Er is een merkwaardig verschil tussen het politieke landschap van Nederland en België. Een analyse hiervan kan voor beide landen en voor Europa in het algemeen, nuttig zijn. In België is er namelijk een politieke partij, het Vlaams Belang, die door nagenoeg alle partijen wordt uitgekotst. De volksvertegenwoordigers van die partij worden verafschuwd, misprezen en als melaatsen behandeld.
Dit leidt soms tot kolderieke en kinderachtige taferelen, zoals bij de installatie van de nieuwe Kamerleden. Tijdens die ceremonie mag traditiegetrouw het jongste kamerlid naast de voorzitter komen zitten. Dat was toevallig Dries van Langenhove van het Vlaams Belang. Om dit te voorkomen, leidde de voorzitter de ceremonie vanaf zijn bank in het halfrond. De Groene Partijen zijn het felst in het demoniseren van het Vlaams Belang. Vooral de Franstalige media doen hier driftig aan mee, schilderen vrijwel alle Vlamingen af als nazi’s (gaap) en als het Vlaams Belang een verkiezingsoverwinning behaalt, heeft men het over een ‘zwarte zondag’.
In Nederland hebben we de Centrumpartij gehad, maar die stelde nauwelijks iets voor en is een zachte dood gestorven. Met een partij als de PVV blijft men on speaking terms en die partij mocht ooit eens meedoen met de regering. Het FvD heeft een partijvoorzitter die klassieke piano speelt, dus dat zit wel goed, en meester Hiddema kijkt vragenstellers zo vertederend aan, dat niemand het in zijn hoofd krijgt iets oneerbaars over zijn partij ook maar te denken.
Waarom spat in het ene land de haat eruit, terwijl in het andere land men met respect voor elkaar blijft voort polderen? Om dit te begrijpen kan best een onderscheid worden gemaakt tussen boosheid en verachting. Politici mogen best boos zijn op elkaar, maar wie boos is heeft in elk geval geluisterd naar de argumenten van de tegenstander. Zonder zich ingeleefd te hebben in het standpunt van de ander, zou men niet boos geworden zijn. Boosheid is in zekere zin ook een oproep om van standpunt te veranderen. Kortom, boosheid is een vorm van sociaal contact, met zowel een negatieve als een positieve kant.
Verachting daarentegen is louter negatief. Hier laat men de ander weten dat hij minderwaardig is en dat het daarom niet de moeite is om naar hem te luisteren. Er is geen enkele bekommernis voor de ander. Verachting houdt elk compromis tegen en leidt tot een levenslange breuk. In de VS bijvoorbeeld is een op de zes Amerikanen gestopt met praten met een familielid of met een goede vriend ten gevolge van meningsverschillen bij de presidentsverkiezingen van 2016. Dat is geen gevolg van boosheid op elkaar maar van verachting.
We moeten ons grote zorgen maken als verachting het politieke landschap begint te kleuren. Gelukkig beschikken de burgers in Europa niet over vuurwapens. In de VS kan de toenemende verachting tussen ‘liberals‘ en conservatieven leiden tot de meest bloedige burgeroorlog die de mensheid ooit heeft gekend. In België is het politieke klimaat vergiftigd en de 810.177 kiezers van het Vlaams Belang worden voortdurend geschoffeerd.
In Nederland proberen de partijen die aan de macht zijn zo goed als het kan tegemoet te komen aan de verzuchtingen van het volk. Dit betekent dat één van de problemen die voor beide volkeren de hoogste prioriteit hebben in de Belgische politiek wordt genegeerd maar in Nederland toch de nodige aandacht krijgt. Ik heb het hier natuurlijk over de massa-immigratie van moslims die een ideologie aanhangen die haaks staat op de westerse normen en waarden. Een ideologie waarbij de verachting van ‘de anderen’ dagelijks wordt gepredikt en van kleins af wordt ingeprent.
Nederland staat in haar positie vrij alleen. Europa wordt geteisterd door een gebrek aan beleid ten aanzien van de islam en de massa-immigratie. In Frankrijk wordt het Rassemblement National van Marine Le Pen evenzeer geminacht als het Vlaams Belang in België. In Duitsland heerst een panische angst voor een terugkeer naar de donkere jaren dertig. Dit betekent dat noch in België, noch in Frankrijk en Duitsland gezocht wordt naar een oplossing voor het reële gevaar dat de islam voor Europa betekent.
Als een verstandig en realistisch beleid uitblijft wordt Europa binnen afzienbare tijd het nieuwe Midden-Oosten. Nu al zijn er in Frankrijk veel moslimenclaves waar de sharia-wet heerst en waar de politie niet meer durft te komen. Radicale moslims en overlastgevende illegalen uit Noord-Afrika hebben in Duitsland vrij spel. De situatie in het Brusselse Molenbeek is over de gehele wereld bekend.
In Nederland valt het tot nog toe best mee. Er zijn geen no go-zones. Immigratie en integratie staan hoog op de agenda. Dat komt wellicht doordat hier beter wordt geluisterd naar de tegenstanders van de immigratie. Wat ook een rol speelt is dat de Nederlandse politici beschikken over een grote pot geld, waarmee mensen zoet gehouden kunnen worden.
Het Nederlands beleid zal op den duur weinig uithalen en de ontwikkeling naar toestanden zoals in het Midden-Oosten niet kunnen verhinderen. Het ontbreekt binnen Europa aan een verstandig beleid ten aanzien van het islamitisch gevaar. De laatste staatsmannen die Europa heeft gekend, Churchill en De Gaulle, hebben in de felste bewoordingen gewaarschuwd voor het geweld dat inherent is aan de islam. Wie dit laatste ontkent, liegt gewoon. Onder deze staatsmannen, die uit ervaring wisten waarover ze praatten, zou gezinshereniging nooit hebben plaatsgevonden. We kunnen slechts hopen dat de voorspelling van generaal De Gaulle uitkomt. Hij zei namelijk dat in Europa het christendom uiteindelijk zal zegevieren omdat de waarden waar het christendom voor staat, de beste zijn die de mensheid ooit heeft gekend.
Dit laatste brengt mij tot de conclusie dat in het christendom geen plaats is voor verachting: ‘Bemint uw vijanden’. Dit gebod is ook de titel van een onlangs verschenen boek van de president van het American Enterprise Institute, Arthur Brooks: Love your enemies: How decent people can save America from the culture of contempt. Hij houdt een krachtig pleidooi om respectvoller met politieke tegenstanders om te gaan. Negen op de tien Amerikanen zijn het toxische politieke klimaat in de VS beu. Verachting is de slechtste strategie om mensen van iets te overtuigen. We laten ons het best overtuigen door mensen met wie we ons verbonden voelen.
Brooks geeft hier een concreet advies: praat met de tegenstander over zijn gezin, zijn hobbies, zijn gezondheid, want op die manier bewijs je dat je bekommerd bent om zijn welzijn. Als we over die persoonlijke dingen praten, ontdekken we dat de ander ook het beste wil voor zijn landgenoten. Brooks benadrukt dat het niet moet gaan om het bereiken van overeenstemming: “Meningsverschillen bieden de sleutel tot excellente resultaten en voor vooruitgang” en “Het gaat ook niet om tolerantie of om beschaafd gedrag, maar om de keuze hoe we zullen handelen”.
We moeten een onderscheid maken tussen de ideeën die we verachtelijk vinden en de mensen die ze hebben. Die mensen willen ook goed zorgen voor hun gezin, willen goed werken, willen een goede collega zijn, willen de positie van de armen verbeteren, enzovoort.
Mijn advies is dat de Nederlandse politici hun overlegmodel met de anti-immigratiepartijen volhouden en dat in Europa dit voorbeeld wordt gevolgd. Respect voor de anderen hoeft niet te betekenen dat men het met hen eens is. Maar respect biedt een betere kans om ten eerste onverantwoorde immigratie een halt toe te roepen en om, ten tweede, een solidaire alliantie aan te gaan met de landen van herkomst waar de moslims onder elkaar in vrede en welzijn kunnen leven.
