Opinie

Christine Blasey Ford geloofwaardig vinden is politiek correcte larie

11-11-2018 18:44

Wat de casus Ford vs. Kavanaugh kenmerkt is het ontbreken van elk spoor van objectief bewijs. Ford herinnerde zich niet hoe ze op de party beland was en waar deze plaatsvond. Ze wist niet wie de party georganiseerd had. Ze wist evenmin met wie ze er was en hoe ze thuis gekomen is. Ze dronk er één biertje en heeft niets gezegd tegen wie dan ook. Geen van de andere vier aanwezigen herinneren zich het feest, in het bijzonder niet haar beste vriendin (die ze kennelijk achterliet als enige vrouw in het gezelschap van een paar dronken aanranders). Deze vriendin, trouwens, herinnert zich niet Kavanaugh ooit te hebben ontmoet. Opeens, met de aanstaande benoeming van Kavanaugh tot lid van de Supreme Court, schrijft Ford 36 jaar later een anonieme brief met ernstige beschuldigingen tegen Kavanaugh onder aanhaling van een mistige gebeurtenis die plaatsvond toen ze beiden teenagers waren. Vervolgens treedt ze in de openbaarheid en eist ze een FBI-onderzoek nog voordat ze getuigenis aflegt van haar op het eerste gezicht ongeloofwaardige beschuldigingen.

Wat we aansluitend op televisie hebben kunnen waarnemen, was het optreden van een in een ‘hervonden herinnering’ gefixeerde vrouw met ‘pretty poses’ en de stem van een ‘klein meisje.’ Alleen al haar lichaamstaal ondermijnde haar authenticiteit, zo die er al had kunnen zijn. Ford’s optreden deed veeleer denken aan een professionele emotionele manipulatie die de senatoren ertoe moest bewegen haar als weerloos en sympathiek te percipiëren. Daarbij werd ze betrapt op assumpties, inconsistenties en (achteraf gebleken) leugentjes tijdens het accurate en effectieve verhoor van ‘officier van justitie’ Rachel Mitchell (die onder andere Fords gefingeerde vliegangst en de artificiële constructie van haar time frame moeiteloos aan het daglicht bracht).

Deze grote twijfel zaaiende onzuiverheden maken sense wanneer men beseft dat de meeste mensen liegen wanneer dit in hun eigen belang is, vrouwen en mannen gelijk. Toegegeven, misschien is er ergens in Fords leven een feitelijke basis te vinden voor dit mogelijk over de jaren gecultiveerd, volstrekt niet-verifieerbaar verhaal van 36 jaar geleden. Maar het is sowieso verrijkte eerste persoonskennis die met gemak geëxtrapoleerd kan worden naar parallelle, niet bestaande werelden. (In één zo’n virtuele wereld is tiener Kavanaugh een dronken aanrander van vrouwen; en in een andere wereld gaat het om het samenzweerderig uitbuiten van ‘a troubled woman to the advantage of the democrats.’)

Dat Ford geloofwaardig zou zijn is welbeschouwd niet meer dan politiek correcte larie gevoed door angst voor het oordeel van feministen. Ooit een zwaar gekwalificeerde carrièrevrouw gezien die zich zo kinderlijk presenteert? En die niet weet hoe ze in contact moet komen met de vertegenwoordigende senator van haar staat? Bovendien had ze wel degelijk een motief. Want het was niemand minder dan Kavanaugh’s moeder die als rechter het verlangde faillissement van de ouders van Ford had geblokkeerd. Bovendien had Ford, gelijk elk ander, financieel gewin bij het verkrijgen van de status van Bekende Amerikaan (boekdeals! Go Fund Me campagnes!).

En dan is er nog het gegeven dat Ford, een anti-Trump activist en Social Justice Warrior, als heldin te boek zal staan in de annalen van het radicaal feminisme, of tenminste in die van de mannenhatende, ‘social justice’ Palo Alto Universiteit waaraan ze gelieerd is. (Wetenschappelijke vorming komt daar volgens hun eigen mission statement pas op de derde plaats!) Niets van dit alles strekte evenwel publiekelijk ten nadele van Ford in het oordeel over haar ‘geloofwaardigheid’. Tegelijkertijd was de politiek correcte pers geen moeite teveel om getuigenissen ten faveure van Kavanaugh buiten de spotlights te houden. Zo lieten de media bijvoorbeeld onbelicht dat Ford co-auteur was van een wetenschappelijk artikel in de Journal of Clinical Psychology (2008, 64(7): 1-15) waarin hypnose aangewend werd om ‘artificiële situaties te creëren’.

Terugkijkend op de Ford/Kavanaugh-show kunnen we het volgende vaststellen: de objectieve, empirische realiteit, of tenminste zoiets als ‘de redelijke evidentie’ was er irrelevant. De verpletterende afwezigheid van feiten hinderde vrijwel niemand in het naar belevingsniveau tillen van de hele kwestie. Hierover hoeft men zich niet te verbazen want de dominantie van de ‘beleving’ is in het postmoderne Westen algemeen. Centraal staat niet meer het onderzoeksobject (zoals in de naturalistische benadering, ook als dit object een idee is, of een ideaal of norm), maar het intentionele bewustzijn van een persoon en de betekenis die dit bewustzijn toekent aan een gebeurtenis. Precies omdat het bewustzijn van het individu zo centraal staat, gaat het in het publieke debat over seksuele intimidatie vrijwel uitsluitend om typisch subjectieve eerste persoonskennis, in het bijzonder wanneer dit bewustzijn vrouwelijk is (‘A woman’s word is enough’). Maar als de immer arbitraire beleving in seksuele delicten centraal staat (en niet due process, in andere woorden de toepassing van universele, fundamentele rechtsbeginselen op ondubbelzinnig vaststaande feiten) dan kan een ieder via de media zonder objectieve bewijsvoering een heel leven grondig verwoesten. We zijn dan getuige van de verheffing van ‘The idiot of the village to the condition of Oracle’ (Umberto Eco).

Dit voert uiteraard naar de ondergang van onze rechtsstaat. Daarom is het onacceptabel dat een volgens beweringen aangerande vrouw een totaal ongesubstantieerde bewering zonder enig voorbehoud en extreem laat in de media, althans niet bij de politie, rondtoetert. Want in een rechtsstaat is het nog altijd een groter onrecht om een onschuldige te straffen dan om een schuldige ten onrechte vrijuit te laten gaan, de presumptio innocentiae nog daargelaten.

Wat de zaak Ford vs. Kavanaugh verder betreft: ‘Democrats hate Christians. Everyone knows that’ (gelezen op internet). Zo eenvoudig is de hele zaak ook wel weer!