Raisa Blommestijn publiceerde samen met Bart Collard een open brief die is ondertekend door tal van prominenten. Deze brief “roept eenieder op om pal te staan voor het vrije debat”. De inkt van de brief is amper droog en mevrouw Blommestijn twittert het volgende:
Na meerdere berichten te hebben ontvangen waarin mensen zorgen hebben uitgesproken dat hun namen – en andere namen – online staan, hebben @Bart_Collard en ik besloten de namen offline te halen. De actie blijft wel doorlopen, dus blijf tekenen https://t.co/YZvDDcDE4R
— Raisa Blommestijn (@rblommestijn) July 18, 2020
Ondergetekende zag dit vanaf kilometers aankomen. Het probleem met dergelijke brieven is dat ze de maatschappij vriendelijk verzoeken om vrijheid te gunnen aan afwijkende meningen. Binnen een maatschappij die economisch woke is, kan zulke vrijheid alleen economisch worden afgedwongen.
It’s the economy, stupid! – aldus een beroemde uitspraak van Bill Clinton. Ook hier is hij volledig van toepassing. Rechts lijkt te denken dat er een soort ‘oorlog van ideeën’ woedt waarin alle argumenten worden gehoord en dat de morele winnaar vanzelf wel bovendrijft. De realiteit is echter dat mensen hun mond houden vanwege hun sociale netwerk en zakelijke belangen qua connecties en status op het werk. “Als mijn baas mij kritisch hoort spreken over Black Lives Matter dan zal hij mij niet meer uitnodigen op zijn borrels omdat dan de kans bestaat dat zijn subsidieverstrekkers en zakenpartners ook dit standpunt horen en dit kan hem geld kosten – zelf heb ik die borrel nodig voor mijn loopbaankansen.”
Mijn boek Kerkgangers en Zuilenbouwers (2018) bevat een geniale bijdrage van Tom Verschueren over ‘Het ontstaan van de linkse bourgeoisie’. Iedereen die het nog niet heeft gelezen, wordt met klem aangeraden om dit alsnog te doen. Het is binnen ons huidige tijdsgewricht van deplatforming, cancel culture en het ‘demonitizen’ van mediakanalen relevanter dan ooit en waarschijnlijk zelfs meer dan Avondland en Identiteit (2015). Want Avondland en Identiteit zet de analyse neer maar Kerkgangers en Zuilenbouwers werkt dit uit naar de maatschappelijke gevolgtrekkingen – kortom naar de praktijk. Prof. Paul Cliteur besprak het op TPO en ook de SGP-denktank was er loffelijk over.
Wie echter geen tijd heeft voor het boek, wordt op het hart gedrukt om de eerdere discussie hierover met de Vlaamse meesterpublicist Johan Sanctorum te lezen, evenals de analyse die uitlegt hoe Black Lives Matter de bestaande polarisatie en cultuuroorlog in een stroomversnelling brengt. Zolang de patriotten, nationalisten, realisten en conservatieven geen solidair samenhangend economisch netwerk vormen, zal er weinig veranderen buiten een incidenteel schouderklopje op sociale media en off you go.
Linkse revolutionairen zeiden ooit: “Als we verandering willen is het onbelangrijk wat we zelf verlangen – waar het om gaat is dat de gevestigde orde niet meer op de bestaande wijze kan doorregeren.” Oftewel de linkse ‘woke’ ideologie ligt economisch verankerd en moet op dat niveau worden gecounterd. Het is zinloos om te dromen dat het kapitalisme de boel zal redden nu bijna alle grote bedrijven aan het staatsinfuus liggen (en dus moeten voldoen aan allerlei quota’s) of zélf ingenomen zijn door cultuurmarxistische activisten (zie bijvoorbeeld het lot van Star Wars). De patriottische, gewortelde middenklasse zal een eigen vorm van tribaal kapitalisme moeten organiseren.
Zolang er geen economische tegenkracht op de weg staat van de totalitaire linkse inquisitie, zal het Westen verworden tot een totalitair soort China. Het laatste beetje authenticiteit dat je dan nog zonder repercussie kunt uitdrukken is in het stemhokje – vervolgens wordt er zelfs met die stem niets gedaan. Jesse Klaver (GroenLinks) en Hugo de Jonge (CDA) lijken immers nu al de handen ineen te slaan om te komen tot een ‘grand woke coalition’ waarin alle onderlinge ideologische geschillen worden begraven om rechts maar buiten de macht te houden. De boeren, vissers, bouwvakkers en andere voormalige CDA-aanhang worden alvast verwelkomd als economische hoeksteen van de Nieuwe Zuil.
Sowieso is er geen ‘Herrschaftsfreie Dialog’ – oftewel geen vrije uitwisseling van ideeën – omdat er aan alle kanten wordt gerommeld met algoritmes om het bereik van bepaalde berichten te versterken en andere kanalen juist dicht te knijpen. In de tijd van mijn ouders kon je – als je geen cent had om aan je kont te krabben – een willekeurig bedrijfskantoor binnenlopen en vragen om werk. Tegenwoordig is bij iedere sollicitatie al via algoritmes nauwkeurig in kaart gebracht of de kandidaat voldoende company-compliant woke ideologie via sociale media ondersteunt.
Er zijn onnoemelijk veel lezers die tijdens hun studententijd aan de lopende band emails sturen over hun strijd voor de vrijheid van meningsuiting. Maar dan, zodra ze hun studiebankjes verlaten, pas dan worden ze écht woke, want nu belanden ze in het bedrijfsleven. Veruit de meesten capituleren dan alsnog, want nu gaat het om de centjes. Zelfs als je een eigen bedrijf opstart of jezelf ontpopt tot auteur, zul je afhankelijk zijn van zoekmachines en sociale media om potentiële klanten te bereiken. En dus is men ook daar onderhevig aan allerlei censuurmechanieken en ideologisch favoritisme. VVD-Kamerlid Jan Middendorp zette deze machtsverschuiving overigens keurig uiteen in een visiestuk, hoewel hij daarin (nog) niet de conclusie van de voortvloeiende verzuiling trok.
Wie de situatie in zijn volledigheid doordenkt kán niet anders dan de naïeve gedachte verwerpen dat het verzoeken om vrijheid en een beroep op de spontane ruimdenkendheid van mensen ook maar een kiezelsteen zal verleggen. Juist moeten we het bewustzijn kweken dat een institutioneel gecultiveerde ongelijkheid een institutionele gecoördineerde respons vergt. Als dat bewustzijn ontbreekt zijn – helaas maar waar – open brieven leeg en zinloos.
Wat er nog resteert van de middenklasse moet hierom een inwendig economisch netwerk vormen en zich losmaken van linkse overheidsubsidiestromen én woke grootkapitaal. Dit is kortom een Nieuwe Zuil: de enige, en uitsluitend de enige, manier om ons immuun te maken voor de cancel culture. Al het andere is wat we in Duiven noemen ‘zeik op de greep’.
De nieuwsbrief van dr. Sid volgt u hier.
