Niets dat gevaarlijker is dan een beweging die berust op halve waarheden. Het ideaal dat wordt nagestreefd kan verworden tot het omgekeerde. Ik heb het hier over de antiracisme-beweging, met George Floyd als symbool. Floyd was niet alleen het slachtoffer van een wreedaardige en racistische politieagent, maar hij was ook een gevaarlijke crimineel die al vijf keer een gevangenisstraf had opgelopen en bij een inbraak op zoek naar geld en drugs een zwangere vrouw bedreigde met een geweer gericht op haar buik.
Er is veel mis met de antiracisme-beweging. In Moskou en Bejing lachen ze zich een bult om de naïviteit in het Westen. Het racisme in de Verenigde Staten en in Europa valt in het niets tegenover het racisme onder de Russen en de Chinezen, om niet te spreken over het racisme en de nog steeds bestaande slavernij in Arabische landen en in zwart Afrika.
De antiracisme-beweging zou aan kracht winnen en daadwerkelijke stappen doen zetten naar een meer rechtvaardige behandeling van minderheden, indien in plaats van steeds maar te beschuldigen, de aanhangers met constructieve voorstellen voor de dag zouden komen.
In deze bijdrage wil ik alle beschuldigingen aan het adres van de blanken eens afwegen tegenover wat er allemaal in Afrika is gebeurd en nog steeds gebeurt. Ik geef hieronder enkele voorbeelden.
Mag herinnerd worden aan de Mau Mau-rebellen in Kenia die boerderijen van Engelse boeren overvielen, de ouders vastbonden terwijl ze moesten toezien hoe hun kleuters levend werden gevild?
Wie denkt nog aan de Vlaamse zusters in de Congolese stad Paulis die hun leven hadden gewijd aan het onderwijs en de ziekenzorg? De Simba’s hebben hen wekenlang verkracht om op het einde hun lichaam via de anus met een spies te doorboren en de spies dan in de grond rechtop te zetten. Sommigen leefden nog toen de huurlingen Paulis hebben bevrijd.
De arts in Boende, een plaats in de Congolese Province de l’ Équateur vertelde mij dat er nauwelijks meisjes zijn in de leeftijd van acht jaar die nog niet zijn ontmaagd door hun vader of oudere broer.
Zou het kannibalisme waaraan de Oegandese president Idi Amin zich schuldig maakte, definitief zijn beëindigd?
Worden nog steeds zwarte vluchtelingen uit Zimbabwe in Zuid-Afrika vastgebonden, waarna een brandende autoband over hen wordt gelegd? En welke dood moeten de blanke boeren sterven?
In Kinshasa was ik getuige van een ernstig verkeersongeval. Er lag een man bloedend en zwaargewond op de grond. Niemand deed iets, want hij behoorde niet tot hun stam.
In de Kivu gaan de wreedheden nog steeds door. Duizenden vrouwen zijn al verkracht en voor het leven verminkt doordat opstandelingen hun vagina met een bajonet doorboorden.
Nu zouden ook over de holocaust onnoemelijke wreedheden kunnen worden opgesomd. Er is echter een wezenlijk verschil. De Duitse oorlogsmisdadigers werden vervolgd en berecht. Het opsporen werd nooit stopgezet; Tot voor kort werden hoogbejaarden nog voor de rechtbank gebracht. Het Duitse volk heeft schuld bekend en waar mogelijk herstelbetalingen verricht. In Afrika echter lopen de meeste misdadigers nog steeds vrij rond. De vrees bestaat dat sommigen van hem asiel hebben gekregen in het Westen. De slachtoffers schreeuwen om gerechtigheid, maar die schreeuw wordt door niemand gehoord.
Waarom schrijf ik dit alles op? De belangrijkste reden is dat de waarheid naar boven moet komen om gerechtigheid een kans te geven. Wie anderen van racisme beschuldigt en zelf het racisme van het eigen ras of volk niet ziet, is volstrekt ongeloofwaardig. Dat laatste speelt in de kaart van extreem-rechts.
Racisme lijkt onuitroeibaar. Er is echter een hoopvol teken: niemand kan een land noemen dat minder racistisch is dan Nederland! Het kan altijd verbeteren, maar de betere situatie in Nederland kan iets leren over hoe racisme het best aangepakt kan worden. Nederlanders zijn zeer goed in twee dingen: ten eerste ze zijn recht voor de raap en ten tweede, ze zijn solidair. Het eerste wordt hen vaak kwalijk genomen omdat het als lomp wordt ervaren, maar het heeft het voordeel dat met een Nederlander men altijd weet waar men aan toe is. Geen halve waarheden dus. De solidariteit heeft ertoe geleid dat honderden miljoenen werden en worden besteed voor extra onderwijsvoorzieningen voor kinderen van immigranten, voor arbeidsbemiddeling, voor huisvesting, voor maatschappelijke werk en welzijnswerk in de wijken, enzovoorts. Een oud-student van mij werkt als wijkregisseur in Rotterdam en het is ongelooflijk hoe blank en gekleurd daar samenwerken in talloze initiatieven.
De meeste zwarte mensen zullen het met mij eens zijn dat het goed leven is in Nederland en dat het qua racisme best meevalt. Ik wil dan ook op hen een beroep doen om een gebaar van goede wil te tonen naar al die blanke mensen die zich voor hen inzetten. Mijn verzoek is om zwarte Piet te accepteren, niet als het knechtje van sinterklaas, maar als het symbool van hartelijke samenwerking.
Lees ook: Het racisme waar we ons echt zorgen over moeten maken heet anti-racisme
