Verkiezingstijd is een heel andere tijd, merk ik wel. Waar ik jarenlang zo weinig publiciteit wist te krijgen dat ik in arren moede journalisten op mijn kantoor uitnodigde om eens te informeren waarom ik werkelijk nooit een bijdrage mocht leveren in hun artikelen, werd ik de afgelopen maand voor zoveel debatjes uitgenodigd dat ik tot mijn spijt ook nee moest zeggen. Ik kan geen zes debatten op een dag doen als die ook nog eens in zowel Tilburg als Groningen als Den Haag zijn.
Een debat waar ik wel heen kon was afgelopen week in Den Haag. Plantum, branchevereniging voor bedrijven uit de sector plantaardig uitgangsmateriaal, had een kas neergezet op Het Plein in Den Haag, en een debat georganiseerd over de positie van de bedrijfstak in het licht van de verkiezingen voor het Europees Parlement. Daar is veel over te zeggen. Brussel heeft innovatie gentechnologie min of meer de nek omgedraaid en heeft de bedrijfstak vergiftigd met subsidies die verkeerde prikkels geven. Veredelingsbedrijven kunnen beter naar de VS of Japan verkassen. Gelukkig kunnen we nog handeldrijven. Toch?
Je doet je werk in Brussel meestal op een specifiek terrein, en dan ook nog in samenwerking met de leden van je politieke groep. In mijn geval, als coordinator voor migratie- en justitie voor de ENF, onze politieke groep, zijn mijn directe collega’s afkomstig uit België, Frankrijk, Oostenrijk en Italië. Dat vermindert mijn persoonlijk zicht op de positie van de Nederlandse politieke partijen op andere gebieden. Dus daar stond ik op het podium in Den Haag tegenover alle andere partijen als enige vrijhandel te verdedigen. De website Boerderij.nl, die me als een van de weinigen eigenlijk altijd wel volgt, was het ook opgevallen.
“De enige die pleitte voor open grenzen en een vrije markt, was PVV’er Auke Zijlstra. “Als econoom zeg ik: produceer waar dat het goedkoopst is. En als je niet wilt importeren, dan is er ook geen export nodig.” Dat er sprake is van een ongelijk speelveld komt door Brussel, vindt Zijlstra. “De EU moet een stap terug doen”, aldus de PVV’er donderdagavond tijdens het landbouwdebat.”
Ik vond dat toch nog wel verrassend. Alle andere partijen zien handel niet als een model om via betere productieverdeling tot een hogere welvaart voor iedereen te komen, maar zien handelsverdragen als een dwangmiddel voor alles wat de EU wil dat landen buiten de EU gaan doen. En dat is een heleboel: milieu, klimaat, homohuwelijken, duurzaamheid, roept u maar. Niet een van die onderwerpen is echt wetenschappelijk onderbouwd, niet een betekent wat je denk dat het betekent. Zo is de duurzaamheidsagenda tegenwoordig ook de ‘meer vrouwen aan de top’ agenda. Niet dat dat geen onderwerpen zijn om het eens over te hebben, maar wil je werkelijk dat dat je doel is van handel? Dan gaat je politieke dwingelandij ten koste van welvaart voor iedereen. Welke kiezer heeft dat gesteund? Het initiatief om vrijhandel zodanig te besmetten met linkse politieke idealen dat er dus niets meer van terecht komt, ligt bij de Europese Commissie, maar wordt volledig gesteund door de usual suspects.
Vrijhandel en daarmee internationaal optimale productieallocatie, is vervangen door het vrij verkeer van personen binnen de EU. Niet de productielocaties reizen, maar de arbeiders. Het gevolg daarvan is dat de lonen in de hele EU achterblijven, en dat sommige landen zodanig leeglopen dat basale diensten als gezondheidszorg daar nauwelijks meer functioneren. Dankzij de euro als gezamenlijke munt kunnen landen alleen concurrerend blijven als hun achterblijvende arbeidsproductiviteit, traditioneel in de zuidelijke lidstaten, wordt gecompenseerd met nog verder achterblijvende lonen. Wat nog weer meer arbeidsmigratie uitlokt. Ook in de rijkere landen blijven de problemen dan ook niet uit. Nederland kan het allang niet meer huisvesten.
En nog steeds valt het kwartje niet: De EU is een hindernis geworden. Politiek mislukt, niet in staat om te gaan met de echte uitdagingen van deze tijd, kruipt het overgrote deel van de regeringsleiders bij elkaar om nog iets van warmte en genegenheid te kunnen voelen voor het Grote Europese Project.
Het laatste argument dat we dankzij de EU een groot handelsblok vormen kan dus ook van tafel. Nu begrijpt u ook waarom het Verenigd Koninkrijk maar niet tot gesprekken kan komen over een handelsdeal na de Brexit. Brussel zou niet meer weten hoe dat er uit ziet.
