Wat een geluk dat de tolerantie tegenover homo’s de laatste decennia zo sterk is toegenomen. Hoe jammer is het dat de tolerantie van homo’s tegenover mensen met een onwelgevallige mening in dezelfde periode zo sterk is afgenomen. Denk aan diegenen die menen dat homoseksualiteit niet aangeboren en daarom te genezen is.
Wat een geluk dat vrouwen nu eindelijk gelijke rechten hebben verworven. Hoe jammer dat feministen geneigd zijn alle mannen verdacht te maken.
Wat een geluk dat minderheden nu gelijkwaardig worden behandeld. Wat jammer dat sommige minderheden een ware oorlog voeren tegen waarden en normen van de meerderheid.
Er is een nieuwe religie ontstaan in het Westen, gebaseerd op waarden zoals antiracisme, antiseksisme en antihomofobie. Er wordt een strijd gevoerd tegen ketters die zeggen wat ze denken en niet zeggen wat ze horen te zeggen. Deze religie streeft naar mondiale rechtvaardigheid, vandaar de enorme bekeringsdrift. De grootste vijand zijn oudere, blanke mannen die de macht in handen houden.
Deze bewegingen hebben volgens Douglas Murray in zijn zojuist verschenen boek ’The Madness of Crowds’, geleid tot een algemene gekte in de samenleving. Eén enkel woord kan reputaties en loopbanen breken. Eén enkele onbetamelijkheid van tientallen jaren geleden, tijdens de studententijd, kan een ware heksenjacht ontketenen.
Politici van de traditionele partijen spelen noodgedwongen het spel mee. Dat geldt ook voor bekende personen in de muziek- en filmwereld en zelfs voor academici aan onze universiteiten. Hun hart krimpt ineen bij de gedachte dat bekend zou worden dat dertig jaar geleden zij hun hand op de billen van een tafelgenote hebben gelegd.
In de Anglo-Saksische landen zijn de rechters eveneens knettergek geworden. Onlangs werd een arts veroordeeld omdat hij een forsgebouwde man met een baard niet als vrouw wilde benoemen. Die man zei namelijk dat hij een vrouw was in een mannenlichaam (mijn excuses voor de hij-vorm).
Bij deze mentaliteit, die pas de laatste jaren in felheid is toegenomen, worden mensen gedwongen te geloven in dingen die ze niet kunnen geloven. We moeten bijvoorbeeld geloven dat er geen verschil is tussen homoseksualiteit en heteroseksualiteit; dat er geen verschil is tussen man en vrouw want dat is een sociaal construct. Voor de jongere generatie is dit funest, want op school worden ze geïndoctrineerd door hun even sterk geïndoctrineerde leraren. Die jongeren weten daarom niet beter.
Murray wijst op de gevaren van deze emancipatiebewegingen. Uiteraard hebben deze legitieme campagnes een zeer belangrijke en positieve rol gespeeld. Door te overdrijven kan echter het omgekeerde effect worden bereikt en zijn we met homo- en vrouwenrechten of met de rechten van etnische minderheden terug bij af. Een frappant voorbeeld speelde zich af in Harvard University. In naam van het diversiteitsbeleid werd bepaald dat etnische minderheden evenredig vertegenwoordigd moesten zijn. Aziatische studenten waren echter oververtegenwoordigd. Om die reden gelden voor deze groep strengere toelatingscriteria. Dit is racisme in naam van antiracisme.
Neem bijvoorbeeld het voornemen van de Nederlandse Overheid om bedrijven te dwingen meer vrouwen in de Raden van Bestuur of in andere topposities te benoemen. We kunnen hierbij de vraag stellen of een ambitieuze, zeer competente en ervaren vrouw niet zelf in staat is om die toppositie te bereiken, zonder de hulp van een betuttelende overheid. Of ziet de ov`erheid vrouwen nog steeds als het zwakke geslacht?
Al deze overdrijvingen zijn vanuit de nieuwe religie best te begrijpen. Om jouw deugd te bewijzen, moet je de problemen overdrijven. Er woedt een constante oorlog tegen mensen die de ’verkeerde’ mening hebben. Dit wordt door de sociale media in de hand gewerkt. Dit leidt tot nog sterkere verdeeldheid in de maatschappij. Verschillen worden uitvergroot. Alles wordt verklaard vanuit racisme en seksisme. Niettemin kunnen een paar eenvoudige vragen deze onzin doorbreken. Als een groep wordt gediscrimineerd, kan de vraag worden gesteld in welk land ze het beter hebben. Als vrouwen het slachtoffer zijn van het machtsmisbruik van oudere, blanke mannen: waar hebben vrouwen het dan beter? Als dit soort vragen serieus worden beantwoord, wordt duidelijk welk hoog beschavingsniveau we bereikt hebben, precies in die landen waar oudere, blanke mannen het zogenaamd voor het zeggen hebben.
Gelukkig zijn er veel mensen die ondanks de algemene gekte rationeel blijven denken. We kunnen aan de ene kant optimistisch zijn. De Social Justice Warriors zullen de strijd verliezen. De Rede overwint altijd. Aan de andere kant moeten we ook erg bezorgd zijn. De spanningen in de samenleving kunnen escaleren, vooral in deze tijd waar ook op andere gebieden gevaar dreigt (economie, klimaat, massa-immigratie). De verdeeldheid in de samenleving tussen de aanhangers van de nieuwe religie en diegenen die hun verstand niet hebben verloren, verhindert een gezamenlijk en solidair optreden om die gevaren het hoofd te bieden.
In mijn bijdrage op TPO ’#MeToo en de Amerikaanse hysterie’ van 4 augustus 2018 pleitte ik voor het elkaar kunnen vergeven. Douglas Murray meent ook dat het kunnen vergeven de enige weg is om die heilloze verdeeldheid te overkomen. We hebben allemaal fouten gemaakt en we weten niet wat de gevolgen zullen zijn, op langere termijn van de daden die we nu stellen of van de meningen die we nu verkondigen. Iedereen weet ondertussen hoe gevaarlijk de sociale media zijn. Internet vergeet niets en vergeeft nooit. Als we elkaar kunnen vergeven, blijft de weg open om verder te bouwen aan een meer redelijke en rechtvaardige samenleving.
