ betekent. Het is een holle frase. Maar het is ook een bal voor open doel: het is gemakkelijk te interpreteren als een overeenkomst om voor deze groepen permanente toegang tot ons continent te vergemakkelijken. Het is immers moeilijk om in te zien wat ‘hulp’ en ‘bescherming’ anders zouden betekenen.
Dan wordt er gesproken over ‘terugkeer van illegale migranten’. De insteek is “het steunen van het principe van het niet terugsturen van migranten naar landen waar zij in de problemen komen en de voorkeur geven aan vrijwillige terugkeer’.
Dit is voer voor het Europese Hof. Immers, de gebruikte term voor dit principe “non-refoulement”, is een kapstok waaraan verschillende omstandigheden kunnen worden opgehangen, inclusief simpelweg armoede of gebrek aan werk en opleiding in het thuisland. Het Europese Hof heeft de gewoonte dit soort overeenkomsten zeer strict te interpreteren (waarover later deze week meer), wat er toe kan leiden dat aan terugsturende landen verplicht wordt om financieel en organisatorisch bij te dragen aan ‘menswaardige’ warme nestjes van terugkeer in het thuisland. Dit kan leiden tot gerechtelijk afgedwongen ontwikkelingshulp in het kwadraat, vooral ook als we ‘objective 10‘ erbij lezen:
“Het aanmoedigen van programma’s die garantie geven voor een veilige en duurzame herintergratie van migranten, met volle erkenning van hun rechten en waardigheid.”
Samenvattend staan er in dit eerste document al genoeg elementen die een ferme discussie in ons parlement noodzakelijk maken. Vreemd genoeg geeft onze volksvertegenwoordiging niet thuis. Het is maar de vraag waarom de mensen die zich laten inhuren door de burgers van Nederland om een vinger aan de pols te houden van de regering simpelweg aan werkweigering doen. Het doet vermoeden dat er een lobby achter zit. Wat is er immers mis met zich normaal en publiekelijk te laten informeren?
Zoals gezegd zal ik later deze week het nog te tekenen document voor u lezen en hapklaar samenvatten.
