Gerard Cox (137) is een soort oom André Johan Derksen van de theaterwereld. Gerard Cox heeft ook een mening en net als Johan Derksen heeft Gerard Cox lekker veel schijt aan alle drammende ophefbataljons, kudde’s moraalridders, woedende huisvrouwen, vuistjesmaaiende deugrukkertjes, en al het andere gespuis zowel online als offline in die sneeuwwitte theaterwereld die al tientallen jaren is gegijzeld door zelfhatende moraalfascistjes en overig subsidiekrapuul.
De enige, maar dan ook echt de enige reden om géén standbeeld voor Gerard Cox te bouwen is omdat het Volkskrant-lezend en D66-stemmend reltuig het dan toch weer omvertrekt. Gelukkig kunnen ze zijn mening nooit meer afnemen. En staat het zwart op wit in De Telegraaf. (Voor alle Gerard Cox-haters: hij wordt 268 jaar oud. Op z’n minst.)
“Ik vind het absurd gelul dat zulke satire niet meer zou mogen. Je moet alles kunnen zeggen. Er wordt gezegd dat het voortschrijdend inzicht is. Ik denk: het is voortschrijdende vertrutting.
Dat racisme, dat hebben we ons allemaal maar laten aanlullen. Witte mensen zijn opeens allemaal racist. Blank mag je niet meer zeggen, sinds een of ander trutje daar een boekje over heeft geschreven.
Als John Cleese die sketch in Fawlty Towers niet meer mag doen, zijn we reddeloos verloren.
Als die zeehelden niet hadden bestaan, was er nooit een Nederland ontstaan.
Er zijn dingen die gezegd moeten worden, ook al doen ze pijn. En daar moeten jij en ik net zo goed tegen kunnen.”
Mensen zeggen: van gehandicapten moet je afblijven. Waarom? Dat leent zich heel goed voor leuke grappen.
Wij zeiden vroeger bijvoorbeeld tegen mijn dove dochter als ze bijna jarig was: we geven haar wel een kapot radiootje.
Wat er nu gebeurt, komt niet meer goed.”
