Ik heb een grote zwak voor de dandy, misschien wel omdat ik er zelf ook eentje ben. Iemand die houdt van mooie dingen en misschien wel eens de moeite doet om speciaal voor een paar schoenen naar Rome over te vliegen. Iemand met zoveel care en aandacht voor de detail die moet wel de moeite waard zijn om als mens te leren kennen. Ik kom ze echter bijna nooit tegen hier in Nederland. De mannen hier zijn daar te nuchter voor en wellicht te praktisch. Voor dandy’s moet je naar Parijs of Venetië. Hier mag je ze niet verwachten.
En toch kom ik ze tegen, eerst met Fortuyn, in de politiek. Eindelijk iemand die de das snapt. Prachtige zijden exemplaren stelde hij bekoorlijk tentoon, die op een perfecte wijze zijn eigen pompeusheid illustreerden. Na zijn dood was het een tijdje wachten. Maar toen zomaar uit het niets verschenen: Thierry Baudet!
Een man die zich niet schaamde om stijl weer in de politieke arena te introduceren.
Feministen doen alsof ze hem haten, maar stiekem willen ze allemaal met hem naar bed, nou ja bijna allemaal, niet iedereen heeft oog voor stijl. Ik had net voor de verkiezingen zijn partijbureau gebeld om te vragen waarom ze op hun lijst niet de namen en gender van de politici op hun lijst te kennen gaven. Het antwoord was simpel: “Dat weet ik niet”, zei de vriendelijke medewerker aan de lijn. Daarvoor moest ik het partijbestuur zelf aanschrijven. Het bekoorde me eigenlijk wel, dit ‘niet weten’.
Ik mocht achter de schrijftafel. Een ouderwetse bezigheid voor mijn whatsapp-generatie, maar waar de curiositeit hoog is komt de pen als vanzelf in actie.
Ik ben eigenlijk niet zo geïnteresseerd in de politieke smaak van Baudet, omdat ik denk dat hij meer is dan dat. Wat me aan hem intrigeert is zijn stijl. Zijn mooie maatpakken en met zorg gekozen schoenen. Zijn rakelende woorden die bijna dichtend samensmelten, zijn Noordzee-Groene ogen die bijna stout om zich heenkijken en een rebelse geest verraden. Ik vind hem interessanter wanneer zijn rebelsheid in zichzelf gekeerd is dan wanneer hij het tot anderen richt. Dan zie je de echte Baudet. De dromer, de excentriekeling, de eenzame balletjongen.
Dat is het type man dat ik in mijn wereld nodig heb. Wie durft?
