Herinnert u zich hoe premier Mark Rutte (VVD) de natie toesprak over “gecontroleerd groeiende groepsimmuniteit”? Onmiddellijk bleek er niets zinnigs te zeggen over “gecontroleerd” – de verspreiding was immers niet lineair maar exponentieel. Door de enorme hoeveelheden menselijke dragers kan het virus muteren tot aftakkingen die opnieuw ziek maken. Een virusuitbraak is in feite alleen “controleerbaar” met een vaccin. In China zijn patiënten na hun genezing een tweede keer ziek geworden. Toch kán ons land niet op slot, dat past niet bij ons want we zijn een open land, aldus de liberale tsjakka-praat van de premier.
Al snel bleek dat Rutte’s toespraak weinig om het lijf had en hoofdzakelijk een PR-moment was. Direct draaide het beleid naar een volledig lockdown scenario – al werd het niet zo genoemd, uit angst voor paniek en politiek gezichtsverlies. Inmiddels noemt het RIVM het verhaal van de groepsimmuniteit “ethisch totaal onverantwoord” terwijl ze eerder pal achter Rutte stonden. Welk instituut kan de gewone burger nog geloven? “Dichtgooien is zinloos want mettertijd steekt COVID19 opnieuw de kop op en worden we alsnog ziek”, aldus de premier. Maar dichtgooien koopt tijd voor de speurtocht naar een vaccin of medicijn. Op hetzelfde moment dat Rutte’s kabinet bezwaar maakte tegen testen, kocht Roemenië twee miljoen testskits van Zuid-Korea.
Op mijn zeventiende ontmoette ik Mark Rutte voor het eerst. Hij was toen nog staatssecretaris Onderwijs, Van Aartsen nog baas van de VVD. Als docent in opleiding vroeg ik op een partijbijeenkomst in Rotterdam zijn mening over het nieuwe leren. Hij vond het “verschrikkelijk, te veel ‘hoe’ en veel te weinig ‘wat’.” Rutte was staatssecretaris – wat zou hij eraan doen? “Nou ik denk dat men op den duur tot de conclusie zal komen dat het toch niet helemaal is wat ze er aanvankelijk van verwacht hadden, maar ehh… daar zijn nog meer mensen waarmee ik moet praten. Tot ziens.” Dit gesprek bleef me exact bij omdat Van Aartsen daarna werd opgevolgd door Rutte. Zijn antwoord liet zich opsommen als: “Praat niet tegen mij want ik ben hier al weg.”
Sindsdien bleef mijn mening over hem hetzelfde. Een gladde gast zonder diepere overtuigingen of principes die net sociaal vaardig genoeg is om mensen in te palmen. Dit gebrek aan oprechte empathie wordt afgedekt met een positivo show aan de oppervlakte. Nu moet hier worden gezegd dat politieke leiders vaak harde besluiten moeten nemen waarbij een overschot aan empathie belemmerend kan zijn.
Maar waaraan Rutte ons met de coronacrisis heeft overgeleverd is van een andere orde. Zoals een kettingroker de ene sigaret aansteekt met de andere, zo bestaat Rutte’s loopbaan uit het vastknopen van leugens. Hij holde van brandje naar brandje en de ene na de andere bewindspersoon werd opgeofferd om hem in het zadel te houden. Maar al die tijd was er weinig aan de hand – hooguit een paar islamitische aanslagen en een economisch crisisje. De Italiaanse filosoof Niccolò Machiavelli beschreef het al in zijn magistrale boek Discorsi (1519):
“Ieder tijdsgewricht heeft zijn eigen karakter en krijgt leiders met bijpassende persoonlijkheden. Maar als leiders aan de macht blijven terwijl het karakter van het tijdperk is veranderd, dan gaat die beschaving een zéér barre tijd tegemoet.”
Was Rutte een personage in Game of Thrones dan zou hij “een kind van de lange zomer” zijn genoemd.
Terwijl ‘experts’ hem uit de wind hielden onder het mom “keukentrapjes zijn gevaarlijker”, bood Rutte excuses aan voor zijn vele leugens en won wonder boven wonder opnieuw de verkiezingen. Vandaag zijn het diezelfde experts die zeggen “maar er gaan jaarlijks meer mensen dood aan de gewone griep!” Ondertussen raakt het zorgsysteem – inclusief intensive care bedden – snel verzadigd. Coronapatiënten behoeven langere, intensere zorg dan ‘gewone’ grieppatiënten. Veiligheidsdiensten waarschuwden al in 2016 dat bij een pandemie een beddentekort op de intensivecareafdelingen ernstige problemen zou opleveren.
De ziekte lijkt, met wat er nu bekend is, niet heel besmettelijk. De ziekte lijkt ook niet makkelijk van mens op mens overdraagbaar is. ^MS
— RIVM (@rivm) January 28, 2020
Gebrek aan leiderschap is hoe COVID19 zovelen kon besmetten. Lubach liet een jongeman aan het woord (02:41) die in een speeltuin rondhangt: “Als je de toespraak van premier Rutte hebt gehoord dan moeten we allemaal geleidelijk besmet raken met corona.” Rutte is een manager en geen leider: een gladde aal die niet snapt wat het is om met zijn volk voor een existentiële bedreiging te staan. Bekrompen managers hebben onvoldoende visie om doortastend voorbij de oppervlakte te zien – zij kunnen uitsluitend lineair denken en niet exponentieel. Onze premier blijkt een ‘mooi weer meneer’ – iemand die in het leven alleen is toegelachen, maar die sociaal psychopathisch genoeg is om anderen wijs te maken dat hij ook diepere levenservaringen kent. Neem nu Rutte’s antwoord op de vraag “Wanneer heeft u het laatst gehuild?” – Hij overtuigde miljoenen maar zelfs dat antwoord bleek gelogen.
Een roep om Rutte te berechten voor misdaden tegen de mensheid kan aanzwellen naarmate de ravage de komende weken en maanden duidelijk wordt. De vraag ligt op tafel bij hoeveel doden het kabinet met dit zwalkende beleid ‘dood door schuld’ kan worden verweten. Rutte parkeerde politieke marionetten op het RIVM die net als hijzelf de dreiging tot het laatst bleven downplayen. Rutte kon niet anders – weglachen en wegmasseren is nu eenmaal zijn persoonlijkheid. Terwijl iedereen in januari al kon volgen hoe ingrijpend het leven in China werd ontwricht. De Belgen benoemden al wat een afgrijselijk beleid Nederland voerde: een beleid dat de coronacrisis exponentieel erger maakte voor heel Europa. Het kabinet zat op een fatale koers, maar wist al beter.
Deze schade is niet zomaar het gevolg van een inschattingsfout, maar van een politiek voorbepaalde inschattingsfout. Het voorgegeven dogma is immers dat grenzen altijd open moeten zijn en dat de wereld globaal verbonden moet zijn – het alternatief is ‘xenofobie’ en ‘fascisme’. Maar inmiddels komen er hartverscheurende verhalen voorbij: van zeventigjarige oma’s die niet op de intensive care worden toegelaten tot jongeren met kanker wiens operatie moet worden uitgesteld. Patiënten worden van het zuiden naar het noorden verplaatst – maar wat als het noorden ook massaal ziek wordt? Een redacteur van de Vlaamse website Doorbraak vergeleek zich met Rutte en constateerde dat zij even oud zijn. Het verschil is dat ze Rutte niet laten doodgaan en hem wél. Merk op dat Rutte niet alleen verantwoordelijkheid draagt voor de corona-doden, maar óók voor iedereen die wegens de zorgverzadiging niet wordt behandeld. Hoogmoed komt voor de val.
De coronacrisis laat ons politieke ambten ernstiger bekijken. Een Kamerlidmaatschap is sinds de jaren vijftig een mooi baantje waar weinig kan misgaan – politici gebruiken het als opstapje naar een serieuzere functie binnen de regering, multinational of grote maatschappelijke organisatie. Van dichtbij weet ik dat er aardig wat marionetten in de Kamer zitten die alleen hoog op verkiesbare lijstplekken zijn gezet omdat ze de bewindslieden geen problemen bezorgen. Nu dragen zulke nobody’s plots de morele verantwoordelijkheid voor miljoenen landgenoten. Zorgminister Bruno Bruins lag nachten wakker toen hij eenmaal begreep hoe zijn ministerie op het coronavirus had moeten reageren en inzag dat zijn beleid nalatig was geweest – Bruins stortte in.
Een PvdA’er – Martin van Rijn – werd daarop minister van Volksgezondheid. Het kabinet framet dit alsof het puur om zijn bestuurlijke ervaring gaat en alsof zijn benoeming “boven de partijstrijd staat”. Echter, FvD’ers en PVV’ers wordt geen kans gegund om zulke bestuurlijke ervaring op te bouwen waarop in crisistijd een beroep kan worden gedaan. Hierom is dit een door-en-door politiek frame dat de macht van het kartel verder opschaalt.
Nu toonde YouTube mij al eind december video’s over COVID19. Je kunt dan drie dingen doen. Of paniek zaaien en jezelf de put in praten via whatsappgroepen waardoor je uiteindelijk slapeloze nachten hebt nog voordat het virus Nederland raakt, óf jezelf lostrekken uit je sociale leven, verhuizen naar een vakantiehuisje in een plattelandsstreek met een bunker aan wc-papier en ingeblikt voer. Of proberen zo normaal mogelijk verder te leven, erop te vertrouwen dat de autoriteiten wakker zijn, onnodige risico’s te vermijden en jezelf niet gek laten maken.
Maart 2020 bleek dat de autoriteiten het Nederlandse volk totaal hebben verraden: generaties aan inteelt in de Haagse kaasstolp en het demoniseren van de kritische tegenstem zijn hier debet aan. Grote bevolkingsgroepen met gezond boerenverstand houden intussen rekening met de mogelijkheid dat deze bestuurlijke onkunde niet via de weg van het stemhokje te veranderen valt. Zeker nu mainstream media Noord-Koreaanse lofredes publiceren over de regeringsleider.
In ieder geval is duidelijk geworden hoe Nederland onder Rutte is afgegleden. Met onze ‘kenniseconomie’ en uitpuilende dienstensector staan we vandaag op het niveau van een ontwikkelingsland dat bij andere landen moet bedelen om de producten te krijgen die nodig zijn om de eigen onderdanen te doen overleven. Dit gaat om essentiële economische veiligheid. In Avondland en Identiteit (2015) benadrukte ik dit – Rutte heeft het boek en kon dit weten. Ik herinner me een gesprek met Kamerlid Remco Dijkstra (VVD): “Wij verplaatsen de Europese productie naar Azië zodat we minder gedoe hebben met milieuregels. Maar wat nu als Aziatische landen straks zeggen, we geven eerst onszelf te eten?” Voor medische spullen geldt hetzelfde.
Laat ons de Industriële Revolutie herwaarderen: die diende niet slechts om de economie van Europa omhoog te stuwen, maar óók om van Europeanen innovatieve mensen te maken die systematisch te werk gaan; die middels discipline en techniek de structuur en controle scheppen om de uitdagingen van de globalisering het hoofd te bieden.
Dat laatste is kennelijk vergeten. Toen kenbaar werd hoe slecht Nederland voorbereid was, liep Rutte nog steeds te grijzen op tv. Met zijn gemaakte optimisme en standaard positivo opmerkingen leek hijzelf niet doordrongen van de ernst van de situatie. Hij propageert ‘met zijn allen de schouders eronder’ terwijl het aan hém was om voorbereid te zijn. Rutte bleek meer gefixeerd op het uitdelen van complimenten (deugpronken en virtue signalling) dan op een consistente harde aanpak en het realiseren van de condities waaronder zo’n epidemie te beteugelen is.
Tot slot – bekijk deze visionaire video en lees dit stukje erover
U kunt bijdragen aan Sids creatieve scheppingsproces via BackMe en zijn werk volgen via de nieuwsbrief.
