Geen dag gaat voorbij zonder dat er een of ander krant- of tijdschriftartikel de revue passeert, waarin de moeilijke zoektocht naar een duurzame liefdesrelatie onder de loep wordt genomen. Hoe kan het, zo luidt de algemene teneur, dat in onze huidige ge-socialemediatiseerde maatschappijen een partner vinden zo moeilijk is? En vooral, waarom lijkt het voor hoogopgeleide vrouwen vrijwel onmogelijk om een matchende levensgezel aan de haak te slaan?
Dit is een filosofische kwestie, zoveel is duidelijk. Hieronder onderneem ik een zeer ernstige poging om dit existentieel raadsel op te lossen.
In sommige, meer rurale dorpen en gemeenten, is het nog steeds de gewoonte om je op te maken wanneer je naar de (jaar)markt gaat. Helemaal opgedirkt, inclusief foute lippenstift plus een teveel aan mascara voor de ladies en de nieuwste Nike Air Max-schoenen voor de homies, strijden de beide geslachten er om een paringspartner.
De lokale markt als datingbureau heeft evenwel zijn beste tijd gehad. Er is een meer globale markt voor in de plaats gekomen. De geneugten van de technologische vooruitgang zijn immers voor eenieder beschikbaar geworden. Ook vrouwen met een froufrou en een teveel aan lippenstift, zowel als mannen met Nike Air Max-schoenen aan hun voeten, zijn in de mogelijkheid om middels de meest moderne hightech-snufjes aan een partner te geraken.
‘Leuk’, zou je zo denken, ‘dan is er lekker veel keuze’. Ja, dat zou je denken.
En toch lijkt een toegenomen aanbod geen criterium te zijn, dat het vinden van een partner vergemakkelijkt. Die moderne partnermarkt situeert zich nochtans op het wereldwijde web. Tinder biedt partners aan, die je met behulp van een tik met je vinger kunt bestellen. Na wat heen en weer geswipe, selecteer je de man of vrouw van je dromen. Aangezien zowat alles in een moderne samenleving gebouwpakketiseerd is, stel je immers niet enkel je nieuwste Trek-fiets en je IKEA-keuken samen, maar ook je entourage. En dus ook je (potentiële) partner.
En dan komt het. Dan zien we hoezeer make-up en sportschoenen aan marktwaarde verloren hebben. In de plaats zijn gekomen iets uitgebreidere eisenlijsten. Want zoals jonge meisjes dromen van ridders op witte paarden, zo schijnen hun oudere geslachtsgenoten anno 2018 te dromen van bordkartonnen Colgate-figuranten met een xylofoonbuik. Daarenboven verwachten de swipesters van dienst een man ‘met donker haar, lichte ogen, ongeveer 1,88 meter lang, een goedbetaalde en met de nodige status gepaard gaande job, sexy schoenen, grappig, lief, streng, serieus, amusant, multicultureel, religieus, niet-religieus, dominant, onderdanig, enzovoort.’ Een realistische shoppinglijst.
Nu goed, de dames het hunne natuurlijk. Sinds de democratisering van de geslachtelijke verhoudingen, zijn ze namelijk stevig omhooggeklommen op de studeerladder. Universiteitsaula’s puilen uit van de dames en ziekenhuizen tellen vaak een hoger percentage aan vrouwelijke dan aan mannelijke artsen. Ik laat andere sectoren links liggen, aangezien een opsomming van álle sectoren iets te ver zou leiden.
In hun jongere studentenjaren tikken mannelijke studenten vrouwelijke studenten op de kop en vice versa. Belangrijke kwaliteiten als man zijn dan: er goed uitzien, ontiegelijk veel vrienden hebben en als het even kan voorzitter zijn van de cantus. Sociologen noemen dit fenomeen waarbij mensen tijdens hun studentenjaren een levensgezel meepikken de ‘eerste partnermarkt’.
Na enkele jaren geraken beiden uitgekeken op elkaar (‘Het was op. Ik voelde hét niet meer. Et cetera.’) en wordt de scheiding ingezet. Die is trouwens een beetje vergemakkelijkt, dankzij progressieve politici die meegaan met hun tijd. De betekenisloosheid van het huwelijk, van kinderen en alles daarrond, werd derhalve een beetje gekatalyseerd door politici die het beste voorhebben met de moderne mens.
Na wat bedrog, elkaar het leven zuur maken en de kinderen van zich vervreemd te hebben, begeven beide geslachten zich op wat sociologen de ‘tweede partnermarkt’ noemen. Het spreekt voor zich dat goedkope mascara en Nike Air Max-schoenen, noch voorzitter zijn van de cantus, voldoende zijn om op deze marktplaats een goede koop te doen. Bepaalde behoeften zijn op 35- à 40-jarige leeftijd immers meegeëvolueerd met hun tijd.
Neen, om een slag te slaan die het waard is om op Instagram te worden gepost, dient een moderne mens een totaalpakketje aan de haak te slaan. Ik beschrijf even kort hoe zo’n totaalpakketje eruit ziet voor respectievelijk een moderne vrouw en een moderne man.
Een vrouw van circa 35 jaar oud is een meisje met een rugzak. De rugzak met K3-foto’s erop, is tegen die tijd vervangen door een rugzak vol kommer en kwel. De kommer bestaat uit de saaie voorspelbaarheid die een geregeld leven nu eenmaal kenmerkt. En de kwel bestaat uit het zien van die lachende vriendinnen op Instagram. En de naar haar lonkende manskerels op Tinder.
Helemaal uitgekeken op die saaie piet waarvan ze toch allang geen gebruik meer maakt, besluit mevrouw op een blauwe maandag de kat de bel aan te binden. Ze regelt – indien mogelijk samen met haar vriendinnen tegen wie ze heeft verteld over wat voor een lul haar man nu eigenlijk is – het uit elkaar gaan. Dankzij de altijd faciliterende overheid, is het paperassenwerk – nodig om een einde te maken aan het heilig verbond tussen man en vrouw – in een wip geklaard.
Nu is het tijd voor de ex-vrouw en alleenmama om de verdiende bloemetjes nog eens buiten te zetten. In een afwisseling van onveilige seks, veel te dure citytrips en ellenlang gejeremieer in Facebookgroepjes van en door gescheiden vrouwen, verliest de vrijgevochten ex zich gedurende enkele maanden in de meer vluchtige geneugten des levens.
Na een tijdje echter, wanneer blijkt dat die dekselse rekeningen blijven komen, dat die drieëntwintig citytrips van de afgelopen maanden nog afbetaald moeten worden, dat die negentig morning-afterpillen en die inderhaast gepleegde abortus toch ook weer geld kosten (echt voor álles moet een mens tegenwoordig betalen!), besluit mevrouw ex zich te wijden aan het vinden van een ‘geschikte’ partner.
Zoals gezegd veranderen behoeften mee met de tijd. Een jonge knaap, nog groen achter de oren en weinig financieel bedeeld, is passé. Wat de moderne, gescheiden vrouw verdient (‘Because she’s worth it!’, zeggen ze bij ‘Dove’), is een rijke, knappe man met een hoge status. Zo’n kerel die weet wat ‘ie wil. Een man uit één stuk. Want op die manier kan de moderne ex-vrouw haar opleiding tot lifecoach vervolmaken en verder werken aan zichzelf.
‘Allemaal goed en wel’, hoor ik u denken, ‘Maar waar zijn de kinderen in dit ganse verhaal?’ Goed dat u er mij aan doet denken. En haar. Want we waren ze allebei even uit het oog verloren.
De kids, die redden zichzelf wel. Die zaten al in de jeugdbeweging. En in de grote vakantie gaan ze met vrienden op stap, reizen met een organisatie en trekken er als het kan nog even opuit met hun financieel gepluimde papa. Het doen en laten van hun mama kunnen ze volgen via Instagram en Facebook. Als bevestiging van haar moederschap slash eigenliefde, controleert mamalief sowieso altijd even de likes onder haar berichten.
Om te checken of zoon- en dochterlief hun mama wel op handen dragen. En om de goegemeente te verzekeren van haar plichtbewuste inborst, post ze nu en dan een mamaspreuk op Facebook, vergezeld van een foto waarop ze te zien is met haar kids; en haar loszittende bh; en haar verwarde haren; en op de achtergrond de man van haar beste vriendin, die zijn broek per abuis omgekeerd heeft aangetrokken.
Idem voor de mannelijke swipers overigens. Zij het dat die eerder kijken naar meer contouraal-esthetische kenmerken bij het uitkiezen van een matingpartner. En aangezien hun aanbod voornamelijk bestaat uit voornoemde types vrouwen, spreiden ze aldus hun bedje voor een toekomst als MGTOW-er (‘Men Going Their Own Way’). Want eenmaal bedrogen en gestript van woonst, kinderen en waardigheid, rest de dromende jongeman die in het Samson- & Gert-tijdperk opgroeide, weinig anders dan het trekken van de kaart van het cynisme. Gedesillusioneerd en ontdaan van dromen en perspectief, wijdt de vereenzaamde man de rest van zijn godverdomse dagen aan het zijn van depressief en verbitterd.
‘En de ladies dan, welk is hún lot in deze poel van miserie?’, hoor ik u denken. Niet getreurd. Ook aan hen gaat de kelk met daarin de bittere drank der teleurstelling niet voorbij. Na voor wat hip nageslacht te hebben gezorgd – hun niet bezorgd door bol.com maar door geswipete mannen – zijn ook zij immers steeds dieper in het drijfzand van de moderne samenleving terecht gekomen. Met het zand aan hun lippen, trachten ze hun babyboomoma’s – en die zijn toch al behoorlijk trendy en fit – naar de kroon te steken.
Alleen: alles is al gepasseerd! Want waar opa en oma ná hun pensioen de reizen van hun leven maken, maakten de ladies (en de homies) die toen ze twintigers waren. Ze groeiden immers op in het tijdperk waarin de sky de limit was!
Bovendien hebben opa en oma elkaar. Daar waar kleinzoon en -dochter enkel nog een stick hebben liggen (met daarop enkele beelden van zichzelf, zittend op een olifant in Thailand, v-teken makend voor een selfie aan de Niagarawatervallen, of bivakkerend in een yurt ergens op de Mongoolse steppe, met een van hun toenmalige vriendjes dan wel vriendinnetjes), hebben opa en oma tenminste nog elkáár. En met nageslacht dat her en der verspreid leeft en de deur van je huurappartement nu niet bepaald plat loopt, duren die godverdomse dagen toch wel érg lang.
Gelukkig zijn er nog Facebook en Instagram.
