Lawaaihemd, gekke hoedjes, zonnebril, peuk in sigarettenhouder. Je zou het niet zeggen maar het kleurrijke fenomeen Hunter S. Thompson was de verpersoonlijking van de gonzojournalistiek. In deze schrijfvorm gingen journalist en onderwerp in elkaar op, werden als het ware één onlosmakelijk geheel. Van Thompson is de beroemde opvatting dat de waarheid nooit wordt verteld tussen negen en vijf.
Deze journalistieke stijl werkt natuurlijk het beste wanneer je beschikt over een enorm schrijftalent en daarover had Thompson niet te klagen. In de jaren zeventig publiceerde hij geruchtmakende artikelen voor Rolling Stone. Een bezoek aan de redactie ging meestal vergezeld van een kratje bier, bij voorkeur van het merk Heineken. Thompson kon zo goed schrijven dat het niet uitmaakte dat een verslag over een rechtszaak tegelijk ging over zijn verblijf op een hotelkamer.
Maar hij werd in toenemende mate een lastpost voor zijn omgeving, al dan niet ingegeven door zijn cocaïne- en alcoholverslaving. Opdrachten en deadlines nam hij steeds minder serieus. In 2005 pleegde Thompson zelfmoord door zich met een geweer voor het hoofd te schieten. Zijn naam zal echter voor altijd verbonden blijven aan Fear And Loathing In Las Vegas. De oorspronkelijke bedoeling om een reportage te maken van een motorrace mondde uit in een knotsgekke roadtrip in boekvorm. Ook in de filmversie van Terry Gilliam uit 1998 wordt het onderscheid tussen waan en werkelijkheid opgeheven, ontsporend in paranoia en gekte. De drugsodyssee met Johnny Depp in de hoofdrol werd destijds met gemengde gevoelens ontvangen, maar geniet sinds enkele jaren een cultstatus.
Op de vinylversie van de soundtrack gebeurt het omgekeerde van de film. Klonken de songs in de filmscènes nog in korte fragmenten, op deze plaat worden volledige nummers afgewisseld met stukjes filmdialogen. Voor een deel merk je op deze manier iets van de hallucinante context uit de rolprent. Magic moments van brave huisvader Perry Como wordt op zijn minst ironisch. Ook andere songs krijgen bijna een andere betekenis. Die bijdragen zijn al net zo uiteenlopend, met onder meer Tom Jones, The Yardbirds, Debbie Reynolds en Bob Dylan. White Rabbit van Jefferson Airplane had natuurlijk al een tekst die refereerde aan pillen en paddenstoelen. Zoiets kan alleen maar eindigen in Expecting To Fly van Buffalo Springfield en Viva Las Vegas; niet in de uitvoering van Elvis Presley maar door punkband Dead Kennedys.
De muziek uit Fear And Loathing In Las Vegas verschijnt voor het eerst op vinyl, in 1998 voorafgegaan door de cd-versie. De dubbel-lp is een potentieel collector’s item: 2500 genummerde exemplaren in klaphoes met groot formaat poster van de hoesfoto en een ‘laser etched‘ kant vier. Enkele citaten uit de film zijn overigens te lezen in de uitloopgroeven. Een uitgave die met veel zorg is samengesteld door het Nederlandse label Music On Vinyl.
Natuurlijk valt er van allles te zeggen over het digitaliseren van popmuziek uit het analoge tijdperk. Dit pakt in dit geval prima uit. De muziek is speciaal voor vinyl gemastered, waardoor de muziek uitstekend en levendig klinkt, en met een zoals wel vaker, lichte punch in het zogeheten ‘laag’ (bas) van het klankregister.
Fear And Loathing In Las Vegas – Music From The Motion Picture (2lp, Geffen/Universal/Music On Vinyl 1998/2019)
