Een atheïst, een agnost en een christen delen in Europa belangrijke waarden en normen. Een van de belangrijkste pijlers van de Europese beschaving is joods-christelijk. Van het judaïsme leerden we op gelijkwaardige voet in discussie te treden met God. Abraham sprak tot God als tot een vriend en toen Sodom en Gomorra zouden vallen had hij kritiek op God. Hier werd de basis gelegd voor het kritisch denken en de vrije meningsuiting. Het christendom leerde de mensen schuldbewust te zijn en vergiffenis te schenken. Hierdoor leerden we anderen niet te veroordelen zonder eerst naar onszelf te kijken.
“Wie zonder zonde is werpe de eerste steen’. De vergevingsgezindheid die de mensen door het christendom werd ingeprent, was er oorzaak van dat mensen niet definitief werden afgeschreven, dat haat geen kans kon krijgen en dat na de straf een crimineel altijd met een nieuwe lei kon beginnen om een beter leven op te bouwen. Uiteraard werden deze humane principes niet altijd nagevolgd, maar de wijze waarop we met elkaar in Europa omgaan bewijst hoe diep het judaïsme en het christendom in de geesten van de mensen is doorgedrongen. Ook de meest fervente atheïst en antiklerikaal zal erkennen dat deze waarden onze Europese identiteit bepalen.
De islam kent geen schuldbewustzijn en geen vergeving. De islam beveelt onderwerping aan Allah en duldt geen kritiek. Dit hoeven we de islam niet te verwijten. De meer dan één miljard mensen die voor dat geloof kiezen of in die traditie zijn geboren en geïndoctrineerd, hebben evenveel recht als wij om hun eigen waarden te koesteren. De islam en de moslims verdienen ons respect en als we vanuit het Westen kunnen bijdragen aan de kwaliteit van hun leven, dan moeten we onze solidariteit waarmaken. Maar de zojuist genoemde kenmerken van de islam, – geen schuldbewustzijn, geen vergeving en geen kritische geest -, maken de islam volstrekt incompatibel met de westerse beschaving. Dat de politici die hier de macht hebben dit niet (willen) inzien, leidt onherroepelijk tot de grootste catastrofe in de menselijke geschiedenis.
Met een persoonlijke ervaring kan ik aantonen hoe de identiteit van de moslims voortdurend tot botsingen leidt met de autochtone bevolking. In mijn werk met jonge criminelen had ik meestal ook gesprekken met de ouders. Voor een vader van een jonge Marokkaan die een zwaar misdrijf had gepleegd was het onmogelijk te erkennen dat zijn zoon de fout was ingegaan. Ook al waren er camerabeelden beschikbaar en waren er betrouwbare getuigen. Hij bleef, net als zijn zoon trouwens, hardnekkig ontkennen. Het was altijd de schuld van anderen of de politie zocht met opzet precies zijn zoon. Deze mentaliteit wekt in de samenleving enorme wrevel en weerstand op.
Als hulpverlener hield ik rekening met die mentaliteit van moslims. Het is de taak van de rechter om te oordelen en we mogen hopen dat de rechter zich niets aantrekt van alle ontkenningen en gewoon op een objectieve manier vonnist. Als hulpverlener had ik het met de vader en de zoon niet over de schuldvraag. Mijn taak was om na het uitzitten van zijn straf er zorg voor te dragen dat de zoon niet in herhaling zou vallen. Dat lukt als er meer toezicht is en als die jongen alsnog de school kan afmaken of werk vindt. De vader wist natuurlijk donders goed dat zijn zoon een crimineel was en dat ik dat ook wist, maar hij werd niet gedwongen dit tegenover mij te erkennen. De vader was wel bereid mee te werken aan meer toezicht en zijn zoon te motiveren om zijn opleiding af te maken of werk te zoeken. Daarmee was mijn doel bereikt, meestal met goed resultaat.
Deze strategie die ik als orthopedagoog heb ontwikkeld en aan honderden studenten heb meegegeven, kan echter niet op grote schaal worden toegepast. De naar schatting 500 jihadisten in Nederland en de miljoenen geradicaliseerde moslims in Europa hebben zo’n diepe haat tegen het Westen dat toezicht, mede door het grote aantal, onmogelijk is en door hen niet zal worden aanvaard. Motiveren voor een opleiding of voor werk zal misschien tijdelijk lukken, maar het appel om een Heilige Oorlog te voeren zal door hun haatimams steeds opnieuw worden aangewakkerd, want de islam is een imperialistische religie. De oplossing moet daarom op supranationale schaal worden gezocht.
Mijn voorstel is, en daar kunnen links en rechts het over eens zijn, eerst en vooral er zorg voor te dragen dat in de islamitische landen voorspoed komt en goede voorzieningen zijn voor het welzijn van de bevolking, ook voor de allerarmsten. Dit kan het best door een massale terugkeer van de Europese moslims naar de landen van herkomst. De goed opgeleiden kunnen bijdragen aan de opbouw van die landen, met solidaire steun vanuit Europa. Dit kan eventueel in de vorm van een Marshall-plan voor het Midden-Oosten.
Met dit voorstel kunnen mijn orthopedagogische principes op macro-niveau worden toegepast. We hebben respect voor de eigenheid van de islam en we zoeken samen naar de beste en meest haalbare oplossing. Die ligt in een massale terugkeer en in de opbouw van de islamitische landen.
Ik ben echter niet naïef. De jonge criminelen, – diegenen die voortdurend recidiveren en bij wie het crimineel gedrag nooit stopt als er geen toezicht is -, moeten langdurig gevolgd worden en bij elke nieuwe misstap moet streng worden opgetreden. Op macro-niveau vertaald betekent dit dat een ingrijpende maatregel noodzakelijk is om het gevaar van de islam voor onze beschaving in de kiem te smoren. De Europese politici die de macht in handen hebben verdringen dit immense gevaar. Ze zijn niet in staat de massa-immigratie stop te zetten, waardoor er voortdurend een nieuwe aanwas is van lieden die onze beschaving haten en onze vrouwen en bejaarde ouders een gevoel van onveiligheid geven.
De Europese beschaving staat op het spel. Een vreselijke burgeroorlog loert om de hoek. De politici falen en hier geldt de waarschuwing van Éric Zemmour in Le Figaro van 8 oktober:
“Qui sème la faiblesse récolte la violence (‘wie de zwakheid zaait oogst het geweld’)”
Om bloedvergieten te voorkomen zullen we de politie en het leger moeten mobiliseren om de burgers echt te beschermen en de infiltratie van de vijanden van onze beschaving radicaal te stoppen. Aangezien de toestand met name in Frankrijk escaleert en de politie daar dagelijks aan de lijve ondervindt wat er werkelijk gaande is, mogen we verwachten dat vanuit dit land Europa haar kracht zal terugvinden.
