Voortdurend worden vrouwen gewaarschuwd tegen stalkers, creeps en loverboys. Maar nergens in onze maatschappij worden mannen gewaarschuwd voor vrouwelijke seksualiteit en charmes en de manipulatie die daarvan kan uitgaan. Het Vikinglied Hávamál attendeert verliefde jongemannen op de vrouwelijke wispelturigheid: “Het hart van de vrouw is gemaakt op een wentelend wiel.” Vandaag zijn alle mannelijke autoriteiten die van oudsher jonge mannen hierin begeleiden, door de gefeminiseerde therapiecultuur ondermijnd. Ik bedoel dat vormende tradities zijn vervangen door progressieve pedagogen en therapeuten van de zorgbureaucratie.
Als scholier analyseerde ik al de groepsprocessen en machtsverhoudingen op mijn middelbare school. Gingen jongens op de vuist, dan was er doorgaans op de achtergrond een ruzie tussen meisjesgroepen, die de jongens voor zich inpalmden om het ‘vuile werk’ te doen. Daniel Bergner, auteur van What do women want? (2014), maakte een boeiende vergelijking met groepen apen (luister vanaf 12.00). Om de paar jaar breken er vechtpartijen uit en wordt een groot deel van de mannetjes verstoten. Dit is omdat de vrouwtjes hen zat zijn en nieuwe minnaars willen. In mijn schooltijd zagen de leraren de achtergrondconflicten niet. Misschien voelden ze zich onmachtig om daar binnen de gelimiteerde structuur van het schoolsysteem tegen op te treden – alleen het directe jongensgeweld werd bestraft.
Zo kwam ik ertoe om de analyse van Karl Marx om te keren: niet de distributie van productiemiddelen is het kernprincipe van civilization building, maar de distributie van de seksuele selectiemacht. Voor veel mannen is kapitalistisch succes – maar ook het beklimmen van de ambtelijke rangorde (zie de EU) – een toegangspoort tot seks. Steeds weer tonen harde cijfers (Quillette, Business Insider, OkCupid) dat vrouwen hyperselectief zijn en dat zo’n 80 procent van de mannen door hen structureel wordt buitengesloten. Waar de beschavingscondities optimaal zijn, moeten mannen dus excelleren zodat vrouwen hen niet meer kúnnen negeren. Een alternatief model is de islam: daarin onderhouden ‘alfamannetjes’ polygame huwelijken (wat aansluit bij de vrouwelijke hyperselectiviteit). De mannen die overblijven moeten maar op jihad gaan om de vrouwen van andere volkeren buit te maken. Zie ook mijn gesprek met Willem Cornax over J.D. Unwin, die in de vorige eeuw bijpassende conclusies trok.
Omdat deze achtergrond in het canon van de politieke filosofie geen rol speelt, heb ik in mijn boeken als Avondland en Identiteit (2015) en Levenslust en Doodsdrift (2017) deze lacune aangevuld. Mannen moeten absoluut gewaarschuwd worden tegen het archetype van de femme fatale. Omdat onze instituties aan alle kanten falen, neem ik die zwaarwegende taak nu zelf maar op me. Want terwijl ik schrijf komt onderstaand bericht binnen – oordeel zelf!
Hey @paulvdbas, weer vrijgezel?
Één nachtje met mij en ik laat je PVV stemmen. https://t.co/8g5Y1QukYm
— Beps. ??♀️ – 20 Maart #PVV. ?? (@VrouwvdVrijheid) 3 februari 2019
Let wel: mijn betoog is absoluut niet bedoeld om vrouwen tot de kuisheidsgordel te krijgen – in tegendeel! Ik hou van een affirmatieve, dat wil zeggen zelfbevestigende vrouw! De ‘spelletjes’ stonden mij altijd zo tegen. Moet ik verdergaan, mezelf opdringen of juist niet? Is het galant om haar grenzen te respecteren of vindt ze het juist opwindend als ik haar grenzen trotseer? Ben ik te dominant? Niet dominant genoeg? Het ‘spel’ is voor de man een bron van oneindige innerlijke onrust – niets is fijner dan de vrouw die zélf zegt: “Laten we gaan!” Een vrouw die intrinsiek validerend haar genot onder de aandacht brengt, zónder weifelend schuldgevoel danwel besluiteloze schroom.
Het is een intrinsiek valideren bewustzijn dat zo leeft – zo kiest te leven – maar het is geen roekeloos of bandeloos bewustzijn. Het is een bewustzijn dat haar eigen doelen en maatstaven stelt, en het preutse, het puriteinse en het plichtmatige deugen links laat liggen. Het is voor het intrinsiek validerend bewustzijn voldoende als je de mensen rond je eigen kampvuur kunt vertrouwen. Het trotseren van een collectieve norm, vergroot in dit geval de individuele vrijheid. Want haar individuele keuze maakt een statement, niet zozeer tegen de drang van deugers om de wereld te redden, maar wel tegen de puriteinse normen.
Deze Nietzscheaanse seksuele zelfverwerkelijking verschilt van de ‘vrije liefde’ in de counter culture. Progressivisme verwerpt waarden als huiselijkheid, seksuele exclusiviteit en het heteroseksuele kerngezin als ‘patriarchaal’, en stelt daar eigen dogma’s tegenover. Daarentegen onderstreept de Nietzscheaanse seksuele zelfverwerkelijking het nut en de waarde van die zaken, en ontzegt zich tegelijk niet het genot van de rafelranden daaromheen. Hier staat een heidens bewustzijn dat de ongerijmdheden in het leven aanvaardt, tegenover een puriteins bewustzijn (of dat nu religieus is of progressief) dat de ongerijmdheden op moralistische wijze wil uitbannen.
Men moet dus beslist niet denken dat ik vrouwen in een keurslijf zou dwingen – ik waarschuw slechts voor toxic femininity. Daarom nu een voorbeeld, een verhaal uit de samenleving dat mij is toegekomen. Een vrouw en een man hadden een affaire, waarbij zij voortdurend afgaf op haar ex. Dit was een miljonairszoon die geen karakter had ontwikkeld omdat zijn vader alles voor hem kocht – inclusief opleiding en diploma. Zelfs de seks was erg slecht. Het enige wat de miljonairszoon ooit op eigen kracht had geregeld was het versieren van haar als high class vrouw – dat was tevens het enige waar zijn vader trots op was. Toen ze het uitmaakte ontwikkelde de ex zich tot een ware stalker: hij stuurde sms’jes op de meest onchristelijke tijdstippen. Zelfs tijdens zijn wereldreizen dacht hij aan haar. Smalend toonde ze haar minnaar de opdringerige sms’jes.
Ook zonder tussenkomst van miljonairs beschikten het stel over voldoende geld om van het leven te genieten. Hij maakte er wel een punt van om de kosten van hun verblijf en diners eerlijk te delen. Dat vatte hij op als een teken dat zij net zo in hun samenzijn was geïnvesteerd als hijzelf, en uit zelfrespect achtte hij zijn gezelschap die investering gewoon waard. Maar na een tijd begon ze hem onder druk te zetten over de kosten; ook moest er een woning worden geregeld en als hij haar niet zou helpen was hij “niet masculien”. Toen hij zijn ongenoegen uitte, blokkeerde ze hem en liet weten dat hij “straf verdiende”.
Enige maanden later werd het contact hersteld, zonder dat ze zich had verontschuldigd. Tot grote verbazing was ze nu opnieuw samen met de miljonairszoon, de stalker – die zou alles voor haar in orde maken. “Het biedt toch wel comfort, zo’n leven.” Het stalkergedrag noemde ze nu “ware liefde”, de slechte seks nam ze op de koop toe. Voor zolang dat zou duren…
Merk op hoe hier de masculiniteit van de man wordt gebruikt om hem te manipuleren. De femme fatale kringelt het liefst rond invloedrijke mannen die ze vervolgens probeert emotioneel uit balans te trekken en opzettelijk te verwarren. Deze push-pull dynamiek is voor haar een spel: zij test of haar vrouwelijkheid krachtiger is dan het machtsaura van zo’n man.
Mannen worden uitgedaagd om ‘hun mannelijkheid te bewijzen’ door offers te brengen. Shakespeare beschreef dit via het archetype van Lady MacBeth – de vrouw van MacBeth, die op haar aandringen koning Duncan vermoordt om zelf koning te worden. Want MacBeth moet haar bewijzen dat hij een échte vent is met ambitie. Later krijg ze last van gewetenswroeging en pleegt zelfmoord. Maar realistisch gezien – als Shakespeare’s MacBeth werkelijkheid was en geen fictie – zou het anders aflopen. Zonder wroeging zou ze uitkijken over een veld bezaaid met lijken, waaronder dat van haar echtgenoot. Dan zoekt ze de eerstvolgende, meest machtige man die ze kan verleiden. Ze zou hem vertellen dat MacBeth toch maar een wrede echtgenoot was die niet werkelijk van haar hield. Waarom zou ze dat doen? Omdat ze ermee zou wegkomen!
Mannen en vrouwen hebben nu eenmaal een andere evolutionaire strategie: hierdoor moeten mannen opvallen en de nek boven het maaiveld uitsteken, terwijl vrouwen doorgaans veilig binnen de groep blijven. Denk opnieuw aan Bergners apen: de ideologische inzet van de revolutie is voor de vrouw nauwelijks relevant – vandaar ook de ondervertegenwoordiging van vrouwen in politieke debatgroepen. De man die als winnaar uit de bus komt is voor vrouwen relevant. De femme fatale zoekt toegang tot zijn macht en invloed, die ze in haar voordeel wil laten werken. Hij vangt de klappen op als het misgaat en hoe hij er ideologisch instaat is voor haar van weinig belang. Zo werkt de maatschappij al duizenden jaren – zo is de menselijke soort geëvolueerd. Het is echt niet zo dat vrouwen geen invloed hadden voordat het vrouwenstemrecht werd ingevoerd. Dit sluwe vrouwelijke machtsspel is in het historische drama The Favourite (2018) mooi verfilmd.
Het is immers zo dat één man meerdere vrouwen kan bevruchten. Hierdoor zijn mannen vervangbaar voor elkaar: als mannen niet opvallen ziet niemand hen staan. Hierom moeten mannen onderscheidend zijn en de status quo durven uitdagen. Vrouwen hoeven alleen maar te wachten totdat er een man voorbijkomt die zij voldoende interessant achten, en dan een subtiel signaal te zenden. Kijkend naar toen ik rond mijn twintigste een jaar een datingsite gebruikte: wanneer vrouwen mij benaderden wist ik doorgaans een succesvolle follow-up te verzorgen – zelf vrouwen aanschrijven rendeerde nauwelijks. Mijn advies aan mannen is: ga ervan uit dat voordat je met een vrouw aan de praat raakt, ze al heeft besloten of ze je wel of niet wil. In het gesprek bewijs je alleen nog maar dat je degelijk in elkaar steekt en sociaal een beetje vaardig bent.
Een goede bekende biedt een tekenend verhaal hierover. Hij speelt gitaar en werkt in de kunstwereld: vrouwen op datingsites koesteren bij hem de verwachting dat hij een gevoelig, kunstzinnig type is. Maar zodra hij meer zichzelf wordt – en gewoon een opmerking maakt zoals je ook zou maken bij je vrienden op de bank – dan is de ‘magie’ van dat stereotype verbroken en moeten ze hem niet meer. En dan zeggen vrouwen voortdurend dat mannen hard en oppervlakkig oordelen…
Gemiddeld genomen zoeken vrouwen de veilige beschutting van de groep en zijn ze vaker linkse consensusdenkers en meer collectivistisch ingesteld. Vrouwen willen weten wat de norm is en dan dingen precies volgens die norm doen: ‘by the book’. Dit overlapt met mijn ervaring met studentes in het onderwijs. Mannen trekken eerder een eigen plan en komen daardoor vaker met originele interpretaties. Ook dit volgt weer uit de evolutie van de soort. Als je gaat experimenteren, wat mogelijk mislukt waardoor je leden van de soort verliest, dan voer je dit experiment uit aan de kant van de man. Waarom? Mannen zijn meer vervangbaar. Zodoende zijn er meer mannelijke genieën maar ook meer mannelijke zwervers en gevangenen. De originele interpretaties van mannen kunnen excellent zijn maar ook de plank misslaan, terwijl vrouwen strakker reproduceren.
Komt nog bij de ongelijk verdeelde seksuele aandacht. De seksuele aandacht van mannen voor vrouwen is groter dan andersom. Ook qua biseksualiteit zijn vrouwen meer op vrouwen gericht dan mannen op mannen. We zijn een vrouw-gecentreerde soort en hierom hoeven vrouwen niet op te vallen qua prestaties, zoals toegelicht in deze zeer leerzame video. De harde en eerlijke waarheid is dat er toch altijd een overschot aan seksuele interesse naar vrouwen is, waar zij puur op grond van haar vrouw-zijn op kan inspelen en van kan profiteren, los van enige maatschappelijke prestaties.
En hierom is alles bij elkaar opgeteld het feminisme een ideologie gebaseerd op leugens en onware aannames, die haaks staat op de biologie. Feministen zijn, omdat hun denkbeelden haaks staan op de evolutie van onze soort, niet serieus te nemen. Maar we zijn een vrouw-gecentreerde soort, dus mensen doen alsof ze hen serieus nemen. Het is een tactiek om met vrouwen in contact te komen.
U kunt de auteur van dit artikel steunen op duurzame wijze via BackMe (inclusief video), wat de productie van deze realistische content langdurig mogelijk maakt.
