Vandaag bereiken wij het einde van een lange weg, en staan we aan het begin van een nieuwe weg. Dit is gelukt dankzij de tomeloze inzet van vele vrijwilligers. Met een gezellig samenzijn vieren we onze overwinning en werpen een blik op de toekomst. Wellicht zullen toekomstige academici dit boek aanduiden als het werk van een faustische geest die zat ingeklemd in een regressieve tijd.
Het woord ‘Zuil’ in de boektitel Kerkgangers en Zuilenbouwers (e-book versie: hier) stipuleert de noodzaak van een sociaal-economische onderbouwing. Zoals allerlei politieke partijen zijn ingebed in NGO’s, onderzoekscentra en universiteiten. Ze worden zelfs ondersteund door multinationals. Een linkse politicus die even werkloos is, wordt geparkeerd op een kunstbaantje of een toezichthouderschap in de zorg. Zo kunnen zij doorgaan met het beïnvloeden van de publieke opinie, omdat het geld vanuit andere kanalen komt.
Zolang dit alles ontbreekt bij mensen die anders denken dan de Linkse Kerk, is het hun enige optie om een volkse revolutie te starten. Zoals de gele hesjes, maar dan niet lief vertrekken van het pleintje voor het Binnenhof wanneer de politie dit vraagt, maar keihard doorzetten. Om alternatieven te bieden op een revolutie – en tóch invloed te hebben – daarvoor is een Nieuwe Zuil noodzakelijk.
Er zal wel worden gefronst. Maar wie nu fronst is simpelweg iemand die de realiteit niet onder ogen zien. Volgers van Antonio Gramsci en de Frankfurter Schule spreken wel van een ‘vals bewustzijn’ – wie de harde realiteit van wat ik zojuist zei niet inziet, leeft werkelijk in een ‘vals bewustzijn’. Je leeft dan waarschijnlijk in een afgeschermde cocon: je geniet van de luxe zolang die voorhanden is en besluit om niet vooruit te kijken.
Ik betoog dat krachten binnen links én rechts samenspannen tegen authentieke individualiteit, dat zij het pad effenen voor islamisering nu de West-Europese cultuur tekenen van uitputting vertoont, en dat realisten zich moeten verenigen om de West-Europese cultuur met schoonheid en gezond verstand nieuw leven te blazen.
Dit boek omschrijft de ontwikkelingen die een gigantische impact hebben op het leven in West-Europa. Om te beginnen de vier I’s: immigratie, integratie, islam en identiteit. Dan volgt de globalisering: het feit dat internationale verbanden intussen boven de soevereine natiestaten staan, samen met het geopolitiek relevantieverlies van Europa en de onverenigbare inzichtverschillen tussen landen bínnen de EU.
De opkomst van Kunstmatige Intelligentie en het afkalven van de middenklasse zijn ook urgent. Wie integratie wil bevorderen heeft een sterke middenklasse nodig: de waarden die integratie bevorderen en radicalisering beteugelen zijn doorgaans de waarden van de middenklasse. Dat Nederland in de vorige eeuw geen revolutionair land was, kwam door een diep gewortelde middenklasse. De huidige elite bestaat uit aangestelde liberalen: zij nemen de Westerse cultuur for granted zoals zij ook het opkomen van de zon for granted nemen. In het boek komen mensen aan het woord met een moslim-achtergrond: juist zij bekritiseren de lakse houding van de gevestigde orde. In hun thuislanden hebben zij ondervonden wat het is om vrijheid te verliezen.
Helaas zijn de selectiemechanismen waarmee de huidige maatschappelijke elites naar voren worden geschoven, totaal en onherstelbaar gecorrumpeerd. Iemand staat op een carnavalswagen met de juiste sleutelpersonen en wordt pardoes de Tweede Kamer in gekatapulteerd. Kleurrijke zielen en onafhankelijke denkers worden juist geweerd bij bevorderingen: de scouting-elites van politieke partijen zijn véél te bang dat een vrije geest ooit iets interessants zegt of heeft gezegd dat de media kunnen gebruiken tegen de politieke partij. Er moet dus weerwerk vanuit de grassroots worden opgebouwd.
In het leven ging het de huidige elites veelal voor de wind: ze staan buiten de problemen van nu, waarmee velen worstelen. De instituties helpen ons niet om dit geluid van velen naar de voorgrond te brengen. Twee decennia na Pim Fortuyn is er weinig verbeterd: er zijn Robert Jensen en Johan Derksen en dat is het. Hierom is er nu De Nieuwe Zuil. Om mensen te verbinden en te bewijzen dat u niet alleen staat.
Vandaag is er sprake van een overkoepelende linksliberale deugzuil, die haar macht wenst te behouden. Die is postmodern-utopisch qua karakter en beheerst het huidige media-netwerk en de communicatieve infrastructuur. Daarnaast heb je ook een christelijke zuil en een islamitische. Onze zuil is de Nieuwe Zuil, die openstaat voor iedereen die op basis van rede, realisme en inhoud in gesprek wil. Geen emotioneel geschreeuw maar gezond verstand.
Om dit te bereiken hanteert DNZ een liberaal model waarbij ondertakken eigen initiatieven kunnen uitbouwen – want DNZ is zo sterk als de bouwers van DNZ en niet zo sterk als de architect. Als dit boek allerlei grootste gedachten ontvouwt maar niemand blijkt geld, tijd, energie, arbeid of connecties te hebben om de Nieuwe Zuil uit te bouwen, dan is de strijd bij voorbaat verloren. Succes of falen is dus afhankelijk van de bouwers die zich zullen aandienen: de toekomst van DNZ staat of valt met een gouden lichting. De bottom line is dat onze liefde om een leefbaar Europa na te laten aan onze kinderen, groter en sterker is dan de perverse drift van onze vijanden om Europa te verzieken.
Dit initiatief is er omdat iedereen de kans moet krijgen om openlijk deel te nemen aan het maatschappelijk debat en op inhoud zijn/haar visie te geven zonder consequenties. Zoals het er nu voorstaat zijn zelfs uitspraken om bewust debatten te ontketenen levensgevaarlijk. Er is altijd wel een journalist die dit kan opgraven voor een stukkie om maar geen saai ambtelijk document te hoeven doorploegen. Slechts een handvol mensen zal overblijven die oprecht onafhankelijk publiekelijk debat kunnen en durven voeren. Op deze wijze blijft er een beroepsklasse van authentieke mensen over.
Waar de Nieuwe Zuil voor staat, tekent zich al op uit het straatbeeld. Wandel eens door een dorp waar de mensen nog integer met elkaar omgaan. Ik doel op de kleinschalige dorpen waar het merendeel van de Nederlanders leeft. Het is er rustig wonen, de mensen zijn er lekker aan het werk en groeten elkaar beleefd. De normen en omgangsvormen zijn er helder want die voelt iedereen aan. Ook is er nog voldoende groen tussen de huizen om fris te kunnen ademen.
Deze leefsfeer staat in scherpe tegenstelling tot de beklemmende massasteden zoals Brussel, waar anonimiteit en onverschilligheid heersen over het straatbeeld en waar niemand zich mede-eigenaar voelt van de publieke ruimte. Er heerst de sfeer dat mensen niet meer van elkaar op aankunnen en niet meer voor elkaar klaarstaan: de Nieuwe Zuil ziet het graag anders. Want het aansturen van opgepropte mensenmassa’s met weinig culturele samenhang vergt steeds meer regels en bureaucratische controle.
De verklaring voor deze beklemmende sfeer ligt bij mei ’68 en het verraad van die generatie aan hun eigen idealen. De achtenzestigers begrepen dat esthetica tegelijk ook politiek is. De fysieke omgeving zet zich namelijk af in het geestesleven. De gebouwen rondom ons laten een afdruk achter in het voelen. Het aura van een ruimte voedt de stemming van de aanwezige en drukt zich door in het denkvermogen. Hierom is de cultuurstrijd – de strijd om welke esthetica de publieke sfeer mag inkleuren – tegelijk bepalend voor de politieke strijd.
Denk aan de PSP-poster van destijds – hierop ziet u een naakte vrouw in een weiland met een koe – en een GroenLinks-foto van vandaag: een partijspandoek waarvoor vijf vrouwen poseren met een hoofddoek. So much voor seksuele vrijheden.
Denk aan het manifest Vrij Links: een oproep om de vrijzinnigheid te steunen tegen de islam. Regressief links noemde de oproep ‘doorgeslagen secularisme’. We zien hier een unholy alliance van socialisten en conservatieven tégen het ontluikende realisme.
In de VS – waar veel regressief activisme vandaan komt – hebben feministen gevochten voor het recht om op dezelfde campus als mannen te slapen; vandaag richten feministen juist weer gescheiden campussen op. Conservatieve feministen belichamen het slechtste van beide werelden: enerzijds het christelijke idee dat mannen ridderlijk en beschermend moeten zijn en zichzelf dienen op te offeren voor vrouwen, en aan de andere kant vrouwen wettelijk bevoordelen boven mannen met quota’s en regulatie. Het linkse uitgangspunt van ‘wettelijke gelijkheid’ wordt omgezet in ‘gender privilege’.
Zo kan een man niets goed meer doen. Want hoe redeneert een #metoo-feminist? Een man die een bloemetje meebrengt heeft te hoge verwachtingen: ‘Wat wil hij van je?’ Hij zet je onder druk want hij verwacht nu een tegenprestatie! Brengt de man geen bloemetje mee? ‘Wat horkerig en onattent! Je bent toch wel een bloemetje waard?’
We leven in een tijd die het authentieke verlangen tot in de haarvaten wil uitbannen. Als je je ambities op tafel legt, dan zullen managers dit gebruiken om je door hoepeltjes te laten springen zonder dat het je dichter bij je doelen brengt. Als je een meeslepende passie voelt, een vurige hartstocht voelt ontbranden, ook dán zul je dikwijls worden gebruikt en teleurgesteld als je aan die gevoelens toegeeft. Je denkt dat jouw gevoelens wederzijds worden beantwoord – al gauw loop je echter stuk op een meer zakelijke en afstandelijke toon. Welkom bij de kunst van de verleiding die zich aan elk facet van het leven opdringt.
In een wereld die zó berekenend is als de onze, en is vergeven van speltheorie en Cialdini-principes, heeft de authentieke ziel geen ruimte meer, en houdt iedereen de kaarten tegen de borst. Het gevoel dat je jouw hart aan een ander openstelt, dat je jezelf geborgen voelt en vervolgens tóch wordt afgestoten, dat gevoel is nu deel geworden van de algemene menselijke conditie in het dagelijkse leven. Ieder woord dat de vrije geest spreekt wordt tégen hem of haar gebruikt: iedere getoonde emotie wordt een wapen in die strijd. Daarom moet er een meer authentiek verband van samenleven vorm krijgen rond een nieuw idee.
Er is vandaag een cultuur gevestigd waarin direct uitkomen voor je verlangens als ‘niet classy’ geldt. Er heerst een hoofse sfeer waarbij mensen niet eerlijk voor hun doelen uitkomen. Door de flexibilisering van alle banden en de versnelling van het leeftempo is de authentieke ziel uit haar bedding losgeraakt. Soms vindt deze ziel een andere ziel die ook op drift is: dan is er een kort moment van warmte en herkenning. De Nieuwe Zuil beoogt nieuwe verbanden te smeden en langdurige banden te versterken.
Met zoveel verwarring in de rol- en verwachtingspatronen is het anders een kwestie van tijd totdat mensen de islam omarmen. Want dan zijn de gewenste omgangsvormen tenminste duidelijk voorgeschreven. In het profetische boek Soumission (2015) van Michel Houellebecq komt er een monstercoalitie aan de macht, bijeengebracht door het verlangen om het Front National niet te laten winnen. Links gaat samenwerken met de Moslimbroederschap en zelfs establishment-rechts doet mee. Zo verdwijnen korte rokjes, topjes en strakke broeken uit het straatbeeld.
Intussen lijkt het onvoorstelbaar dat sommige wijken ooit weer Europees zullen worden van signatuur. Nooit zullen wij de wijken terugkrijgen waar de vrolijkheid is weggevaagd – nooit zullen daar nog gerokte jongedames in het nachtleven verdwijnen.
De islamitische burgemeester van Londen Sadiq Khan verbood alvast posters van vrouwen met bikinilijven. Het Engelse Southend On Sea houdt een experiment met zogenaamde ‘modesty beaches’ – stranden zonder vrouwen met bikini, speciaal voor een “religieus-culturele clientèle”. In Amsterdam-West werd opgelegd dat baliepersoneel geen korte rokjes of knielaarzen meer aan mocht. Ook werd bekend dat scholieren op het Nijmeegse Kandinsky College voortaan “sportbroeken tot minimaal halverwege het bovenbeen moeten dragen” en dat ook “te blote topjes” verboden zijn.
Je zou denken dat het fictie is, maar neen. Vaak doe ik een reality-check: ik vraag bewust naar de ervaringen van mensen die niet denken zoals ik. Juist dan hoor ik de meest bizarre verhalen. Ik noem er drie. Alleen al van de laatste twee weken.
Een knappe jongedame maakt een boswandeling. Ze komt een charmante man tegen, maakt een praatje en wisselt nummers uit. Al snel stuurt de man berichten over Westerse vrouwen die zich hebben bekeerd tot de islam, en nu veel gelukkiger zouden zijn. Ze stelt kritische vragen en krijgt dan te horen over koloniale onderdrukking en dat het Westen ‘veel goed te maken heeft’.
Een man werkt op het Europese Hof van Justitie. Hij stuurt een krantenbericht door naar collega’s over een protestants dorp dat bezwaar maakt tegen de datering van archeologische vondsten. Iedereen lacht en er is niets aan de hand. Een week later stuurt hij nog een bericht door, ditmaal over een dorp dat een nieuw logo kiest voor de toeristenindustrie. Het logo lijkt wat op een vagina en er wordt gegniffeld.
Dan dient een vrouwelijke collega een klacht in. Ze zou psychisch zijn beschadigd door deze ‘seksuele insinuatie’ en eist om voortaan thuis te mogen werken. De chef wil zijn handen er niet aan branden en besluit om het contract van de man die het bericht verzond niet te verlengen. De vrouw krijgt haar zin en mag voortaan thuis werken. Later vertelt de chef aan de man: “Iedereen wist dat het haar om het thuiswerken te doen was. Ze wilde bij haar kinderen zijn, dat speelde al langer.”
Het derde voorbeeld is een Egyptenaar die studeert in Amsterdam. Hij was te gast in een café waar vroeger de VOC gezeteld was. De avond zelf had hij veel plezier – de volgende dag moest hij plots iets aankondigen. Het had hem erg geraakt dat de bijeenkomst plaatsvond in een gebouw met een koloniale geschiedenis. Hij vond dat de organisatie “zich meer bewust moest zijn” van deze gevoelige thema‘s.
Zo’n Egyptenaar leert in Nederland de social justice warriors kennen: hij leert dat hij morele deugpunten scoort door in te spelen op het Europese schuldgevoel. Dat het bestuur dit verhaal vervolgens serieus neemt, is een kwestie van culturele capitulatie. Het cultuurmarxisme is de onderliggende ideologie die deze situatie veroorzaakt.
Ik noemde al eerder de unholy alliance tussen conservatieven en socialisten. De verpreutsing is een goed voorbeeld, evenals het uitbuiten van het koloniale schuldgevoel door zowel moslimconservatieven als regressief links. Een conservatieve Fransman in het Brusselse circuit deed de volgende verbluffende uitspraak. “Als het erop aankomt, dan leef ik toch liever in een geïslamiseerd Europa, waar conservatieve waarden de publieke cultuur bepalen, dan in één groot cultuurmarxistisch San Francisco. En als ik als katholiek dan een beetje jizah moet betalen, beschermgeld, het zij zo. Dat heb ik er graag voor over.”
Wat brengt een conservatieve katholiek op het idee om “liever jizah te betalen” dan Europa te laten voortbestaan als liberale, seculiere of humanistische mogendheid? Mocht de islam hier ooit werkelijk heersen, dan zullen joden en christenen als ‘volkeren van het boek’ de status van dhimmi krijgen. Hopen zij dat de katholieke kerk wederom een politiek relevant instituut zal zijn, dat bemiddelt tussen de christelijke dhimmi’s en de moslim-machthebbers? Een beetje zoals de Kapo’s in de concentratiekampen – gevangenen die de scepter zwaaien over medegevangenen.
Nu het economische globalisme de nationale democratie overvleugelt, is company policy feitelijk het nieuwe wetboek. In een inzending door Tom Verschueren in dit boek lezen we dat het cultuurmarxisme is versmolten met de bedrijfsvloer van de multinationals. SJW’s hebben de kapitalistische reclamebedrijven geïnfiltreerd. Vandaag zien we in de beeldvorming hoe het onderscheid tussen de seksen vervlakt. Verschueren noemt dit “een wereld van manvrouwtjes en vrouwmannetjes”.
Op zijn zachtst gezegd is regressief links geen liefhebber van het fijngebouwde feminiene lichaamstype waaraan het vlees met spaarzaamheid is toebedeeld: een platte buik die wordt omkranst door de geprononceerde ribben van een tenger vrouwenlijf. Ik noemde al het belang van schoonheid om opnieuw te bezielen. Neem een poster waarop twee vrouwen elkaar verleidelijk bekijken, met stoute ogen en een verlangende blik. Dit zou een lingeriereclame kunnen zijn waarbij de beschouwer hun strakke maar delicate lijven in zich opneemt, en daar natuurlijk eigen fantasieën bij heeft.
Maar onder de company policy van social justice warriors kan zelfs dit al niet meer. Voor hen worden deze dames te ‘heteronormatief’ in beeld gebracht – zelfs al is er een ondeugende energie tussen hen die zelf niet heteronormatief van aard is. SJW’s zullen het beeld ‘heteronormatief’ noemen omdat deze vrouwenlichamen rank en slank zijn en hun haar lang en elegant. In feite willen zij een einde aan schone en verheven esthetische normen, en die vervangen door middelmatige en egalitaire vormen.
Krachten binnen zowel regressief links als conservatief rechts bedreigen de Europese vrijheden. Daar zullen we tegen moeten opstaan! Het is belangrijk dat we de Westerse cultuur nieuw leven inblazen – de klaarblijkelijke uitputtingssignalen zijn nu uitgebreid besproken. Het creëren van nieuw cultuurgoed dat kan verheffen en verbinden, hangt samen met het belang van, opnieuw: authenticiteit. En juist deze waarde, die van de authenticiteit, staat aan alle kanten onder druk.
Jurriaan Maessen klaagde er ook al over – en terecht – dat de authentieke individualiteit verdwijnt. Maar dat is juist omdat we niet verenigd zijn. Terwijl regressief links wél verenigd is en systematisch alle baantjes onderling verdeelt die de cultuur bepalen en de publieke ruimte invullen. Om dit te veranderen is er nu de Nieuwe Zuil. Wanneer de politiek geen positief standpunt bepaalt over cultuur, dan zal andermans cultuur de politiek bepalen.
